شناسایی روشی برای جلوگیری از آسیب به کلیه های پیوندی

محققان به رهبری باربارا مورفی از مدرسه پزشکی Icahn در بیمارستان ماونت سینای نیویورک و با همکاری نادر نجفیان، نمونه های بیوپسی از کلیه های پیوندی را سه ماه و 12 ماه پس از پیوند آن ها به بدن افراد به دست آوردند.

تیم علمی با استفاده از یک میکروآرایه تعیین کرد کدام ژن ها با نمونه های بیوپسی مرتبط بودند که دارای نمره شاخص آسیب مزمن آلوگرافت (CADI)  افزایش یافته در ماه دوازدهم بودند. میکروآرایه شیوه ای است که از طریق آن می‌توان سطوح بیان تعداد زیادی از ژن ها و پروتئین ها را همزمان اندازه گیری کرد. شاخص CADI هم معیاری برای تعیین سطح تصلب بافت در کلیه پیوندی است.

نجفیان و همکارانش سپس ژن ها را به یک مجموعه ژن پیش بینی کننده محدود کردند و این مجموعه ژن، بیماران در معرض خطر کاهش عملکرد کلیه و در نتیجه از دست دادن این عضو پیوندی  پس از یک سال، را شناسایی می کند.

در این تحقیق مشخص شد میزان ارتباط مجموعه ژن شناسایی شده با آسیب تصلب بافت، بیش از متغیرهای بالینی و پاتولوژیکی بود که در حال حاضر برای شناسایی گیرندگان کلیه پیوندی در معرض خطر آسیب کلیوی و در نتیجه از دست دادن کلیه به کار می روند.

بابارا مورفی مدعی است این نخستین دستاورد از نوع خود است و به دانشمندان در درک بهتر عوامل آسیب تصلب بافت به کلیه های پیوندی کمک می کند. این مطالعه همچنین پتانسیل تغییر دادن چگونگی نظارت کردن و مدیریت کردن تمامی بیماران پیوند را دارد.

با استفاده از شیوه جدید می توان گیرندگان کلیه پیوندی در معرض خطر از دست دادن کلیه را پیش از بروز آسیب غیرقابل معکوس شناسایی کرد. این بدین معناست که پزشکان سرانجام این شانس را خواهند داشت رویکرد درمانی با هدف جلوگیری از پیشرفت آسیب تصلب بافت کلیه در اختیار داشته باشند.

نتایج این دستاورد علمی در مجله Lancet منتشر شد.

 

ترجمه: شه تاو ناصری

No tags for this post.