لیومیوم‌ها در چه افرادی شیوع بیشتری دارد؟
دکتر الهام السادات هاشمیان نایینی در گفت‌وگو با ایسنا با اشاره به اینکه لیومیوم‌های رحمی که فیبروئید نیز نامیده می‌شوند تومورهایی خوش‌خیم با حدود مشخص هستند، گفت: این تومورها از عضله صاف و هم از ماتریکس خارج سلولی یعنی کلاژن، پروتئوگلیکان و فیبرونکتین تشکیل می‌شود.
وی گفت: لیومیوم‌ها شایع‌ترین تومورهای توپرلگنی در زنان هستند و در 20 تا 25 درصد زنان در سال‌های باروری بوجود می‌آیند. اگرچه نمونه‌های کلاسیک نشان دهنده این مطلب هستند که استروژن و پروژسترون تخمدانی تنها عوامل مهم رشد و ترانسفورماسیون لیومیوم‌ها هستند، اکنون روشن شده است که عوامل رشد و جهش‌های سوماتیک ژن‌هایی مثل HMGI-C نقش مهمی در پاتوژنز این نئوپلاسم‌ها ایفا می‌کنند.
هاشمیان نایینی با بیان اینکه لیومیوم‌ها بسته به محل آنها در رحم، تقسیم‌بندی می‌شوند، گفت: میوم زیر سروزی که درست زیر سروز رحم جای می‌گیرند ممکن است با یک قاعده باریک یا پهن به جسم رحم اتصال داشته باشند.
این جراح و متخصص زنان اضافه کرد: لیومیوم داخل جداری به طور غالب در داخل لایه ضخیم میومتر یافت می‌شوند اما ممکن است سبب تغییر شکل حفره رحم شده یا باعث نامنظم شدن شکل خارجی رحم شود.
وی در باره نوع دیگر لیومیوم ها گفت: لیومیوم زیرمخاطی، درست زیر مخاط رحم (اندومتر) قرار می‌گیرند. این لیومیوم‌ها نیز ممکن است توسط یک قاعده باریک یا پهن به جسم رحم اتصال داشته باشند. البته اغلب لیومیوم‌ها به بیش از یک محل آناتومیک گسترس می‌یابند.
هاشمیان نایینی خاطرنشان کرد: میزان بروز این تومور در زنانی که نمایه توده بدن در آنها افزایش یافته است زیاد است، اما خطر بروز آن در کسانی که زایمان کرده‌اند کمتر است. همچنین استفاده از قرص‌های جلوگیری از بارداری خطر بروز این توده‌ها را کاهش می‌دهد.
وی با تاکید بر اینکه خونروی غیرطبیعی شایع‌ترین علامت بروز لیومیوم است، گفت: فشار لگنی در صورت بزرگ‌بودن شایع‌ترین علامت است. لیومیوم‌ها ممکن است با سایر اختلالات تولید مثل از جمله سقط مکرر، نازایی، زایمان زودرس، قرارگیری نامناسب وضعیت جنینی و مشکلات زایمان همراه باشند.
هاشمیان نایینی تاکید کرد: زنانی که دارای لیومیوم‌های زیرمخاطی هستند، بیشتر در معرض خونریزی شدید دوران قاعدگی هستند. فشار لگنی که ناشی از افزایش اندازه رحم یا ناشی از فشار برخی از انواع میوم بر اعضای مجاور شامل کولون و مثانه است منجر به یبوست و تکرر ادرار می‌شود و همچنین فشار میوم‌ها بر حالب ممکن است سبب هیدرونفروز شود که یکی از اندیکاسیون‌های نادر برای عمل جراحی است.
وی گفت: لیومیوم‌ها را اغلب می‌توان به آسانی از طریق معاینه دودستی تشخیص داد. در افراد مبتلا به این تومورها رحم بزرگ تر از حد معمول است و به هنگام معاینه پزشک قابلیت تحرک نامنظم پیدا می‌کند و ممکن است از طریق شکم در بالای سمفینرپوبیس (استخوان لگن) توسط پزشک قابل‌لمس باشد.
این جراح و متخصص زنان، متداول‌ترین روش برای اطمینان از تشخیص این عارضه را سونوگرافی عنوان کرد و گفت: هیستروسالپنگوگرام، سونوهسیتروگرام و هیستروسکوپی در مطب نیز ممکن است اطلاعات مورد نیاز را فراهم کند.
درمان لیومیوم
هاشمیان نایینی گفت: روش درمان اولیه در بیماران مبتلا به لیومیوم‌های بزرگ یا علامت‌دار روش جراحی است. هیسترکتومی (برداشتن رحم) رایج‌ترین روش جراحی است و درمان قطعی نیز است.
وی اضافه کرد: در صورتی که بیمار بخواهد قابلیت باروری خود را حفظ کند، می‌توان از روش میومکتومی (برداشتن تومور) استفاده کرد.
این جراح و متخصص زنان گفت: آگونیست‌های GnRh یک موقعیت هیپواستروژنیک (کاهش استروژن) یائسگی کاذب را القا می‌کند چون لیومیوم‌ها برای رشد و تکامل خود به استروژن وابسته هستند. القای وضعیت هیپواستروژنیک سبب چروکیده شدن این تومورها و توده میومتری می‌شود.
وی با اشاره به مطالعات انجام شده در این باره گفت: نشان داده شده است که بعد از 3 ماه در درمان باآگونیست GnRh اندازه رحم به میزان 40 تا 60 درصد کاهش پیدا می‌کند و با وجود این به دنبال قطع مصرف این داروها در مدت 3 تا 6 ماه در اکثر موارد، رشد مجدد لیومیوم‌ها رخ می‌دهد و رحم به حجم قبل از درمان برمی‌گردد. بنابراین استفاده از این داروها به عنوان درمان پیش جراحی مفید واقع می‌شود.
هاشمیان نایینی گفت: عوامل آندروژنیک مثل دانازول، آسترنیون و پروژسترون ها نیز برای کنترل میان خونریزی در زنان مبتلا به لیومیوم مورد استفاده قرار گرفته است. با وجود این، این داروها در تمام موارد، باعث کاهش حجم رحم یا فیبروئید نمی‌شود و تصور می‌شود مکانیسم عمل آنها القای آتروفی آندومتر است، این عوامل اغلب در کنترل خونریزی شدید مؤثر نیستند.
No tags for this post.
