گرسنگی دادن به خود، نشانه اختلال بی اشتهایی عصبی است
به گزارش سیناپرس اصفهان ندا هوشیار روانشناس بالینی و مدرس دانشگاه در گفت و گو با خبرنگار این خبرگزاری اظهار داشت: یکی از اختلالات رایج مربوط به خوردن، اختلال بی اشتهایی عصبی است. در این اختلال مصرف مواد غذایی به شدت محدود و منجر به کاهش وزن بدن می شود. افراد مبتلا به این اختلال به صورت مداوم دچار نگرانی و ترس از افزایش وزن و همچنین تصور اشتباه از ظاهر و رفتار خود هستند.گرسنگی دادن به خود مشخصه اصلی اختلال بی اشتهایی عصبی است.
هوشیار اضافه کرد: در این اختلال، بسیاری از این افراد اشتها یا علاقه خود را به غذا از دست نداده اند و بی اشتهایی به ندرت رخ می دهد اما زمانی که رخ می دهد در مراحل پیشرفته اختلال است و مصرف غذا محدود و منجر به کاهش وزن نسبت به سن و قد می شود.
وی ادامه داد: در بیماران زن، ترس شدید از افزایش وزن و چاق شدن یا تلاش های شدید برای جلوگیری از افزایش وزن وجود دارد و با اینکه فرد کمبود وزن دارد، وزن از حد عادی بسیار کمتر می شود، به صورتی که دوره های عادت ماهانه افراد قطع شده یا نامنظم می گردد.
این روشناس بالینی تاکید کرد: مشکلات در رابطه با تصویر بدنی خود یا انکار این موضوع که کمبود وزن یک مشکل جدی است باعث شده این افراد باور غلط درباره اندام و ظاهر خود داشته باشند و علیرغم لاغری، خود را چاق بپندارد.
وی ادامه داد: در همین راستا به بیماران یاد داده می شود که بر مصرف غذای خود، احساسات و هیجاناتشان، رفتارهای مربوط به خوردن و مشکلاتشان در روابط بین فردی کنترل داشته باشند. حل مسأله روش اختصاصی است که به وسیله آن بیمار یاد می گیرد چگونه فکر کرده و راهکارهایی را برای مدارا با مشکلات مربوط به غذا و مشکلات بین فردی ابداع کند.
این مدرس دانشگاه با بیان اینکه تحلیل خانوادگی در مورد تمام بیماران مبتلا به بی اشتهایی عصبی که با خانواده خود زندگی می کنند ضروری است، گفت: در برخی موارد خانواده درمانی ممکن نیست ولی می توان مسائلی نظیر روابط خانوادگی را در درمان انفرادی مورد بررسی قرار داد. گاهی اوقات جلسات مشاوره کوتاه مدت با اعضای نزدیک خانواده تنها چیزی است که برای خانواده درمانی لازم است.
وی افزود: هدف اولیه در درمان بی اشتهایی عصبی بازگرداندن وضعیت تغذیه ای بیمار به حالت طبیعی است.کم آبی بدن و گرسنگی ممکن است موجب اختلال جدی در تندرستی و در برخی موارد مرگ شود بنابراین در مواردی به ناچار افراد در بیمارستان روانی بستری می شوند تا به وضعیت طبیعی خود بازگردند.
هوشیار خاطرنشان کرد: برنامه های روان پزشکی بیمارستانی برای بیماران مبتلا به بی اشتهایی عصبی عموماً شامل ترکیبی از مدارای رفتاری، روان درمانی انفرادی، درمان و آموزش خانوادگی و در برخی موارد دارو است. اکثر بیماران علاقه ای به درمان روانپزشکی ندارند و حتی در مقابل آن مقاومت می ورزند و غالباً دوستان و بستگان آنها نگران حال بیماران هستند بنابراین پس از ترخیص از بیمارستان معمولاً لازم است کنترل سرپایی ادامه یابد.
گزارش: امیر امین الرعایا
