بدن تا چه میزان پرخوری را تحمل می‌کند؟
محققان دانشگاه باث (Bath) در کشور انگلستان تحقیقات جدیدی درباره پرخوری و ظرفیت و نوع واکنش بدن انسان نسبت به آن انجام دادند. در این پژوهش، محققان از داوطلبان خواستند آن‌قدر غذا بخورند که دیگر نتوانند حتی یک لقمه بیشتر در دهان خود بگذارند.
مساله اصلی پرخوری این است که انرژی ذخیره‌شده بیشتر به‌صورت چربی به بدن اضافه می‌شود که اگر افراد هر روز زیاد غذا مصرف کنند، می‌تواند منجر به چاقی آن‌ها شود. در حالی که اگر این پرخوری به صورت موردی اتفاق بیافتد، متابولیک بدن تغییر نکرده و چاقی صورت نمی‌گیرد.
داوطلبانی که در این پروژه تحقیقاتی شرکت کردند، مردانی در سنین ۲۲ تا ۳۷ سال بودند که از آن‌ها خواسته شد تا پرخوری کنند به طوری که دیگر تحمل خوردن اضافی را نداشته باشند. داوطلبان در این شرایط بیش از حد معمول خود و تقریباً دو برابر غذای همیشگی خود مصرف کردند و می‌توان گفت کالری که به بدن آن‌ها رسید نسبت به گذشته تقریباً دو برابر بوده است. نکته جالب مطالعه فوق، این است که میزان مواد مغذی موجود در جریان خون این افراد که مورد سنجش قرار گرفت، در حد طبیعی بود.
به نظر این پژوهشگران، اگر فرد سالمی که به میزان کافی غذا می‌خورد، گاهی پرخوری کند، هیچ عواقب منفی فوری او را تهدید نخواهد کرد و متابولیک بدن کنترل خود را از دست نمی‌دهد.
ارون هنگست (Aaron Hengist) از پژوهشگران دانشگاه باث در این رابطه گفت: «همه ما خطرات طولانی مدت مصرف بیش از حد مواد غذایی و تأثیر آن در ایجاد چاقی، دیابت نوع 2 و بیماری‌های قلبی – عروقی را می‌دانیم اما در مورد برخی از اثرات آنی پرخوری (اینکه گاهی به دلیلی پرخوری کنیم) روی بدن اطلاعات بسیار کمتری داریم. یافته‌های ما نشان می‌دهد که بدن هنگام مواجهه ناگهانی با کالری زیاد، به طور چشمگیری با عواقب آن مقابله می‌کند. انسان‌های سالم می‌توانند گهگداری دو برابر حد معمول خود غذا بخورند و بدنشان با این مازاد انرژی مقابله خواهد کرد.»
معمولاً متوسط کالری دریافتی یک بزرگ‌سال سالم در هنگام پرخوری بیش از 3 هزار کالری در حدود یک و نیم پیتزای بزرگ است. در چنین زمانی، بعضی از افراد قادرند تا دو و نیم پیتزای بزرگ را در یک وعده غذایی مصرف کنند. این میزان کالری دریافتی، فراتر از دستورالعمل‌های استاندارد بزرگ‌سالان برای دریافت کالری در یک روز است.
نتایج آزمایش‌هایی که روی خون داوطلبان انجام شد، نشان می‌دهد بعد از یک پرخوری واقعی، سطح قند خون، بالاتر از مصرف یک وعده غذایی معمولی نیست، اگرچه میزان انسولین در خون 50 درصد بیشتر از حد معمول بود. با وجود مصرف بیش از دو برابر چربی در اثر مصرف غذای زیاد، لیپیدهای خون این افراد اندکی بیشتر از حد معمول بودند. در ضمن هورمون‌های آزاد شده از روده برای تحریک ترشح انسولین و افزایش احساس پر بودن به دلیل پرخوری تغییر کردند.
داوطلبان شرکت در این پروژه، چهار ساعت پس از پرخوری، احساس خواب آلودگی و بی حالی داشتند و تمایلی به خوردن هیچ ماده غذایی از جمله غذاهای شیرین نداشتند.
پروفسور جیمز بتس (James Betts) ناظر این پروژه پژوهشی، در این رابطه گفت : «ما می‌دانیم كه افراد غالباً فراتر از نیازهای بدن خود غذا می‌خورند، به همین دلیل است كه بسیاری از ما برای مدیریت وزن خود تلاش می‌کنیم. بنابراین جای تعجب است که پیش از این هیچ تحقیقی راجع به حداکثر ظرفیت پرخوری در یک وعده غذایی انجام نشده است. چنین تحقیقی می‌توانست برای درک نحوه واکنش بدن انسان نسبت به چالش پرخوری و اندازه گیری توان بدن انجام شود. این مطالعه جدیدی که گروه تحقیقاتی ما انجام داده‌اند، نشان می‌دهد كه انسان قادر است دو برابر غذای مورد نیاز معمول خود را صرف کند تا احساس پر شدن داشته باشد. در واقع بدن ما به خوبی با میزان زیادی از مواد غذایی در یک وعده سازگار است.»
پروفسور بتس در ادامه توضیحاتش به نکته مهمی اشاره کرد و گفت: «مسئله اصلی پرخوری این است که انرژی ذخیره‌شده بیشتر به‌صورت چربی به بدن اضافه می‌شود که اگر افراد هر روز زیاد غذا مصرف کنند، می‌تواند منجر به چاقی آن‌ها شود. در حالی که اگر این پرخوری به صورت موردی اتفاق بیافتد، متابولیک بدن تغییر نکرده و چاقی صورت نمی‌گیرد.»
نکته مهمی که محققان در این پژوهش آن را تائید کردند، این است که مطالعه آن‌ها شامل مردان جوان سالم است، بنابراین آن‌ها قصد دارند تا در آینده نزدیک به بررسی اثرات مشابه در زنان و همچنین افراد دارای اضافه وزن و سالمندان بپردازند.
شرح کامل این پژوهش‌ها و نتایج به دست آمده از آن در آخرین شماره مجله بریتانیایی تغذیه (Nutrition) به چاپ رسیده و قابل دسترس است.
مترجم: فاطمه کردی
No tags for this post.
