هوش مصنوعی (AI) را می‌توان پدیده‌ای جدید دانست که هنوز اماواگرهای زیادی در رابطه با کاربرد آن وجود دارد. در حقیقت این فناوری یک شمشیر قدرتمند اما دو لبه‌ای را نشان می‌دهد.
از سوی دیگر در حال حاضر مشکلات متعدد زیست‌محیطی که کره زمین با آن دست‌به‌گریبان است، تبدیل به معضلی جدی شده است و این موضوع در کنار مواردی همچون گرم شدن کره زمین، فقر و مسائل مربوط به صلح و عدالت، چالش‌های هستند که آینده بشریت را تهدید می‌کنند. به همین دلیل یک تیم بین‌المللی از دانشمندان؛ پژوهشی در مورد چگونگی استفاده از هوش مصنوعی و همچنین موانع موجود در توسعه پایدار این فناوری در سراسر جهان انجام داده‌اند.
نتایج تجزیه‌وتحلیل این تحقیقات، روز گذشته به‌طور رسمی منتشرشده و طی آن درباره چگونگی تأثیر هوش مصنوعی بر 17 هدف اتخاذشده توسط سازمان ملل برای رسیدن به توسعه پایدار بحث شده است. این اهداف در سال 2015 اعلام‌شده بود.
این تحقیقات توسط گروهی از محققان به سرپرستی دکتر ریکاردو وینوزا (Ricardo Vinuesa) و دکتر فرانچسکو فوزو نرینی (Francesco Fuso Nerini)، استادیاران مؤسسه سلطنتی فناوری KTH انجام‌شده است.
ازجمله دیگر اعضای مشهور این تیم پژوهشی می‌توان به پرفسور ماکس تگمارک (Max Tegmark)، استاد مؤسسه فناوری ماساچوست (MIT) و نویسنده کتاب پرفروش Life 3.0 و همچنین پرفسور ویرجینیا دیگنوم (Virginia Dignum)، استاد اخلاق هوش مصنوعی در دانشگاه اومه آ (Umeå University) اشاره کرد.
این پژوهش، دستورالعمل‌هایی برای چگونگی هدایت و مدیریت مزایا و خطرات استفاده از راه‌حل‌های مبتنی بر فناوری هوش مصنوعی را تبیین کرده و مهم‌ترین چالش‌های جهانی و اهداف توسعه پایدار (SDG) را ارائه می‌دهد.
این اهداف شامل 169 هدف مجزای اصلی (193 مورد ویژه) هستند که طیف وسیعی از موارد مختلف از اقتصاد گرفته تا جامعه و محیط‌زیست را شامل می‌شوند.
به‌طورکلی، نتایج این پژوهش نشان می‌دهد که برای تحقق 134 مورد از این اهداف می‌توان از هوش مصنوعی بهره گرفت درحالی‌که در رابطه با 59 هدف دیگر، هوش مصنوعی کاربردی نخواهد داشت.
به‌این‌ترتیب مشخص می‌شود که هوش مصنوعی توانائی حل 79 درصد از مشکلات پیش‌بینی‌شده و هدف‌گذاری شده توسط سازمان ملل را دارد.
به‌عنوان‌مثال دکتر وینوزا می‌گوید كه تاکنون شهرهای مختلفی در گوشه و کنار جهان از مزایای هوش مصنوعی بهره‌مند شده و به‌طور بالقوه‌ای ایمن‌تر می‌شوند زیرا هوش مصنوعی استفاده از فناوری‌های پیشرفته‌ای را برای سنجش میزان آلودگی هوای شهری امکان‌پذیر می‌کند.
بر اساس این مطالعات مشخص شد که هوش مصنوعی قابلیت‌های بالقوه واضحی را در از بین بردن فقر، کاهش مصرف انرژی و ترویج انرژی های پاک نشان می‌دهد.
به‌عنوان‌مثال، شبکه‌های برق به‌اصطلاح هوشمند می‌توانند نیاز برق مورد نیاز جوامع را با منابع مختلف انرژی‌های تجدید پذیر مطابقت داده و متعادل کنند.
بااین‌وجود، افزایش تقاضا برای استفاده از راهکارهای مبتنی بر فناوری اطلاعات و ارتباطات می‌تواند مصرف برق مراکز داده های مربوط به این فناوری را تا 2030 سال به 20 درصد از میزان کل مصرف جهانی افزایش دهد.
پژوهشگران باور دارند که تأثیر هوش مصنوعی بر ثبات سیاسی، جهانی و محلی بسیار زیاد است و امروزه ایجاد چارچوب‌های مناسب سیاست‌گذاری و قانون‌گذاری برای کمک به هدایت هوش مصنوعی به بالاترین سطح قابل‌استفاده برای افراد و محیط‌زیست ضروری است.
مترجم: احسان محمدحسینی
No tags for this post.