اساتید دانشگاه، چقدر از مهارت‌های ارتباطی برخوردارند؟!
صاحب نظران حوزه های اجتماعی، «ارتباط» را به عنوان فرایندی که در آن انتقال پیام، اطلاعات، نگرش ها و حقایق از فردی به فرد یا افراد دیگر چه به صورت کلامی و چه غیرکلامی صورت می گیرد، تعریف نموده اند و چنین رابطه ای میان انسان ها، قدمتی به اندازه خود بشر دارد. توانایی انتقال پیام در افراد مختلف، متفاوت بوده و برخی افراد در این زمینه بهتر و توانمندتر عمل می نمایند. با این حال کسب مهارت های مربوطه در زمینه ارتباط، نیازمند آموزش صحیح و نظام مند است.
اگرچه برقراری «ارتباط» مناسب اهمیت بسیاری در برقراری درست تعاملات مختلف اجتماعی دارد، ولی وقتی بحث آموزش، یادگیری و رابطه استاد و معلم با دانشجو و دانش آموز مطرح می شود، این موضوع از اهمیت دوچندانی برخوردار می گردد. موثرترین یادگیری ها معمولا در زمان دانش آموزی و دانشجویی و بر اساس مهارت های ارتباطی مناسب پایه ریزی می شود و معلمین و اساتید نقش بسیار مهمی در برقراری صحیح این رابطه دارند. آموزگار و استاد خوب، کسی است که بتواند با ایجاد ارتباط مناسب، موجب تبادل صحیح اطلاعات و افکار بین فراگیران و خود شده و از این طریق ضمن انتقال کامل مفاهیم، اعتماد به نفس و انگیزه یادگیری را در فراگیران افزایش داده و به تبع آن کیفیت آموزشی نیز ارتقا یابد.
پژوهشگرانی از دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان در همین خصوص، مطالعه ای جالب را برای بررسی میزان مهارت ارتباطی اعضای هیئت علمی این دانشگاه به انجام رسانده اند که نتایج آن در شماره مرداد ماه مجله علمی پژوهشی همین دانشگاه منتشر گردیده است.
در این مطالعه مقطعی، 140 نفر از اعضای هیئت علمی دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان با رتبه ها و پست های مختلف شرکت داشتند که حدود 60 درصد آن ها مرد و میانگین سنی آن ها حدود 43 سال بوده است. همچنین بیشترین افراد شرکت کننده در این پژوهش از دانشکده پزشکی بوده (حدود 64 درصد) و حدود 73 درصد آن ها دارای رتبه علمی استادیار بوده اند.
نتایج این پژوهش که بر اساس بررسی مهارت های گوش دادن، درک و ارسال پیام، عواطف، بینش و قاطعیت اساتید به دست آمده است، نشان می دهد میانگین کلی مهارت های ارتباطی این افراد در حد متوسط بوده و نیازمند بازنگری بیشتری می باشد. 
یافته های پژوهش حاکی از آن است که علیرغم نبود رابطه معنی دار در اغلب صفات مورد بررسی، اساتید زن، افراد دارای مرتبه «استادی»، مسئولان بالینی و افراد دارای وضعیت استخدامی «مشمول طرح» و «تعهد خدمت» از مهارت ارتباطی بیشتری در مقایسه با سایرین برخوردار بوده اند.
بر اساس نتایج به دست آمده محققین اظهار نموده اند که آموزش بهتر اعضای هیئت علمی دانشگاه ها در زمینه مهارت های ارتباطی و تشویق آن ها به شرکت در کارگاه هایی که در این خصوص وجود دارد، لازم و ضروری می باشد.
همچنین محققین فوق الذکر پیشنهاد نموده اند که از دانشجویان رشته های مختلف در خصوص نقاط ضعف و قوت اساتیدشان نظرسنجی انجام شود تا از این طریق بتوان از نظرات و راهکارهای آنان که طرف اصلی روابط مورد اشاره هستند، بهره کافی را گرفت.
منبع: رضائیان، م.، زارع بیدکی، م.، باختر، م. و کارگر، س. 1394. بررسی مهارتهاي ارتباطی اعضاي هیأت علمی دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان در سال 1392. مجله دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان. دوره 14، مرداد 1394، ص‌ص 426-417.
No tags for this post.
