حق‌آبه محیط زیست را به رسمیت بشناسیم
سیر صعودی تقاضای آب از یک سو و کاهش منابع آبی از سوی دیگر، موجب اعمال سیاست‌های مختلف مدیریتی به منظور رسیدن به بهینه‌ترین میزان تخصیص آب شده است.
یکی از این سیاست ها که مدتی است مطرح شده و مورد توجه قرار گرفته است تخصیص حق‌آبه محیط زیست است. محیط زیست به‌منزله یکی از عناصر اصلی نیازمند آب، همواره پذیرای خسارات ناشی از تخصیص‌نیافتن منابع آبی بوده است.
منظور از حق‌آبه محیط زیست چیست؟
قانون و سند مستقلی در ایران وجود ندارد که در آن حق‌آبه محیط زیست به درستی تعریف شده باشد. اما بر اساس تعریف‌های پراکنده‌ای که از قوانین و استانداردهای کشورهای دیگر استخراج شده تعاریفی در رابطه با این مفهوم در دسترس است.
به عنوان مثال حداقل جریانی که نگهداری رودخانه در سطح قابل قبولی از سرعت، عمق و کدورت تا خودپالایی رودخانه امکان‌پذیر باشد. حداقل جریانی که حیات اکوسیستم و انسان‌های مجاور به آن وابسته است و حداقل جریانی که بتواند تعادل نمک موجود در آب را حفظ کند، مبنای تعریف حداقل سهم محیط زیست از جریان آب یک رودخانه است.
تنها قانونی که در آن به مساله حق‌آبه محیط زیست اشاره شده، قانون «حفاظت، احیا و مدیریت تالاب‌های کشور» است. این قانون، فردای روز انتخابات ریاست جمهوری یعنی ۳۰ اردیبهشت ۱۳۹۶ به تصویب نهایی رسیده و برای ابلاغ به دفتر حسن روحانی ارسال شده است.
بر اساس آن، سازمان محیط زیست مکلف است «نیاز آبی زیست‌محیطی تالاب‌ها را تعیین و وزارت نیرو مکلف است ضمن تدوین و اجرای برنامه مدون نسبت به تخصیص و تأمین آن اقدام نماید.»
قانون و سند مستقلی در ایران وجود ندارد که در آن حق‌آبه محیط زیست به درستی تعریف شده باشد. اما بر اساس تعریف‌های پراکنده‌ای که از قوانین و استانداردهای کشورهای دیگر استخراج شده تعاریفی در رابطه با این مفهوم در دسترس است.
این در حالیست که به تازگی معاون رییس جمهوری و رییس سازمان حفاظت محیط زیست در انتقاد به عملکردهای صورت گرفته در این خصوص گفته است که هنوز تخصیص حقابه محیط زیست را به رسمیت نمی‌شناسیم و به منابع پایه‌ای رحم نمی‌کنیم.
عیسی کلانتری در این رابطه گفت: وظیفه سازمان حفاظت محیط زیست، حفظ محیط زیست موجود برای نسل فعلی و نسل‌های بعد است، اما با توجه به خطاهای سیاست گذاری و عملکردی موجود، برای نسل حاضر و نسل بعد چیزی باقی نگذاشته‌ایم.
گزارش: هانیه حقیقی
No tags for this post.
