مسیر فضایی ایران از دید رسانه‌های خارجی
سیناپرس: تحریم‌های جهانی که برای کند کردن یا بازداشتن ایران از توسعه موشک‌های بالستیک دوربرد وضع شده بودند به انگیزه‌ای برای دانشمندان ایرانی تبدیل شد که چنین سیستمی را در داخل خاک کشور توسعه دهند و از این طریق امتیازات سیاسی زیادی برای کشورشان بدست بیاورند. پرتاب ماهواره‌‌هایی همچون رصد و فجر که ماموریت نقشه‌برداری دارند نشان داد که ایرانیان به دنبال در اختیار گرفتن پلتفرم فضایی ملی برای نظارت و مراقبت هستند.
مدتی قبل اوزی روبین (Uzi Rubin) رییس برنامه توسعه موشکی رژیم اشغالگر قدس عنوان کرد که 29 ماه فاصله بین پرتاب اول و دوم ایران فاصله کمی است و نگرانی ما سرمایه‌گذاری قوی، تمرکز و پیشرفت سریع ایران است. او سپس عنوان کرد که با وجود تلاش‌های شدید موساد هیچگونه سند معتبری در مورد جنبه نظامی برنامه فضایی ایران بدست نیامده است. سرعت زیاد و سری بودن فعالیت‌های این کشور تعجب همگان را برانگیخته است. ایران برنامه پرواز سرنشین‌دار را نیز دنبال می‌کرد که اخیرا از جریان افتاده است. حرکت به سمت چنین فناوری‌هایی و نیز در نهایت موفق شدن احتمالی این کشور می‌تواند توانایی‌های همچون تعریف ماموریت‌های فضایی بازگشت‌پذیر را برای این کشور به دنبال داشته باشد. با پرتاب چهارمین ماهواره ساخت داخل، ایران نهمین کشور دنیا از لحاظ قرار دادن ماهواره در مدار زمین شد.
رییس کالج سلطنتی لندن اما بیان کرده در صورت استفاده ایران از فناوری فضایی غیرنظامی و پنهان کردن تلاش‌های نظامی کشور در این بخش باز هم نمی‌توان خرده گرفت، زیرا چنین مسئله‌ای به‌طور کاملا معمول در میان تمام کشورهای سرمایه‌گذار در فضا دنبال می شود و امری کاملا عادی است. ایران ماهواره ۵۰ کیلوگرمی فجر را توسط ماهواره‌بر سفیر-1-بی برای انجام ماموریت‌های شناسایی به فضا پرتاب کرد. در اختیار داشتن چنین ماهواره‌ای مسلما توان شناسایی و مراقبتی ایرانیان را بالا خواهد برد. چنین دستاوردهایی مسلما باعث بالا رفتن غرور ملی و حس پیروزی در برابر قدرت‌های جهانی خواهد شد. این دستاوردها چنین هراسی بر دل رژیم اشغالگر افکنده که با صرف هزینه‌های هنگفت ماهواره ری ست 11 هند را در اختیار گرفته‌اند تا فعالیت‌های فضایی و هسته‌ای ایران را رصد کنند. پیش از این ماهواره‌های افک و تک‌سار چنین وظیفه‌ای را برعهده داشتند. به لحاظ جغرافیایی رژیم اشغالگر قدس در موقعیتی قرار دارد که می‌تواند ماهواره را فقط در مسیر غربی و برخلاف گردش زمین پرتاب کند و بدین‌ترتیب پوشش مداری‌شان برای کنترل و شناسایی فعالیت‌های ایران بسیار محدود است. همین موضوع آنان را بر آن داشته تا با صرف هزینه‌های مالی و سیاسی زیادی، ماهواره‌های خود را از کشور هند و توسط ماهواره‌برهای این کشور به فضا پرتاب کنند.
No tags for this post.
