کشف عجیب ترین راز خورشید پس از ۲۰ سال
به گزارش سیناپرس، تیمی از مرکز اخترفیزیک دانشگاه هاروارد و اسمیتسونیان (CfA) می گویند یافته های آنها می تواند به پیش بینی آب و هوای فضا و محدود کردن آسیب های احتمالی آن در زمین کمک کند. ستاره شناسان چندین سال است که شعله های خورشیدی و فوران های تشعشعات در جو خورشید را مشاهده می کنند. این انفجارهای ناگهانی انرژی که به بیرون پرت می شوند، اغلب شبیه شاخک های غول پیکری هستند که از خورشید بیرون آمده اند.
با این حال، در ژانویه ۱۹۹۹ (بهمن ۱۳۷۷)، دانشمندان شاهد یک شعله غیرعادی خورشیدی بودند که به سمت پایین حرکت می کرد، گویی مواد خورشیدی در حال سقوط است. حرکت عجیب شعله که حفره‌های تاریک رو به پایین نامیده می شود، تا کنون جامعه علمی متحیر نگه داشته بود.
چنگ‌کای شن (Chengcai Shen) پژوهشگر ارشد و ستاره شناس CfA در یک انتشار دانشگاهی می گوید: ما می خواستیم بدانیم این ساختارها چگونه رخ می دهند. چه چیزی آنها را هدایت می کند و آیا واقعاً به اتصال مجدد مغناطیسی مرتبط هستند؟
اتصال مجدد مغناطیسی یکی از توضیح های ممکن برای این رویداد از دهه ۹۰ بوده است. فرایندی که زمانی که تابش سریع و بسیار پرانرژی پس از شکسته شدن یک میدان مغناطیسی آزاد می شود، رخ می دهد.
روی خورشید، آنچه اتفاق می افتد این است که میدان‌های مغناطیسی زیادی در تمام جهات وجود دارد. دکتر کتی ریوز (Kathy Reeves) یکی از نویسندگان این مقاله، توضیح می دهد که در نهایت میدان های مغناطیسی تا جایی به هم فشار می آورند که دوباره پیکربندی می شوند و انرژی زیادی را به شکل یک شراره خورشیدی آزاد می کنند. مثل این است که یک نوار لاستیکی را دراز کنید و آن را از وسط برش دهید، چون تحت فشار است و نازک شده، بنابراین به عقب برمی گردد.
در این مطالعه، محققان تصاویری از خورشید را که توسط مجمع تصویربرداری جوی (AIA) روی رصدخانه دینامیک خورشیدی ناسا گرفته شده بود، تجزیه و تحلیل کردند. AIA هر ۱۲ ثانیه یک عکس از خورشید در هفت طول موج مختلف نور می گیرد تا تغییرات جو ستاره را اندازه گیری کند.
سپس شبیه سازی های سه بعدی شراره‌های خورشیدی ایجاد و با مشاهدات آنها مقایسه شد. نتایج نشان می دهد که این شراره‌های عجیب و غریب در حال حرکت به سمت پایین، محصول شکستن میدان های مغناطیسی نیستند. در عوض، آن ها در محیط متلاطم خود به خود با اختلاط دو سیال با چگالی متفاوت تشکیل شده اند. مانند روغن و آب، هنگامی که این دو مایع با هم مخلوط می شوند، ناپایدار شده و از هم جدا می شوند.
به گزارش سیناپرس، آن حفره های تاریک و انگشت مانند در واقع فقدان پلاسما هستند. چگالی در آنجا بسیار کمتر از پلاسمای اطراف است.
به گفته محققان روشن کردن این فرآیندها می تواند به توسعه ابزارهایی کمک کند که آب و هوای فضا را پیش بینی کرده و تأثیر آن بر زمین را کاهش می دهد.
شرح کامل این مطالعات و یافته های حاصل از آن در آخرین شماره مجله تخصصیNature Astronomy منتشر شده است.
مترجم: سامیه خسروی زاده
