بغل کردن نوزاد ژنتیک او را تغییر می دهد؟
بنابر یک مطالعه جدید، این کار در واقع می‌تواند بدن نوزادان را در سطح مولکولی تحت تاثیر قرار دهد و اثر آن تا سال‌ها دوام داشته باشد.
براساس این تحقیق، نوزادانی که تماس فیزیکی کمتری دریافت می‌کنند و غمگین‌تر از بقیه بچه‌ها هستند، با تغییراتی در فرآیندهای مولکولی بدن‌شان مواجه می‌شوند که بیان ژن آنها را تحت تاثیر قرار می‌دهد.
البته تیم مطالعه حاضر از دانشگاه بریتیش کلمبیا کانادا، تاکید کرده‌اند که این پژوهش هنوز در مراحل ابتدایی خود قرار دارد و آنها هنوز نمی‌دانند که چه چیزی دقیقا باعث این تغییرات می‌شود.
اما به‌هرحال، این تحقیق می‌تواند ایده‌های مفیدی را درباره اینکه چگونه لمس کردن می‌تواند باعث تغییرات اپی‌ژنوم (تغییرات بیوشیمیایی که بیان ژن در بدن را تحت تاثیر قرار می‌دهند) در داخل بدن انسان شود، در اختیار دانشمندان قرار دهد.
محققان در جریان مطالعه، از والدین ۹۴ نوزاد خواستند تا از هفته پنجم بعد از تولد، عادت‌های بغل کردن و در آغوش کشیدن فرزندانشان را به‌همراه رفتار آنها از قبیل خواب، گریه کردن و موارد دیگر، یادداشت و ثبت کنند.
بعد از چهار سال و نیم، دانشمندان دی‌ان‌ای (DNA) بچه‌ها را گرفتند تا درباره یک اصلاح بیوشیمیایی به نام دی‌ان‌ای متیلاسیون (DNA methylation) تحقیق کنند.
محققان در بررسی‌های خود، در پنج نقطه خاص دی‌ان‌ای، متوجه تفاوت‌هایی در دی‌ان‌ای متیلاسیون نوزادان با میزان تماس بالا و بچه‌های با تماس پایین شدند: دو نمونه از این تفاوت‌ها، در داخل ژن‌ها مشاهده شد، یکی از آنها، مرتبط با سیستم ایمنی بدن بود و دیگری مربوط به سیستم متابولیک بدن می‌شد.
بد نیست بدانید که دی‌ان‌ای متیلاسیون، به‌عنوان نشانه‌ای برای توسعه بیولوژیکی نرمال و فرایند‌هایی که به همراه آن رخ می‌دهند، عمل می‌کند و می‌تواند به وسیله عوامل محیطی و خارجی تحت تاثیر قرار بگیرد.
دانشمندان همچنین متوجه شدند که سن اپی‌ژنتیک (به معنی سن بیولوژیکی خون و بافت‌ها) کودکانی که تماس زیادی در زمان نوزادی نداشته‌اند و احساس غم بیشتری را در آن سنین تجربه کرده‌اند، در مقایسه با سن واقعی آنها، پایین‌تر از حد انتظار است.
Michael Kobor، یکی از اعضای گروه تحقیق می‌گوید: ما فکر می‌کنیم که افزایش کندتر سن اپی‌ژنتیک در این کودکان، می‌تواند نشان‌دهنده رشد نامناسب آنها در سنین پایین‌تر باشد.
تیم تحقیق، اختلاف بین سن اپی‌ژنتیک و سن تقویمی را به مشکلات سلامتی کودک در گذشته ربط می‌دهند. با این‌حال، بسیار زود است که به چنین نتیجه‌گیری‌هایی دست یافت. آنها قبول دارند که هنوز اطلاعاتی درباره اینکه که این مساله چگونه رفتار بچه‌ها را در سنین بزرگسالی تحت تاثیر خواهد داد ندارند.
ضمن اینکه ما در اینجا درباره کمتر از ۱۰۰ کودک حرف می‌زنیم، با این‌حال، به نظر می‌رسد که تماس نزدیک و بغل کردن نوزاد تغییراتی را در سطح ژنتیکی بدن او ایجاد می‌کند.
البته همه قبول دارند که لمس کردن و در آغوش کشیدن، فواید زیادی برای انسان دارد و باعث رشد او در همه جنبه‌ها می‌شود، اما باید بدانیم که مطالعه حاضر، اولین تحقیق درباره چگونگی تغییرات اپی‌ژنتیک در نوزاد انسان است که این بر عهده پژوهش‌های بعدی خواهد بود که درباره علت تغییرات مذکور و نحوه تاثیرات بلندمدت آن در سلامتی فرد تحقیق کنند.
Sarah Moore، یکی از پژوهشگران مطالعه حاضر می‌گوید: ما می‌خواهیم در ادامه کار خود، به بررسی این موضوع بپردازیم که نابالغی بیولوژیکی کودکان چه اثراتی می‌تواند بر روی سلامت روان آنها داشته باشد.
او در ادامه گفته اگر مطالعات بعدی در این‌باره، یافته‌های اولیه ما را تایید کنند، اهمیت تماس فیزیکی مخصوصا در مورد کودکان غمگین به اثبات خواهد رسید.
نتایج تحقیق در مجله Development and Psychopathology چاپ شده است.
No tags for this post.
