نتایج این مطالعه که در مجله Journal of Neuroscience به چاپ رسیده است، می تواند به کشف راهکار های جدیدی برای درمان دردهای مزمن بیانجامد. محققان دانشگاه کالیفرنیا-اروین (UCI) و دانشگاه کالیفرنیا- لس آنجلس(UCLA) با بررسی رشد سلول های ایمنی در مغز موش ها با درد مزمن به این نتایج دست یافتند.
از درد مزمن با عناوین دیگری از قبیل درد سوزشی کند، درد مبهم، درد ضربان دار و درد تهوع آور نیز یاد می شود. درد مزمن پس از یک ثانیه یا بیش از آن حس گردیده و سپس به آهستگی طی چند ثانیه و گاهی حتی تا دقایقی بعد افزایش می یابد. منشأ درد مزمن می تواند نوروژنیک، نوسیسپتیو، روانی و یا ناشناخته باشد؛ همچنین این نوع از درد می تواند دوره ای، مداوم و یا حتی ترکیبی از هر دو باشد.
برخلاف درد حاد، درد مزمن معمولاً سودمند واقع نمی‌گردد و کاهش کیفیت زندگی، تقلیل توانایی های کارکردی و همچنین تضعیف سلامت روح و روان، روابط میان فردی و وضعیت مالی را در پی خواهد داشت. علاوه بر این ، درد مزمن می تواند تغییرات اشتها، اختلال خواب، کند شدگی روانی– حرکتی، کج خلقی، اجتماع زدگی و همچنین افسردگی را به دنبال داشته باشد.
به گزارش آکادمی آمریکایی پزشکی درد (AAPM)، مبتلایان به درد در آمریکا بیشتر از مجموع مبتلایان به بیماری هایی مانند دیابت، بیماری های قلبی و سرطان است و حدود 100 میلیون نفر در آمریکا درد مزمن را تجربه می کنند.
کاترین کاهیل Catherine Cahill و همکارانش، به این نتیجه رسیدند که التهاب در مغز که در اثر درد های مزمن به وجود می آید نرخ رشد سلول های ایمنی خاصی به نام میکروگلیا را افزایش می دهد و آن ها را فعال می کند. این سلول ها نیز با مهار کردن انتقال دهنده عصبی به نام دوپامین باعث بیماری هایی مانند افسردگی و شیزوفرنی می شوند.
دوپامین نوعی پیامرسان عصبی از نوع کاتکولامین است که در بیشتر مهره داران و بی مهرگان وجود دارد و نقش فعال کنندگی دارد. ارتباط بین اجتماعی بودن و دوپامین بسیار شناخته شده است. سوء مصرف مواد دوپا مینرژیک مثل کوکائین، زانتین ها و آمفتامین‌ها جهت بهبود عملکرد اجتماعی، افزایش اطمینان و اعتماد به نفس بسیار رایج است.
No tags for this post.