این جنین به همراه مادر باردارش مومیایی شده بود

به گزارش سیناپرس، در بهار سال ۲۰۲۱ تیمی از باستان شناسان و پژوهشگران در قالب پروژه مومیایی ورشو اعلام کردند که اولین مورد شناخته شده از یک مومیایی باردار مصر باستان را شناسایی کرده اند.

تا پیش از این مطالعات تصور می شد مومیایی فوق که  در موزه ملی ورشو نگهداری می ‌شود، بقایای یک کاهن مصری به نام  Hor-Djehuti باشد، تا اینکه طی مطالعات بعدی و در سال ۲۰۱۶  کشف شد که این مومیایی به یک مرد تعلق نداشته و در حقیقتیک زن مومیایی شده است. مطالعات جدید اما نشان داد که این مومیایی بسیار منحصر به فرد بوده و در واقع این زن مصری در دوره بارداری خود درگذشته و مومیایی شده بود.

پژوهشگران در پی این کشف شگفت انگیز، تلاش کردند این نمونه منحصر به فرد را مورد مطالعه دقیق تری قرار دهند و به همین دلیل با استفاده از تصویربرداری توموگرافی مشخص شد که این زن در زمان مرگ بین ۲۰ تا ۳۰ سال سن داشته و در هفته ۲۶ تا ۳۰ بارداری خود بوده است.

به گزارش سیناپرس، اوزارک زیلک (Ożarek-Szilke) یکی از پژوهشگران ارشد پروژه مومیایی ورشو در این رابطه توضیح داد که بدن این زن نگون بخت پس از مرگ با ناترون پوشانده شده بود تا بافت های پیکر او خشک شود.

ناترون، ترکیبی طبیعی از کربنات سدیم دکاهیدرات (Na2CO3·10H2O، نوعی خاکستر سودا) و حدود ۱۷ درصد بی کربنات سدیم (جوش شیرین، NaHCO3) همراه با مقادیر کمی از کلرید سدیم و سولفات سدیم است.

در طول این فرآیند، جنین هنوز در رحم این زن قرار داشته و اساساً در یک محیط اسیدی واقع شده بود. به گفته پژوهشگران، اسید فرمیک و سایر ترکیبات (که پس از مرگ در رحم به دلیل فرآیندهای شیمیایی مختلف مربوط به تجزیه تشکیل می شوند) باعث تغییر Ph در بدن این زن می شود.

این فرایند پیچیده و تغییر از محیط قلیایی به اسیدی باعث حل شدن مواد معدنی از استخوان های جنین شده و سپس بافت بدن وی شروع به خشک شدن و معدنی شدن کرد. به گفته محققان، فرآیند مومیایی سازی مصری ها از دیدگاه شیمیایی، فرآیند کانی سازی بافت هایی است که می توانند هزاران سال زنده بمانند.

اوزارک زیلک در این رابطه گفت: این دو فرآیند به ما توضیح می دهند که چرا استخوان های جنین در سی تی اسکن به خوبی قابل مشاهده نیستند. برای مثال شما می توانید دست یا پاهای این جنین دو هزار ساله را ببینید، اما این اندام دارای استخوان نیستند، بلکه بافت های خشک شده ای هستند که شکل کلی دست یا پا را نشان می دهد. به گزارش سیناپرس، روند حل شدن استخوان های بدن این جنین در همه بخش های یکسان نبوده و جمجمه این جنین که سریع ترین رشد را داشته و معدنی ترین بخش بدن به شمار می رود تا حدی حفظ شده است.
شرح کامل این پژوهش و  یافته های به دست آمده از آن در آخرین شماره  ژورنال علوم باستان شناسی (Journal of Archaeological Science)  منتشر شده است.

مترجم: احسان محمدحسینی
منبع: heritagedaily