چرا دایناسورها منقرض شدند ولی کروکودیل ها زنده ماندند؟
به گزارش سیناپرس اردبیل، حدود ۶۶ میلیون سال پیش، دایناسورها بر زمین حکومت کردند اما در این زمان یک سیارک عظیم با بیش از ۹ کیلومتر عرض، به دریای کم عمقی نزدیک مکزیک کنونی برخورد کرد. انفجار ناشی از این برخورد به قدری عظیم بود که منجر به زلزله های جهانی، امواج جزر و مدی، آتش سوزی در بوته ها و حتی باران های سمی شد.
از سوی دیگر این سیارک به یکی از بدترین مکان‌های ممکن برخورد کرد، جایی که سنگ‌ها به راحتی می‌توانستند منفجر شوند. این امر باعث پرتاب مقادیر انبوهی غبار به آسمان شد که این غبارها خورشید را برای ماه ها مسدود کرده و زمین را وارد یک زمستان طولانی، تاریک و عصر یخبندان کرد.
بدون نور خورشید، گیاهان سبز می مردند و به دنبال آن حیوانات گیاهخواری که آنها را می خوردند تا زنده بمانند و گوشتخوارانی که گیاهخواران را می خوردند، نابود شدند.
دانشمندان بر این باورند که طی این فرایند، سه چهارم انواع گونه‌های حیوانات از جمله دایناسورها از بین رفته‌اند اما برخی از این جانوران همچون کروکودیل ها به دلایل مختلفی توانستند زنده بمانند.
از منظر دیرینه شناسی، برای این موضوع دو دلیل اصلی وجود دارد. اولاً، کروکودیل ها می توانند برای مدت بسیار طولانی بدون غذا زندگی کنند. دوم، اینکه آنها در مکان هایی زندگی می کردند که کمترین آسیب را در هنگام برخورد سیارک به زمین داشتند.
البته باید در نظر گرفت که حتی در این دوره دشوار نیز یک گروه مهم از دایناسورها با کمک توانایی خود در پرواز و یافتن غذا در مکان‌های دور، نجات یافته و پرهایشان آنها را از سرما محافظت می کرد و منقارشان به آنها اجازه می داد دانه های دفن شده ای را که در نزدیکی گیاهان مرده یافت می شد، بخورند.
این بازماندگان دایناسور ها به طرز شگفت انگیزی، هنوز هم با ما زندگی می کنند که ما به آنها می گوییم پرنده!
کروکودیل ها گروه دیگری بودند که از این واقعه جان سالم به در بردند. بدیهی است که آنها نه می توانند پرواز کنند، نه پر دارند و نه دانه می خورند! اما آنها رازهای دیگری برای موفقیت داشتند.
اولا، بدن تمساح انرژی بسیار کمی مصرف می کند. آنها بیشتر اوقات بدون حرکت بوده، به آرامی نفس می کشند و حتی ضربان قلب بسیار آهسته ای دارند. به این ترتیب آنها می توانند بیش از یک ساعت نفس خود را زیر آب حبس کنند.
ویژگی های فوق به این معنی است که آنها می توانند ماه ها و گاهی بیش از یک سال بدون غذا بمانند. از سوی دیگر دایناسورها و به ویژه گونه های گوشتخوار، به طور کلی فعال تر بودند، به این معنی که آنها به انرژی بیشتری نیاز داشته و. بدون غذا، به سرعت می مردند.
کروکودیل ها همچنین در مکان هایی زندگی می کردند که از دست دادن گیاهان سبز تفاوت زیادی برایشان ایجاد نمی کرد.
به یک جنگل یا یک علفزار فکر کنید که دایناسورهای زیادی در آن زندگی می کردند: اگر گیاهان آنجا نابود شوند، تمام حیواناتی این منطقه خواهند مرد زیرا ابتدا گیاهخواران و سپس گوشتخواران دچار قحطی شده و از بین می روند. کروکودیل های باستانی اما بیشتر در مکان هایی مانند رودخانه ها، دریاچه ها و سواحل زندگی می کردند. حیواناتی که در این مکان‌ها زندگی می‌کنند چندان به گیاهان سبز نیاز ندارند.
بنابراین برخلاف دایناسورهایی که در خشکی زندگی می کنند، تمساح ها در رودخانه به محض مرگ گیاهان سبز از گرسنگی نمی میرند.
مترجم: احسان محمدحسینی
منبع: theconversation
