یک ستاره نوترونی در حال بلعیدن ستاره نزدیک خود رصد شد

به گزارش سیناپرس اصفهان، برای رصد یک ستاره نوترونی در حال بلعیدن ماده از یک ستاره نزدیک چه چیزی لازم است؟ طبق بیانیه مطبوعاتی دانشگاه "ساوتهمپتون"، محققانی که این تلاش را انجام دادند، تیمی از محققان از ۱۱ کشور با ۱۰ تلسکوپ هستند و نتیجه نهایی کار آنها یک تصویر مسحورکننده و یک پدیده فضایی است که تاکنون ثبت نشده بوده است.

یک ستاره نوترونی گرسنه

تیمی متشکل از محققان ۱۱ کشور، فوران اخیر "دوتایی پرتو ایکس" معروف به "Swift J۱۸۵۸" را بررسی کردند.

"دوتایی پرتوایکس" یک گروه از ستارگان دوتایی هستند که پرتو ایکس ساطع می‌کنند. روش تابش این پرتو بدین گونه ‌است که یکی از همدم‌ها(معمولاً سیاه‌چاله، ستاره نوترونی یا کوتوله سفید) مواد همدم دیگر را می‌بلعند و در این هنگام، این مواد به دور جرم کوچک‌تر می‌چرخند و دیسکی ایجاد می‌کنند که به آن "قرص برافزایشی" می‌گویند.

محققان از تلسکوپ‌های مختلفی از جمله تلسکوپ فضایی "هابل" ناسا، ماهواره "XMM-نیوتن" آژانس فضایی اروپا، "تلسکوپ بسیار بزرگ"(VLT) سازمان رصدخانه جنوبی اروپا و "تلسکوپ گران کاناریاس"(GTC) اسپانیا استفاده کردند.

دکتر "هرناندز سانتیستبان" یکی از نویسندگان این مقاله از دانشگاه "سنت اندروز" گفت: این بار ما شانس کیهانی را همراه خود داشتیم، زیرا توانستیم ۱۰ تلسکوپ را هماهنگ کرده و آنها را به سمت "J۱۸۵۸" نشانه برویم، در حالی که این دوتایی پرتو ایکس کاملاً فعال بود. این به ما امکان داد تا اطلاعات بسیار بیشتری به دست آوریم، زیرا می‌توانیم از تکنیک‌های مختلف در طول موج‌های متفاوت استفاده کنیم.

اما چگونه این ستاره نوترونی توانسته است این همه ماده را از یک ستاره دیگر مصرف کند؟ همه اینها به دلیل کشش گرانشی قوی آن است که به آن اجازه می‌دهد گاز ستارگان دیگر را ببلعد.

هیولای کیهانی

همه چیز به همین سادگی نیست. این ستاره‌های نوترونی فقط تمام گازی را که به سمت خود می‌کشند، نمی‌بلعند. بلکه آن را با سرعت بالا به اطراف فضا می‌فرستند. "ناتالی دگنار" یکی از نویسندگان این مقاله از دانشگاه "آمستردام"، آنها را به‌ عنوان «ستاره‌خوار» توصیف می‌کند که به اصطلاح یک "هیولای کیهانی" هستند.

این کشف جدید، یک پیشرفت مهم در اخترفیزیک است.

دکتر "نوئل کاسترو سگورا" نویسنده ارشد این مقاله از دانشگاه "ساوتهمپتون" گفت: فوران‌هایی مانند این نادر هستند و هر یک از آنها منحصر به فرد هستند. به طور معمول آنها به شدت توسط غبار میان‌ستاره‌ای پوشیده شده‌اند که رصد آنها را بسیار دشوار می‌کند. "سوئیفت J۱۸۵۸" ویژه است، زیرا با وجود اینکه در سمت دیگر کهکشان ما قرار دارد، میزان تاریکی و گرد و غبار به اندازه کافی کم بود تا امکان مطالعه کامل چندموجی آن فراهم شود.

این مطالعه در مجله "نیچر"(Nature) منتشر شده است.

منبع: ایسنا