گیاه علفی و پایای آقونیطون با نام علمی (با نام علمی Aconitum napellus L ) بومی نواحی مرطوب دنیاست. تیره Ranuncalaceae این گیاه در ایران رویش ندارد و نمونه بازار دارویی آن محصولی از کشور هندوستان است.
هم اکنون از جنس آقونیطون سه گونه در ایران رویش دارند؛ گل های بزرگ و زیبا به رنگ آبی و گاهی ارغوانی از مشخصات بارز آن است. ریشه های این گیاه سمی بوده و به مقدار کم به عنوان آرام بخش، ضد درد، ضد احتقان و معرق مصرف سنتی دارد. برای تسکین درد های عصبی باید گیاه تازه را له کرده و در محل درد گذاشت. در صورت قرمز شدن پوست از استفاده مجدد آن باید خودداری شود.
هنگام جمع آوری این گیاه با احتیاط چیده شود زیرا همه قسمت های این گیاه مخصوصا ریشه آن سمی است. برای درمان سیاتیک نیز می توان از ضماد این گیاه در محل درد استفاده کرد. یک و نیم گرم این گیاه کشنده است، علاج آن آویشن شیرازی و داروهای گرم است.
علایم مسمومیت با این گیاه تشنج، بسته شدن زبان، سیاه شدن رنگ بدن، تشدید ضربان قلب، ترشح بزاق و لرز است. علایم مسمومیت بعد از 10 – 20 دقیقه ظاهر می شود و علایم دیگری مانند مورمورشدن بدن به خصوص انگشتان دست و پا، تهوع شدید و گرفتگی ماهیچه ها به همراه دارد.
این گیاه برای درمان درد های عصبی مخصوصا عصب تری ژومو مفید است اما باید به مقدار خیلی کم استفاده شود. این گیاه برای روماتیسم های حاد مفصلی نیز مفید است. همچنین برای عوارض ناشی از ترک اعتیاد که عبارتند از رنج های جسمانی، اضطراب و… نیز به کار می رود.
همچنین از این گیاه می توان برای آب آوردن بدن نیز استفاده کرد. در چین و ژاپن مرسوم است که ریشه های ضخیم این گیاه را در پاییز جمع آوری و در آب خیس کرده و آب آن را هر روز عوض می کنند تا سه روز این کار را ادامه می دهند و برای پرورده کردن این گیاه 10 واحد ریشه ضخیم، یک واحد دانه سوژا، 5/1 واحد ریشه شیرین بیان به آن اضافه کرده و با مقدار زیادی آب آن قدر می جوشانند که رنگ سفید قسمت مرکزی این گیاه از بین برود. سپس به مقدار کم استفاده می کنند، این فرآورده برای معالجه روماتیسم، بی‌حسی اعضای بدن، ورم دستگاه تناسلی، درد پشت و کمر تجویز می شود.
شایان ذکر است، حتی‌الامکان باید ازمصرف داخلی این گیاه خودداری شود.