آبله میمونی به ۳ روش منتقل می شود
به گزارش سیناپرس، تحقیقات جدید پژوهشگران نشان می‌دهد اصلی ترین راه انتشار آبله میمونی از طریق تماس طولانی مدت پوست به پوست است، این انتقال به ویژه زمانی که ضایعات پوستی در فرد بیمار وجود دارد، سریع تر اتفاق می افتد.
باید توجه داشت که معمولا این ضایعات در نواحی غیرطبیعی پوست هستند که تحت تأثیر بیماری یا جراحت قرار گرفته اند. در آبله میمونی این ضایعات پوستی می تواند به شکل بثورات، دلمه، جوش یا برجستگی روی پوست باشد.
دو راه اصلی دیگر انتقال آبله میمون از طریق تماس با اشیا و سطوح آلوده و تماس با ترشحات تنفسی فرد بیمار مانند مخاط است. با این حال، تماس های ساده مانند دست دادن نمی تواند باعث انتشار ویروس شود.به گزارش سیناپرس، اگرچه امکان انتقال این ویروس از طریق سطوح وجود دارد اما دانشمندان هنوز متقاعد نشده اند که سطوح آلوده ناقل اساسی و جدی برای انتقال ویروس هستند.
موضوع بسیار مهمی که باید در نظر داشت، این است که بیشتر موارد ابتلا به این بیماری در میان مردان همجنسگرا گزارش شده است.
به گزارش سیناپرس، دکتر مایکل مارکس، یکی از نویسندگان مطالعه اخیر در مورد آبله میمونی، در رابطه با روش های انتقال این ویروس گفت: هر چه بیشتر درباره ویروس آبله میمونی و نحوه انتشار آن بدانیم، بهتر می توانیم بیماران را تشخیص داده و درمان کنیم تا در نتیجه شیوع بیماری را تحت کنترل داشته باشیم.
در این میان یک یافته قابل توجه این بود که بار ویروسی در ضایعات پوستی بیش از هزار برابر بیشتر از ضایعات موجود در گلو بود که این مساله نشان دهنده افزایش خطر ابتلا به بیماری از طریق روابط جنسی است.
گفتنی است محققان در این مطالعه، ۱۸۱ مورد تایید شده آبله میمونی را در اسپانیا بررسی کردند و به طور قطعی مشخص شد تماس پوست به پوست، عمدتاً در حین مقاربت جنسی، به عنوان روش اصلی انتقال، مسلماً بالاتر از انتقال از طریق هوا باعث بروز عفونت در افراد می شود.
به گزارش سیناپرس، دکتر مارکس در این رابطه گفت: ما در مطالعات بعدی خود می خواهیم بفهمیم که چگونه بار ویروسی در طول زمان تغییر می کند؟ ما اکنون باید ببینیم که چگونه بار ویروسی در طول زمان و در دوره عفونت تغییر می کند. به عنوان مثال، اینکه آیا میزان ویروس موجود در گلو در مراحل اولیه بیماری بالاتر است یا خیر، می تواند نشان دهد که چگونه خطر انتقال ممکن است در طول دوره عفونت متفاوت باشد.
شرح کامل این مطالعه در آخرین شماره مجله تخصصی The Lancet منتشر شده است.
مترجم: فاطمه کردی
