مطالعه بلوک های سازنده حیات به کمک آمیب مغزخوار
به گزارش سیناپرس، تیمی از دانشمندان در مطالعات جدید خود بررسی کردند که چگونه ناگلریا تکامل یافته و میکروتوبول هایی را ایجاد می کند که به سلول کمک می کند وظایف داخلی را از انتقال غذا و ضایعات تا ارائه پشتیبانی ساختاری انجام دهد. این یافته ها همچنین ممکن است به ابداع استراتژی های درمانی علیه آمیب های مغز خوار کمک کند.
از نظر زیستی، زندگی متکی بر میکروتوبول هایی است که از مجموعه ای از توبولین ها تشکیل شده اند. میکروتوبول ها همراه با حفظ عملکرد روزانه سلول، به تقسیم و تکثیر سلول کمک می کنند.
به طور خاص، مرحله ای در میتوز وجود دارد که در آن میکروتوبول ها کروموزوم ها را به طرف مقابل سلول می کشند و آنها را به دو مجموعه یکسان تقسیم می کنند.
پیش از این، زیست شناسان تصور می کردند آمیب مغزخوار از نوع خاصی از توبولین در طول تقسیم سلولی استفاده می کند اما در مطالعه جدید نشان داد که ناگلریا تکامل یافته و دارای سه مجموعه مختلف توبولین است. مطالعات محققان نشان داد در آمیب های مغزخوار، یک جفت توبولین فقط در طول میتوز کمک می کند در حالی که توبولین دیگری که تاژک دار نام دارد، وظیفه حرکت سلولی را بر عهده می گیرد.
به گزارش سیناپرس، در این مطالعه، دانشمندان توبولین‌های موجود در ناگلریا و ساختارهایی را که می سازند با دیگر گونه ها مقایسه کردند.
کاترینا وله، محقق فوق دکتری زیست شناسی در دانشگاه ماساچوست و نویسنده اصلی این مطالعه، در این رابطه می گوید: اگر بتوانیم زیست شناسی اولیه ناگلریا را درک کنیم. می‌توانیم با ابداع داروهایی که توبولین های منحصربه فرد آمیب را هدف قرار می دهند، آن را از بین ببریم.
ناگلریا همچنین ممکن است اطلاعاتی در مورد قوانین اساسی که باعث پیشرفت تکاملی زندگی شده است را به محققان ارائه دهد.
لیلیان فریتز، استاد زیست شناسی در دانشگاه ماساچوست و نویسنده ارشد مقاله می گوید: همه موجودات باید خود را تکثیر کنند. ما می دانیم که فرآیندهای تکثیر برای برخی سلول ها چگونه کار می کند، اما مجموعه عظیمی وجود دارد که ما آن را درک نمی کنیم. ناگلریا به ما اجازه می‌دهد قوانینی را که دانشمندان ارائه کرده‌اند آزمایش کنیم تا ببینیم آیا آنها واقعی هستند یا خیر.
به گزارش سیناپرس، این تیم مطالعاتی از میکروسکوپ های ویژه و قدرتمندی برای مطالعه سلول‌های ناگلریایی که در آزمایشگاه رشد کرده بودند، استفاده کردند. این سلول ها برای شناسایی توبولین ها با مواد شیمیایی مختلف رنگ آمیزی شدند و رنگ درخشانی از خود ساطع کردند.
میکروسکوپ های قدرتمند به محققان کمک کردند تا عکس های سه بعدی با وضوح بسیار بالا از این سلول ها بگیرند که به آنها امکان اندازه گیری، شمارش و تجزیه و تحلیل ساختارهای مختلف میکروتوبول را می داد.
شرح کامل این مطالعه در آخرین شماره مجله تخصصی Current Biology منتشر شده است.
مترجم: فاطمه کردی
