فرصت درآمدزایی از طلای کثیف در حصار قوانین خاک گرفته
شهروز ساویز استاد دانشگاه و محقق کشورمان در گفتگو با خبرنگار خبرگزاری سیناپرس با بیان اینکه پسماندهای شهری و بیمارستانی مضرات بسیاری از نظر جسمی، هزینه ای و حتی روحی برای مردم کشور دارد، گفت: زباله ها باعث می شود سلامتی مردم به خطر بیفتد و مرگ تدریجی را تجربه کنیم اما هیچگاه دلیل این گونه مرگها مشخص نمی شود، حتی سوزاندن زباله ها نیز به نفع کشور است، زیرا حداقل انرژی حرارتی تولید می شود و عوارض خطرناکی که در کمین سلامت مردم است کاهش می یابد.
وی با ارائه آماری از پسماندها و نحوه امحای آن در ایران گفت: در تهران روزانه 10 هزار تن زباله شهری تولید می شود که فقط یک زباله سوز با ظرفیت 200تن داریم، حالا پسماندهای بیمارستانی و غیره را هم به این میزان زباله اضافه کنید.
به گفته ساویز، در حال حاضر در بسیاری از نقاط کشورما، زباله ها را در بیابان دفع می کنند که این روش در ۳۰۰ سال پیش مرسوم بوده است.
وی ادامه داد: در حال حاضر در شمال کشور به دلیل وجود آب های زیرزمینی وضعیت بحرانی است، زمانی که کشور ژاپن با این وضعیت روبرو بود بسیار سریع پسماندها را به سوخت تولید کرد، ما هم در حال حاضر مجبوریم که کاری کنیم اما کاری صورت نمی گیرد.
تبدیل پسماندها به انرژی در کشورهای دنیا
ساویز درباره موضوع رفع معضل پسماندها در کشورهای دنیا گفت: مسأله پسماندها در تمام دنیا حل شده، بیشتر کشورهای دنیا از پسماندها استفاده های بهینه ای دارند به طوریکه کشورهای دیگر حتی از پسماندها به عنوان فرصت درآمدزایی نیز استفاده می کنند و از این رو پسماندها طلای کثیف می نامند.
شاید اگر به جای این طرح داخلی، یک طرح دسته سوم چینی ارائه می شد، خواهان داشت اما حالا با اینکه می دانند طرح ما چه تکنولوژی دارد مجوز نمی دهند، حتی به طرح نگاه نمی کنند و میگویند قوانین اجازه اجرای این طرح را نمی دهد، در حالی که قوانین مربوط به ۵۰ سال پیش است که حتی همان را هم درست اجرا نمی کنند، بنابراین ما در حصار قوانین کهنه مانده‌ایم و زورمان به نهادها نمی‌رسد.
وی افزود: در گذشته پسماندها در کشورهای مختلف امحا می‌شد اما حالا به فرصتی برای تولید انرژی تبدیل شده است به طوریکه حتی پسماندهای بیمارستانی و شیمیایی نیز تبدیل به انرژی می شوند زیرا پسماندها از مواد آلی تشکیل شدند و اساس نفت هم مواد آلی است بنابراین می‌توان از این مواد، انرژی تولید کرد.
ساویز اظهار داشت: در تمام کشورهای دنیا راکتورهای تبدیل زباله به انرژی وجود دارد، به همین دلیل کشورهای در حال توسعه پسماند شهری را یک منبع انرژی می دانند و حتی تولید بخشی از سوخت در کشورهای دیگر از طریق پسماند است.
این استاد دانشگاه گفت: وقتی از پسماند برای تولید سوخت استفاده می کنیم، علاوه بر اینکه دیگر پسماندی وجود ندارد، محیط زندگی نیز تمیز می شود و طبیعت سالم می ماند، چرا که حجم وسیع پسماندها می‌توانند بکرترین طبیعت ها را از بین ببرد و آبهای زیرزمینی را آلوده کند.
نقش مردم، محققان و مسوولان در رفع مشکل پسماندها
محقق ایرانی در پاسخ به این سوال که چرا در ایران هنوز مشکل پسماندها وجود دارد، گفت: مشکل اساسی ما این است که شرکت های اروپایی و آمریکایی با ما کار نمی کنند زیرا از نظر اقتصادی برایشان به صرفه نیست بنابراین دولت باید دست به جیب شود و دولت هم کاری نمی کند یعنی می توانیم بگوییم که راهکار وجود دارد اما باید اجرایی شود که متاسفانه نمی شود.
وی با اشاره به نقش مردم در این امر اظهار داشت: کاری که مردم باید بکنند این است که پسماند ها را تفکیک کنند، محققان نیز در حال تلاش برای ارائه راهکارهای بهتر هستند، به طور مثال ما ده پانزده سال کار مداوم کردیم و تکنولوژی نوینی را ارائه دادیم، این تکنولوژی که در حال حاضر به بهره برداری هم رسیده است، برای پسماندهای خطرناک بوده که امحا از طریق دمای بالا صورت می گیرد.
به گفته این استاد دانشگاه، در حال حاضر روزانه ۵ تن زباله بیمارستانی از طریق این تکنولوژی امحا می شود اما برای این کار نیز همکاری نمی شود، ما می توانیم پله پله پیش برویم و به مرور ظرفیت این تکنولوژی را بالا ببریم به طوریکه در حال حاضر قابلیت امحای 200 تن زباله در روز را هم داریم.
قوانین کهنه مانع کار محققان می شود
ساویز با اشاره به قوانینی که مانع کار محققان است، عنوان کرد: ما برای استفاده از این تکنولوژی با تمام نهادها به خصوص در شهرداری ها صحبت کردیم ولی کمک نمی‌کنند حتی اعلام کردیم که نیاز به بودجه نداریم و خودمان در چهار گوشه شهر تهران تکنولوژی را بنا کرده و زباله های بیمارستانی را می سوزانیم، وزارت بهداشت نیز مجوز داد اما محیط زیست اجازه نمی دهد، میگویند به بیابان‌های اطراف تهران بروید که در آنجا زیرساخت‌ها مهیا نیست و امکان کار نداریم.
این محقق ایرانی گفت: شاید اگر به جای این طرح داخلی، یک طرح دسته سوم چینی ارائه می شد، خواهان داشت اما حالا با اینکه می دانند طرح ما چه تکنولوژی دارد مجوز نمی دهند، حتی به طرح نگاه نمی کنند و میگویند قوانین اجازه اجرای این طرح را نمی دهد، در حالی که قوانین مربوط به ۵۰ سال پیش است که حتی همان را هم درست اجرا نمی کنند، بنابراین ما در حصار قوانین کهنه مانده‌ایم و زورمان به نهادها نمی‌رسد.
گزارش:مرضیه حسن پور
