حیوانات گوشتخوار بیشتر سرطان می گیرند
به گزارش سیناپرس، تاکنون مطالعات اندکی در مورد اینکه حیوانات تا چه اندازه در معرض سرطان قرار دارند انجام شده است. از یک سو ردیابی شرایط سلامتی حیوانات وحشی در طبیعت کاری دشوار محسوب شده و از سوی دیگر به طور کلی سرطان یک بیماری مرتبط با سن است که موجودات مسن بیشتر مستعد ابتلا به این بیماری هستند.
در نتیجه تخمین خطر ابتلا به سرطان در حیوانات وحشی که سن آنها به ندرت مشخص است دشوار است. بنابراین، به منظور کشف اینکه حیوانات چقدر با سرطان مواجه می شوند، پژوهشگران به تحقیق روی حیوانات باغ وحش متمرکز شده و آن ها را برای تمامی عمر خود تحت نظر قرار دادند.
این تحقیق با استفاده از داده‌های ۱۹۱ گونه و ۱۱۰ هزار و ۱۱۴ پستاندار منفرد، نشان می دهد که سرطان یک بیماری همه جانبه در بین پستانداران است و می تواند در هر بخشی از بدن پستانداران ظاهر شود.
این تحقیق همچنین تاکید می کند که خطر سرطان به طور یکنواخت در طول ساختار ژنتیکی پستانداران توزیع نشده است. به عنوان مثال، گوشتخواران به طور خاص مستعد ابتلا به سرطان بوده و بیش از ۲۵٪ از پلنگ های ابری، روباه گوش خفاشی و گرگ های قرمز در اثر سرطان می میرند، در حالی که به نظر می رسد جانوران سم دار و علفخوار در برابر این بیماری بسیار مقاوم هستند.
این تحقیق همچنین تلاش کرد تا بررسی کند که آیا تفاوت های رژیم غذایی، الگوی ژنتیکی مشاهده شده در خطر سرطان را توضیح می دهد یا خیر؟ به گزارش سیناپرس، نتایج این مطالعات نشان می دهد که خوردن گوشت حیوانات، خطر ابتلا به سرطان را در پستانداران افزایش می دهد. نویسندگان استدلال می کنند که خطر بالای سرطان در پستانداران گوشتخوار ممکن است به تنوع میکروبیوم کم آنها، عفونت های ویروسی انکوژنیک یا سایر جنبه های فیزیولوژیکی پستانداران گوشتخوار مربوط باشد.
این مطالعه همچنین به طرح یک سوال تکاملی جذاب می پردازد. تومورها بیماری هایی با منشاء جهشی هستند و جهش ها معمولاً در طول تقسیم سلولی ایجاد می شوند. در نتیجه، حیواناتی با جثه بزرگ تر و طول عمر طولانی تر که تحت تقسیم سلولی بیشتری قرار گرفته‌اند، احتمالاً در معرض خطر بیشتری برای ایجاد تومور هستند.
این نظریه توسط چندین مطالعه در انسان ها پشتیبانی شده است، به عنوان مثال، جایی که اندازه بدن و قد بیشتر با خطر بالاتر سرطان مرتبط است. با این حال، به نظر نمی رسد که این همبستگی ها بین گونه ها وجود داشته باشد، زیرا فیل و موش احتمال مشابهی برای ابتلا به سرطان دارند، حتی اگر طول عمر و اندازه بدن آنها متفاوت باشد. تفاوت در اثر اندازه بدن و امید به زندگی بر خطر سرطان به عنوان پارادوکس پتو شناخته می شود.
فرناندو کولچرو، یکی از اعضای این تیم پژوهشی و استاد دانشگاه دانمارک جنوبی، در این رابطه می گوید: مطالعات ما به طور کلی نشان می دهد که سرطان ممکن است یک تهدید جدی و قابل توجه برای حیوانات باشد. به گزارش خبرگزاری sinapress، علاوه بر این، درک بهتر خطر سرطان و مقاومت در گونه‌های مختلف جانوری می‌تواند پیشرفت های عمده ای را در جستجوی دفاع های طبیعی ضد سرطانی ایجاد کرده و می تواند پزشکی سرطان را متحول کند. به عنوان مثال، مطالعه گونه‌هایی که به سرطان بسیار مقاوم هستند، می‌تواند اطلاعات پایه‌ای را برای توسعه درمان‌های سرطان طبیعی تقلید زیستی ارائه دهد، که بر خلاف اکثر درمان‌های سرطان برای میزبان غیرسمی هستند.
مترجم: مولود یوسفی
منبع: sciencedaily
