در سال‌های اخیر روغن پالم جزء سر تیتر خبرهای زیادی بوده و شایعات بسیاری از مضر بودن آن مطرح‌شده است. گیاه روغنی پالم آفریقایی، گیاه بومی آفریقای غربی است و روغن آن از خمیر و هسته گیاه پالم تهیه می‌شود که تقریباً از حدود ۵ هزار سال پیش انسان از آن استفاده می‌کرده است.
گیاه پالم یک گیاه بسیار مناسب برای پرورش بوده و رشد و مراقبت از آن آسان است و می‌توان گفت این گیاه، محصولی ایده آل برای کشاورزان محسوب می‌شود. روغن پالم از خواص بسیاری برخوردار است که می‌توان به ویتامین‌های A و E در آن اشاره کرد. این روغن، روغنی صاف، بی‌مزه و در دمای اتاق نیمه جامد است. علاوه بر این، گیاه روغنی پالم در هر هکتار به میزان ۳۰ برابر بیشتر از سایر محصولات گیاهی روغنی، روغن تولید می‌کند.
باستان شناسان در یک آرامگاه مصری روغن پالم کشف کردند که نشان می‌دهد پالم توسط انسان‌ها در حدود ۳ هزار سال پیش از میلاد مورداستفاده قرار می‌گرفته است. امروزه ۸۵ درصد از روغن پالم جهان از مالزی تأمین می‌شود که تقریباً ۱۴ درصد از کل زمین‌های این کشور، زیر کشت گیاهان روغنی پالم است. قابل‌توجه است که گیاه پالم یک گیاه بسیار مناسب برای پرورش بوده و رشد و مراقبت از آن آسان است و می‌توان گفت این گیاه، محصولی ایده آل برای کشاورزان محسوب می‌شود.
روغن پالم از خواص بسیاری برخوردار است که از آن جمله می‌توان به ویتامین‌های A و E در آن اشاره کرد. این روغن، روغنی صاف، بی‌مزه و در دمای اتاق نیمه جامد است. علاوه بر این، گیاه روغنی پالم در هر هکتار به میزان ۳۰ برابر بیشتر از سایر محصولات گیاهی روغنی، روغن تولید می‌کند.
روغن پالم روغنی سودمند، مفید و همه‌کاره به نظر می‌رسد و محصولی کامل است، پس چرا آن را مضر و مشکل‌دار معرفی می‌کنند؟ بخش عمده‌ای از بحث و جنجال روغن پالم بر سر جنگل‌زدایی ناشی از صنعت پرورش و تولید این روغن است. درحالی‌که این محصول نیاز به زمین کمتری نسبت به سایر گیاهان تولیدکننده روغن دارد، اما هنوز محلی برای کشت و پرورش آن لازم است و برخی به‌صورت قانونی یا غیرقانونی مناطق جنگلی باران خیز استوایی را برای کشت این گیاه مورداستفاده قرار می‌دهند.
از سال ۱۹۸۹ تا ۲۰۰۰ میلادی، سطح زمین‌هایی که برای روغن پالم زیر کشت رفته‌اند، در اندونزی بیش از سه برابر شده است. مالزی به‌طور متوسط بین سال‌های ۲۰۰۰ تا ۲۰۰۷ میلادی سالانه ۰٫۶۵ درصد از جنگل‌های خود را ازدست‌داده است. این موضوع باعث شده تا تنوع زیستی این مناطق کاهش پیدا کند چراکه لانه‌ها و محل زندگی گروهی از جانوران تخریب‌شده و زیر کشت رفته‌اند و جانورانی که گریخته‌اند برای جستجوی غذا به مزارع آمده و در معرض خطر قرار می‌گیرند و کشاورزان برای حفظ منابع خود به آن‌ها صدمه زده و یا حتی آن‌ها را می‌کشند.
برخی از پیش‌بینی‌های تکان‌دهنده، نشان می‌دهد که اگر جنگل‌زدایی به میزان فعلی خود ادامه پیدا کند، جانورانی چون اورانگوتان‌ها و ببرهای سوماترا فقط چند سال می‌توانند در زیستگاه‌های طبیعی خود زندگی کنند.
پیش‌ازاین روغن پالم در گروه روغن‌های نباتی طبقه‌بندی می‌شد و در محصولاتی که این روغن در آن ها مورداستفاده قرار می‌گرفته است تنها به ذکر روغن نباتی بسنده می‌کردند اما با قانونی که اتحادیه اروپا در ۲۰۱۴ میلادی وضع کرد، تولیدکنندگان ملزم شدند تا میزان وجود روغن پالم را با ذکر عنوان در محصولات خود بیاورند. در حال حاضر هنوز در بسیاری از محصولات مشخص نیست که این روغن چقدر مورداستفاده قرارگرفته است زیرا تولیدکنندگان می‌توانند مواد تشکیل‌دهنده حاصل از روغن پالم را تحت نام‌های نامتعارف مثل کادمیوم سدیم (sodium kernelate) و سدیم لوریل سولفات (sodium lauryl sulfate) فهرست کنند.
مشکل این است که بسیاری از منابع رسانه‌ای از روغن پالم و مصرف آن داستانی ترسناک ساخته‌اند و اطلاعات و نکات مهم این مسئله را نادیده گرفته کرده‌اند. از زمانی که روغن پالم به مرکز توجه تبدیل‌شده، درخواست‌های مکرر برای ممنوعیت کامل آن به وجود آمده اما بعید است که این مشکل حل شود. نکته قابل‌توجه این است که میلیون‌ها نفر در حال حاضر برای درآمد خود به تولید روغن پالم تکیه می‌کنند و این مسئله کمک قابل‌توجهی به اقتصاد کشورهای درحال‌توسعه می‌کند.
در حال حاضر از تمام زمین‌هایی که برای تولید گیاهان روغنی استفاده می‌شود، گیاه روغنی پالم فقط در ۵ درصد آن رشد می‌کند درحالی‌که تقریباً ۴۰ درصد عرضه روغن گیاهی جهانی را دربرمی گیرد. نکته مهم این است که در پاسخگویی به تقاضای پرورش گیاهان روغنی دیگر، فضای بسیار بیشتری برای کشت موردنیاز خواهد بود و ممکن است جنگل‌های بیشتری برای این امر پاک‌سازی شوند.
در حال حاضر تمرکز اصلی برای پرورش گیاه پالم استفاده از علفزارها و زمین‌های تخریب‌شده برای کاشت های جدید است تا جنگل‌های طبیعی مورد آسیب قرار نگیرند. اگر این مسئله با مدیریت درست اداره شده و از مناطق آزاد برای کشت این گیاه استفاده شود، جنگل‌های بارانی حفظ‌شده و از کشمکش‌های بین انسان و حیات‌وحش جلوگیری می‌شود. علاوه بر این، برای به حداقل رساندن اثرات منفی این محصول باارزش می‌توان استفاده درست از منابع طبیعی مانند آب و شفافیت سازی در هر مرحله از تولید را به‌دقت مدیریت کرد.
ترجمه: فاطمه کردی
منبع: howitworksdaily
No tags for this post.