بارهنگ( با نام علمی Plantago major L) گیاهی یکساله است. این گیاه ساقه های نازک و برگ های بیضی شکل و خوشه های دراز دارد. گاهی ارتفاع این گیاه به سی تا پنجاه سانتی متر می رسد. دانه های این گیاه نیز ریز و لعابدار است.
تخم، برگ، ریشه، لعاب و ساقه بارهنگ مورد استفاده طبی دارد. این گیاه دارای مواد سدیم، پتاسیم، منیزیم، موسیلاژ، صمغ، اسیدهای آلی، انورتین، امولسین، تانن، گلوکوزیدی به نام اوکوبین، اسید سیتریک، اسید اکسالیک، رزین، کلروفیل، آلبومین، واکس و پکتین است.
بارهنگ دارویی برای بیماری های اسهال، عرق زیاد، خونریزی دهان، لثه و اجزاء بدن، عفونت زخم ها، کثیفی چشم، ضعف جگر و طحال، زخم روده، معده و اثنی عشر، کثیفی خون، یرقان، اسهال خونی، ورم و رطوبت زخم ها، زخم چرکی گوش، درد سینه، سرفه، عطش، سوزش ادرار، بد هضمی، سل، التهاب کلیه و مثانه، جوش صورت، گزیدن زنبور، پشه و هاری به حساب می آید.
ریشه و برگ این گیاه اثر قابض و نرم کننده دارد و از آنها به عنوان تصفیه کننده خون، آرام کننده و رفع تحریکات در نزله های مزمن برونش ها، نزله مجاری ادرار و دستگاه هضم، رفع ناراحتی های آسم مرطوب، اسهال های ساده، ورم مخاط دهان، درد دندان و حتی درد گوش استفاده می شود.
همچنین ، در طب سنتی نیز به این گیاه توجه فراوانی شده است.
* محمدرضا دادوند سراب، کارشناس پژوهشکده گیاهان دارویی جهاد دانشگاهی
No tags for this post.