دستگاه ضربان ساز با قابلیت جذب خودکار

به گزارش  سیناپرس به نقل از wired، گاهی قلب برای ادامه ضربان نیاز به کمک دارد و استفاده از ضربان سازهای دائمی که در قالب کار گذاشته می شوند، برای تنظیم هر ضربان، عضلات قلب را منقبض می کنند و این گونه می توانند ضربان قلب های نامنظم را تنظیم کرده و اختلالات زودگذر ناشی از جراحی قلب باز را برطرف کند.

پزشکان از طریق سیم های الکتریکی که از پوست عبور می کنند، قلب را سیم کشی کرده و بافت ماهیچه ای آن، الکترودهای مزاحم را پوشش می دهند. اما اگر این ضربان سازها فقط یک وسیله موقت باشد، باید تمام این سیم کشی ها خارج شود که مشکلاتی را در پی دارد. 

جدا کردن این سیم ها ممکن است باعث زخم شدن دائمی ماهیچه های قلب شود و جراحی برای خارج کردن آنها هم می تواند منجر به خونریزی یا عفونت شود. متخصص قلب و محقق دانشگاه نورث وسترن معتقد است که هر زمانی که سیم های بخیه زده شده روی سطح قلب قرار گیرد، این خطر وجود دارد.

اما محققان تیم Arora موفق به ساخت ضربان ساز موقتی شده اند که همان کار ضربان سازهای دیگر را می کند با این تفاوت که بعد از ایجاد و تنظیم ضربان، حل شده و از بین می رود. وزن این دستگاه تقریبا یک دهم اندازه یک سکه است و انرژی بی سیم را از طریق یک آنتن بی سیم پیچ فلزی کوچک دریافت می کند که باعث ایجاد ضربان قلب در الکترودهای ریزتر هم می شود. 

به گزارش سیناپرس، این ضربان ساز بعد از تنظیم ضربان، به مرور حل می شود و تمام اجزای الکتریکی آن که زیست سازگار و قابل جذب هستند، طی سه ماهاز بین می روند. عفونت های ناشی از خارج کردن ضربان سازها از بدن، بسیار شایع است که این خطر به ویژه در بیماران مبتلا به دیابت که بیشتر با بیماری های قلبی درگیر هستند، دیده می شود. 

از سوی دیگر، باقی ماندن این ضربان سازها داخل قلب، انجام MRI را غیرممکن می کند که به عنوان یک روش تشخیصی برای مبتلایان به سکته قلبی حیاتی است. استفاده از این ضربان ساز موقت این مشکل را حل می کند. 
ایده ساخت این ضربان ساز حل شدنی از آنجایی شکل گرفت که پلیمرها و فلزات خاصی چون آهن، منیزیم و تنگستن به طور طبیعی به عنوان زباله های غیرسمی از بدن دفع می شوند. اما وسایل الکترونیک پزشکی به چیزی بیشتر از فلز و پلاستیک نیاز دارند.

در این ابزارها باید نیمه رساناهایی استفاده شوند که به دقت ورودی و خروجی ها را برنامه ریزی کنند. اما محققان در ساخت این ضربان ساز از سیلیکون به عنوان ماده ای قابل جذب استفاده کردند. آنها در شرایط آزمایشگاهی، این عناصر را داخل سیم، غشاء و ربان های نازک تر از تراشه های سیلیکونی مهندسی کردند که در اکثر وسایل الکتریکی وجود دارند. 

اگر مقداری از این سیلیکون را چند روزی در آب غوطه ور کنید، به مرور حل شده و از بین می رود. درواقع، اتم های سیلیکون زمانی که در آب قرار می گیرد، مانند پوست مرده عمل کرده و ابعاد نانومتری آن از بین می رود. 

ارتباطات الکتریکی این ضربان ساز، ترکیبی از تنگستن و منیزیم است. انرژی بی سیم با وجود آنتن سیم پیچ مسطح ساخته شده از همان مواد، به آن تماس ها منتقل می شود. 

محققان این طرح امیدوارند که از این پس، ساخت ایمپلنت های قابل جذب بتوانند جایگزین ایمپلنت های موقتی سنتی شده و افرادی که دچار حمله های قلبی می شوند، بتوانند به راحتی از آنها استفاده کنند. 

مترجم:ندا اظهری

No tags for this post.