جلوگیری از تغییرات اقلیمی نیازمند توجه به تمام حوزه ها است
به گزارش سیناپرس، عوامل مختلفی در روند گرمایش زمین دخیل هستند و در این میان آلاینده های جوی نقش مهمی ایفا می کنند. مهم ترین این آلاینده ها عبارتند از متان، هیدروفلوئورو کربن، دوده کربن سیاه، ازن منتشر شده از سطح زمین و اکسید نیتروژن.
طی این مطالعه، پژوهشگرانی از دانشگاه های جورج تاون، تگزاس A&M، دوک، و سن دیگو، معتقدند که کاهش سریع انتشار کربن به تنهایی دمای جهانی را در یک و نیم درجه سانتیگراد بالاتر از سطح قبل از صنعتی شدن نگه نمی دارد. آستانه ای که دانشمندان آن را برای بشریت بی خطر می دانند.
متاسفانه اگر دما از این سطح بالاتر برود، جهان می تواند از نقاط اوج خطرناک و غیرقابل برگشتی عبور و آسیب زیادی به محیط زیست وارد کند. در واقع، بعید است که کاهش انتشار دی اکسید کربن به تنهایی مانع از افزایش دمای جهانی بیش از دو درجه بالاتر از سطح قبل از صنعتی شود.
این مطالعه نشان داد:گازهای دیگر تقریباً به اندازه دی اکسید کربن در گرمایش جهانی نقش دارند. باید توجه داشت بیشتر آنها فقط برای مدت کوتاهی در جو دوام می‌آورند، به این معنی که قطع کردن آنها سریع تر از هر استراتژی دیگری، سرعت گرمایش را کاهش می‌دهد.
به گزارش سیناپرس، تاکنون، اهمیت این آلاینده‌های غیردی اکسید کربن توسط دانشمندان و سیاست گذاران به طور یکسان نادیده گرفته شده است. گزارش‌های اخیر هیئت بین دولتی تغییرات اقلیمی می‌گوید کاهش انتشار سوخت های فسیلی – منبع اصلی دی‌اکسید کربن – با کربن زدایی سیستم انرژی و تغییر به سمت انرژی های پاک، به طور جداگانه، گرمایش جهانی را در کوتاه مدت کنترل می کند.
این مطالعه جدید نشان می دهد که تمرکز صرف بر کاهش انتشار سوخت های فسیلی نمی تواند منجر به کاهش گرمایش زمین در کوتاه مدت شود و این می تواند باعث شود که دما تا سال ۲۰۳۵ از آستانه یک و نیم درجه و تا سال ۲۰۵۰ از آستانه ۲ درجه فراتر رود.
به گزارش سیناپرس، در مقابل، یک استراتژی برای کاهش انتشار دی اکسید کربن و سایر آلاینده‌ها به جهان کمک می کند دما را به زیر دو درجه بالاتر از سطح قبل از صنعتی شدن محدود کند و شانس ما را برای موفقیت افزایش دهد. محققان در خاتمه توضیحات خود نتیجه گرفتند که کاهش انتشار دی اکسید کربن حیاتی است زیرا آینده سیاره ما را پس از سال ۲۰۵۰ تعیین می کند.
شرح کامل این پژوهش در آخرین شماره مجله تخصصی Proceedings of the National Academy of Sciences (PNAS) منتشر شده است.
مترجم: فاطمه کردی
