چگونگی عملکرد مغز در هنگام خطر
به گزارش سیناپرس همدان، مردم چگونه تصمیم می گیرند که در خطر مداخله کنند و به دیگران کمک کنند؟ محققان مؤسسه کارولینسکا در سوئد اکنون نشان می‌دهند که همان سیستمی در مغز که ما را قادر می‌سازد از خطر دوری کنیم، در طی رفتار کمک‌کننده و خودخواهانه نیز فعال می‌شود. نتایج در eLife منتشر شده است.
آندریاس اولسون، استاد دپارتمان علوم اعصاب بالینی، موسسه کارولینسکا و آخرین نویسنده این مطالعه می گوید: یافته‌های ما نشان می‌دهد که سیستم دفاعی مغز نقش بیشتری در رفتار کمک‌کننده نسبت به آنچه قبلاً تصور می‌شد بازی می‌کند. این نتایج با عقل مرسوم که ما باید سیستم ترس خود را برای کمک به دیگرانی که در معرض خطر هستند سرکوب کنیم، در تضاد است.
ظرفیت همدلی برای ناراحتی دیگران از دیرباز به عنوان نیروی محرکه کمک در نظر گرفته شده است. اما وقتی تصمیم می‌گیریم به کسی که در خطر است کمک کنیم، نه تنها باید ناراحتی طرف مقابل را در نظر بگیریم، بلکه باید خطری را که با کمک کردن برای خودمان ایجاد می‌کنیم در نظر بگیریم، مثلاً با هجوم به داخل ساختمانی در حال سوختن برای نجات کسی یا کمک به کسی که روی زمین و در مسیر قطار افتاده است.
مطالعات روی حیوانات دیگر نشان می‌دهد که سیستم‌های دفاعی مغز برای کمک به دیگران مهم هستند، اما اطلاعات کمی در مورد این فرآیندها در انسان وجود دارد. اکنون محققان موسسه کارولینسکا این موضوع را با جزئیات بیشتری بررسی کرده اند.
این مطالعه شامل 49 داوطلب سالم بود که از آنها خواسته شد تصمیم بگیرند که آیا می خواهند به فرد ناشناس دیگری کمک کنند تا از ناراحتی ناشی از شوک الکتریکی خفیف جلوگیری کند. اما اگر تصمیم می گرفتند به فرد کمک کنند، این خطر وجود داشت که خود شوک دریافت کنند. شخص ناشناس برای شرکت کننده روی یک صفحه نمایش قابل مشاهده بود. در طول این کار، فعالیت در مغز شرکت کنندگان با یک اسکنر fMRI تصویربرداری شد.
همچنین به شرکت کنندگان گفته شد که شوک در چه زمانی وارد می شود، تا محققان بتوانند واکنش های خود را نسبت به نزدیکی تهدید اندازه گیری کنند.
جوآنا ویرا، محقق وابسته به بخش علوم اعصاب بالینی در موسسه کارولینسکا و اولین نویسنده این مطالعه می گوید: نتایج نشان می‌دهد که سیستم‌های موجود در مغز که امکان دوری از خطر را برای افراد فراهم می‌کنند نیز در این نوع از خودگذشتگی و رفتار کمک‌کننده نسبت به افراد ناشناخته دیگر دخیل هستند. به عنوان مثال، می‌بینیم که یک ناحیه قدیمی از نظر تکاملی مغز آمیگدال، که مسئول رفتارهای دفاعی اساسی شناخته شده است، با تمایل به کمک به دیگران مرتبط است.
محققان مشاهده کردند که شدت آمیگدال و ناحیه اینسولای مغز تهدیدی برای فرد مورد مطالعه، نه ناراحتی شخص دیگری، می‌تواند پیش‌بینی کند که آیا این فرد کمکی می‌کند یا خیر. سایر بخش‌های مغز که با عملکردهای شناختی مرتبط هستند، در زمانی که تهدید قریب‌الوقوع بود، با رفتار کمک‌کننده مرتبط نبودند.
آندریاس اولسون می گوید: اکنون ما در تلاشیم تا بفهمیم که چگونه این رفتارهای کمکی هنگام حضور افراد دیگر تحت تاثیر قرار می‌گیرد و چگونه تماشاگران از موقعیت یاد می‌گیرند. ما علاقه‌مندیم بدانیم که چگونه ترس‌ها و درک رفتارهای اخلاقی یا غیراخلاقی بین افراد از طریق فرآیندهای یادگیری منتقل می‌شود.
این مقاله در ژورنال eLife منتشر شد.
منبع: medicalxpress
مترجم: کیانوش کرمی
