روسیه به دنبال خانه‌ای مستقل در فضا
سیناپرس: پس از آغاز عصر فضا روسیه (اتحادیه جماهیر شوروی سابق) اولین کشوری بود که به فکر ساخت ایستگاه فضایی در مدار افتاد ولی به دلیل مشکلات مالی این برنامه متوقف شد.
آژانس فضایی فدرال روسیه، روسکاسموس، به تازگی اعلام کرده است که در حال مطالعه گزینه‌های متعدد برای طراحی و ساخت یک ایستگاه فضایی جدید است که می‌تواند حتی جایگزین ایستگاه فضایی بین‌المللی شود.
منابع خبری روسیه اعلام کرده‌اند که این کشور در حال طراحی یک ایستگاه چندمنظوره فضایی با استفاده از بخشی از ماژول‌های ساخته شده در ایستگاه فضایی بین‌المللی است.
ایستگاه فضایی جدید روسیه احتمالا در یک مدار نزدیک به قطبی مستقر می‌شود تا بتواند بیش از 90 درصد قلمرو جغرافیایی این کشور را پوشش دهد. این ایستگاه به عنوان نقطه عطفی برای برنامه روسیه جهت سفر به ماه تلقی می‌شود.
بیشتر برنامه‌های بلندپروازانه روسیه با مشکلات مالی مواجه بوده‌اند و برنامه این ایستگاه نیز چنین وضعیتی دارد. به طوری که هم اکنون تنها مشکلات مالی، اجرای این برنامه را با تهدید مواجه می‌کند.
با این که روسکاسموس رسما فعالیت روسیه برای مطالعه طراحی ایستگاه فضایی بومی تایید کرده است اما بعضی از کارشناسان نسبت به وقوع این اتفاق اظهار تردید کرده و بیان می‌کنند که احتمالا ماژول‌های تولیدی تا سال 2017 به ایستگاه فضایی بین‌المللی ملحق شوند. آنها می‌گویند روسیه مجبور خواهد شد قطعات تولیدی که برای ایستگاه مداری مستقل ایجاد کرده را در همین ایستگاه فعلی به کار بگیرد.
از طرفی بر اساس آخرین اخبار روسیه قصد دارد تا سال 2020 در برنامه ایستگاه فضایی بین‌المللی به عنوان شریک باقی بماند. اما پس از این سال، قصد دارد برنامه کاوش‌های فضایی سرنشین‌دار خود را دنبال کند.
این در حالی است که ناسا امیدوار بود این همکاری تا سال 2024 و حتی اواخر سال 2028 ادامه یابد. علاوه بر این، به نظر می‌رسد سخت‌افزار ایستگاه بین‌المللی بیش از آن کهنه شده که از آن برای انجام عملیات ایمن در فضا بهره برد.
نخستن تلاش‌های روسیه برای ساخت یک ایستگاه مداری
برنامه فضایی سالیوت نخستین برنامه ساخت و به‌کارگیری ایستگاه‌های فضایی جهان برای برنامه فضایی درازمدت در شوروی بود که در طی آن از سال ۱۹۷۱ تا ۱۹۸۲ روی هم ۹ ایستگاه فضایی ساخته و به مدار زمین فرستاده شدند. نخستین ایستگاه فضایی جهان در طول برنامه سالیوت در مدار زمین قرار گرفت، و انسان برای نخستین بار اقامت میان‌مدت در فضا را در طول این برنامه تجربه کرد. در طول یازده سال، فناوری ایستگاه‌های فضایی پیشرفت چشمگیری داشت، به‌طوریکه از ساخت ایستگاه‌های تک بخشی با یک دریچه اتصال و عمر کاری برای میزبانی تنها یک کارگروه فضانوردی، به ساخت ایستگاه چندبخشی با چندین دریچه اتصال و قابلیت میزبانی چندین کارگروه فضانوردی تکامل پیدا کرد. گفتنی است، آخرین ایستگاه برنامه سالیوت تا سال ۱۹۹۱ در مدار زمین قرار داشت.
دستاوردها و تجربه‌های برنامه سالیوت راه را برای ساخت ایستگاه‌های فضایی بزرگتر و چندبخشی مانند ایستگاه مداری میر و ایستگاه فضایی بین‌المللی هموار کردند، به‌طوریکه هر دوی این ایستگاه‌ها دارای بخش‌هایی بوده یا هستند که از سخت‌افزار ایستگاه‌های سالیوت مشتق شده‌اند.
برنامه فضایی سالیوت به کیهان‌نوردان و دانشمندان شوروی و کشورهای دیگر امکان داد که درباره مشکلات و تاثیرات اقامت بلندمدت در فضا برای انسان آزمایش و پژوهش کنند. همچنین در طول این برنامه، پژوهش‌های گوناگون اخترشناسی، پژوهش‌های مربوط به کشف منابع زمینی و آزمایش‌های بیولوژیکی در مدار زمین انجام گرفت.
این برنامه فضایی دارای دو زیرمجموعه ایستگاه‌های غیرنظامی «سالیوت» و ایستگاه‌های نظامی و سرّی «آلماز» بود. برنامه سالیوت بسیاری از رکوردهای سفرهای فضایی را شکست، که از جمله می‌توان به رکورد طول اقامت انسان در فضا و رکورد طول راهپیمایی فضایی اشاره کرد. نخستین راهپیمایی فضایی توسط یک فضانورد زن در طول برنامه سالیوت انجام پذیرفت. همچنین در طول برنامه سالیوت، برای نخستین بار کارگروه جدید فضانوردان جایگزین کارگروه پیشین خود در یک ایستگاه شدند.
بزرگترین سازه فضایی ساخت بشر
ایستگاه فضایی میر یک ایستگاه مداری بزرگ ساخته شوروی سابق بود که بعد از آن توسط روسیه نیز توسعه یافت. میر نخستین ایستگاه پژوهشی بشری در فضا بود که انسان به‌طور درازمدت در آن سکونت داشت. ساخت این ایستگاه مداری در سال ۱۹۸۶ آغاز شد و پس از تکمیل تدریجی در طی مدت ده سال، تبدیل به بزرگترین سازه فضایی ساخت بشر شد و این رکورد را تا سال ۲۰۰۱ حفظ کرد. ایستگاه میر جایگاهی برای انجام مطالعات علمی در زمینه‌های گوناگون بود که از میان آنها می‌توان به زیست شناسی، فیزیک، ستاره‌شناسی و هواشناسی اشاره کرد. تکنولوژی‌هایی که با کمک ایستگاه میر توسعه یافتند امکان زندگی دائم انسان در فضا را فراهم کردند.
رکورد طولانی‌ترین اقامت پیوسته انسان در فضا توسط والری پلیاکوف پزشک و کیهان‌نورد روسی در ایستگاه میر شکسته شد و تا به امروز پابرجا است.
علاوه بر فضانوردان شوروی سابق و روسیه، فضانوردان ۱۲ کشور دیگر از طریق برنامه‌های بین‌المللی همکاری فضایی مانند اینترکاسموس، یورومیر و میر-شاتل فرصت پرواز، زندگی و پژوهش در ایستگاه میر را یافتند. فضاپیماهای سایوز و پروگرس به ترتیب ابزار اصلی انتقال فضانورد و بار به ایستگاه بودند. طی برنامه میر-شاتل، از فضاپیماهای شاتل آمریکا نیز برای حمل فضانورد و بار به ایستگاه استفاده شد.
No tags for this post.
