پرفسور سوزان ساویر (Susan Sawyer) استاد دانشگاه ملبورن و یک موسسه مربوط به مطالعات کودکان در این رابطه اعلام کرد: مطالعات و پژوهش‌های پیشین نشان می‌دهد که در حال حاضر سیستم بهداشت جهانی؛ پاسخگوی نیازهای نوجوانان نیست. هنوز بسیاری از نوجوانان برای دریافت خدمات پزشکی باید به متخصصین اطفال مراجعه کنند، به‌ویژه اگر این پزشکان دوره‌های مربوط به نوجوانان را هم گذرانده باشند.
بر اساس تعریف رسمی سازمان بهداشت جهانی، سن نوجوانی بین 10 تا 19 سال تعریف می‌شود. بااین‌حال، در مورد سن بیمارانی که برای رفع مشکلات بهداشتی خود به پزشکان متخصص اطفال مراجعه می‌کنند و این موضوع که این ضریب سنی در سراسر جهان چه تفاوت‌هایی دارد، تحقیقات کمی صورت گرفته است.
محققان برای یافتن پاسخ مناسبی برای این سوالات، یک نظرسنجی آنلاین ایجاد کرده و پاسخ‌هایی از 1372 متخصص کودکان در 115 کشور دریافت کرده‌اند.
بر اساس تعریف رسمی سازمان بهداشت جهانی، سن نوجوانی بین 10 تا 19 سال تعریف می‌شود. بااین‌حال، در مورد سن بیمارانی که برای رفع مشکلات بهداشتی خود به پزشکان متخصص اطفال مراجعه می‌کنند و این موضوع که این ضریب سنی در سراسر جهان چه تفاوت‌هایی دارد، تحقیقات کمی صورت گرفته است.
پرفسور ساویر در این رابطه گفت: «در رابطه با مراجعه سنین بالاتر به پزشکان اطفال، در کشورهای مختلفی، اختلاف قابل‌توجهی وجود داشت و تعداد معدودی از کشورها دارای مراجعه‌کنندگانی با سن بالای 19 سال بودند.»
کشور آفریقای جنوبی کمترین میانگین سنی را ازنظر مراجعه به پزشکان اطفال به خود اختصاص داده و به نظر می‌رسد که تنها بیمارانی با حداکثر سن یازده و نیم سال به پزشک اطفال مراجعه می‌کنند و این رقم در ایالات‌متحده آمریکا بسیار بالاتر از سایر کشورهای مطالعه شده بوده و تا سن 19 و نیم سال را شامل می‌شود.
علی‌رغم شباهت‌های فراوان بین سیستم بهداشت عمومی ایالات‌متحده آمریکا و کشورهایی مانند استرالیا و نیوزلند، حداکثر سن مراجعه به پزشک اطفال در استرالیا 17 سال و 8 ماه بوده و در نیوزلند 15 سال و 6 ماه است.
به گفته پرفسور ساویر، این آمار نشان می‌دهد که مرز بین کودکی و بزرگ‌سالی را از این منظر باید 17 سال و 4 ماه محسوب کرد. البته این رقم طی 20 سال گذشته در بسیاری از کشورها با رشدی قابل‌توجه روبه‌رو شده است.
به‌طور سنتی تعریف پزشک متخصص اطفال، به مراقبت‌های پزشکی کودکان بسیار کم و سن و سال معطوف می‌شود درحالی‌که در این تعریف سنتی نوجوانان به‌طور قابل‌ملاحظه‌ای نادیده گرفته‌شده‌اند.
از سوی دیگر الگوی بیماری‌های کودکی و نوجوانی نیز در حال تغییر بوده و با توجه به مداخلات بهداشت عمومی و پیشرفت‌های پزشکی، میزان مرگ‌ومیر کودکان خردسال به طرز چشمگیری کاهش‌یافته است. هرچند بر اساس گزارش سازمان بهداشت جهانی، سالانه بیش از یک‌میلیون نفر از نوجوانان در سراسر جهان به دلایل مختلفی می‌میرند.
بر اساس اطلاعات به‌دست‌آمده از این تحقیقات، جوانان با مشکلات جسمی مشترک موجود در دوران کودکی و بزرگ‌سالی به‌طور هم‌زمان روبرو هستند. ازجمله این موارد می‌توان به شرایط جسمی مزمن مانند دیابت و آسم، اختلالات سلامت روان، کم‌خونی، بالا رفتن سطح چاقی، خشونت، بیماری‌های اسهال و برونش، سوءمصرف مواد مخدر و الکل، بیماری مقاربتی و تروما اشاره کرد.
پرفسور جاناتان کلین (Jonathan Klein) از اساتید دانشگاه ایلیونز و هماهنگ‌کننده انجمن بین‌المللی متخصصین اطفال، معتقد است که تنها کشورهای اندکی در سراسر جهان به بهداشت نوجوانی و تربیت پزشکان اطفال برای مواجه‌شدن با مشکلات بهداشتی این سن؛ توجه کافی دارند.
برای تأمین نیازهای بهداشتی جوانان، نیروی کار متنوعی ازجمله پزشکان متخصص اطفال، پزشکان خانواده، پرستاران و کارکنان بهداشت جامعه و مدارس موردنیاز است که همگی باید در مراکز آموزشی ویژه بهداشت نوجوان تحصیل کنند. پرفسور کلین در خاتمه توضیحات خود افزود: «شواهد به‌دست‌آمده از این پژوهش‌ها بسیار روشن است. سیستم‌های مراقبت‌های بهداشتی ما باید به نیازهای نوجوانان و بزرگ‌سالان توجه بیشتری داشته باشند.»
شرح کامل این پژوهش و یافته‌های به‌دست‌آمده از آن با عنوان The Age of Paediatrics در مجله تخصصی Lancet Child and Adolescent Health منتشرشده و در اختیار پژوهشگران قرار دارد.
مترجم: احسان محمدحسینی
No tags for this post.