من یکی از کارکنان مجموعه تسلا هستم که در پروژه Tesla Model X همکاری می‌کنم. در این پروژه، الون ماسک تصمیم به فروش نوعی خاص از آجرها را دارد. این آجرها از خاک به دست آمده از حفاری تونل‌هایی مشابه این تونل که من آن را مورد آزمایش قراردادم، تهیه می‌شوند. اسم این تونل، ایستگاه O’Leary است. در حقیقت باید به توانایی‌های پروژه Tesla Model X ایمان آورده و آن را یک پروژه حماسی محسوب کرد. در این محل به‌اندازه دو پارکینگ استاندارد فضا وجود دارد و افراد حاضر نیز همگی سرتاپا لباس ویژه سیاه‌رنگی پوشیده‌اند که نشانه سفید شرکت بورینگ (Boring) روی آن خودنمائی می‌کند. هم‌زمان با شروع آزمایش، خودرو به سمت پائین و داخل زمین فرورفته و به نظر می‌رسد قد افرادی که آن را احاطه کرده‌اند، بلندتر می‌شود.
با این طرح، مسیرهای زیرزمینی ویژه‌ای برای خودروهای الکتریکی ایجاد می‌شود که به آن‌ها اجازه می‌دهد بدون ترافیک در مسیرهای موردنظر خود حرکت کرده و به مقصد برسند. البته هنوز سازوکار آسانسورهایی که دسترسی به این تونل‌ها را تأمین می‌کنند، مشخص نشده است.
از داخل ساختار آسانسور می‌توانیم یک پله فلزی را ببینیم و به پایین رفتن ادامه می‌دهیم. در پایان مسیر ما به زیرزمین می‌رسیم که در این محل دهانه تونل توسط چراغ‌های قرمز نشان داده‌شده است، چند متر جلوتر از دهانه ورودی، چراغ‌های آبی جایگزین می‌شوند.
چراغ راهنمای رو به روی خودرو، از قرمز به زرد تغییریافته و سپس سبز می‌شود. راننده به نشانگر شتاب‌دهنده نگاه می‌کند. این تونل با همکاری شرکت بورینگ و الون ماسک توسط مته‌های ویژه ۱۴ پائی که قبلاً برای حفاری فاضلاب در منطقه خلیج سان‌فرانسیسکو مورداستفاده قرارگرفته بود، ساخته‌شده‌اند. در این تونل‌ها، خودروهای الکتریکی به‌جای خودروهایی با سوخت فسیلی حرکت خواهند کرد. در پروژه ساخت تونل‌ها، تمامی موارد حفاری به‌صورت خودکار و بدون حضور انسان صورت می‌گیرد و البته سرعت حرکت و پیشروی این مته‌های حفاری بسیار کند بوده و یک حلزون، چهارده برابر تندتر این مسافت را طی می‌کند. این ماشین حفاری با عنوان Godot شهرت دارد که استفاده از آن برای ساخت تونل‌های فاضلاب منسوخ‌شده و ماشین‌های حفاری جدیدتری جایگزین آن شده‌اند. نکته جالب این است که اپراتور انسانی این دستگاه‌ها برای کنترل آن از دسته بازی‌های ایکس باکس استفاده می‌کنند که به آن‌ها امکان دسترسی بهتر و عملکرد آزادانه‌تری می‌دهد.
استیو دیویس (Steve Davis) از مهندسین شرکت اسپیس ایکس که در حال حاضر مدیر شرکت بورینگ است در این رابطه می‌گوید: بین ۵ تا ۲۰ شهر و شرکت مختلف با شرکت بورینگ در تعامل هستند و ما به‌صورت هفتگی در حال اجرای پروژه‌های ساخت تونل‌های آب و فاضلاب هستیم. در حال حاضر ما در این پروژه برای حمل‌ونقل خودروهای برقی همکاری می‌کنیم.
هم‌زمان با حرکت خودرو، یکی از خبرنگاران حاضر می‌گوید، این تجربه از حضور در دیزنی لند هم هیچان انگیز تر است. خودرو در داخل تونل سرعت گرفته و به‌سرعت ۶۴ کیلومتر در ساعت می‌رسد و در پایان با نزدیک شدن به انتهای تونل، سرعت کاهش‌یافته و ۴۰ کیلومتر در ساعت می‌شود. طول این تونل ۱۸۰۰ متر است که ما آن را در حدود ۲ دقیقه طی کردیم.
الون ماسک در یک مصاحبه مطبوعاتی، درباره این تونل‌ها گفت: در حال حاضر دست‌اندازهای کوچکی در مسیر وجود دارد اما قطعاً در آینده، شما تجربه حرکت روی سطحی نرم و بدون دست‌انداز را در این تونل‌های خواهید داشت. وی تجربه حرکت در این تونل‌ها را یک تجربه افسانه‌ای توصیف کرده و می‌گوید برای من به‌طور خاص، حرکت در این تونل با شادی ناشی از پیروزی همراه بود. همه کارها به‌طور بسیار عالی در حال اجرا هستند. هدف نهائی ما ایجاد وسیله‌ای الکتریکی برای حمل‌ونقل مسافران است که با سرعت ۱۹۰ تا ۲۴۰ کیلومتر در ساعت قادر به حرکت باشد. در ابتدا می‌خواستیم این وسیله به شکل اسکیت طراحی شود اما بعد آن را تغییر داده و خودرو را جایگزین آن کردیم.
در این طرح، چرخ‌های ویژه‌ای در کناره‌های خودرو نصب‌شده‌اند که دیواره‌های تونل را لمس می‌کنند. الون ماسک اعلام کرد که در این آزمایش از مدل ایکس استفاده‌شده است اما به‌طورکلی استفاده از هر نوع خودروی هوشمند و برقی در این تونل‌ها امکان‌پذیر است. لازم به توضیح است که تمامی هزینه‌های این پروژه توسط بخش خصوصی تأمین‌شده است.
با این طرح، مسیرهای زیرزمینی ویژه‌ای برای خودروهای الکتریکی ایجاد می‌شود که به آن‌ها اجازه می‌دهد بدون ترافیک در مسیرهای موردنظر خود حرکت کرده و به مقصد برسند. البته هنوز سازوکار آسانسورهایی که دسترسی به این تونل‌ها را تأمین می‌کنند، مشخص نشده است.
خوان ماتوت، معاون مدیر موسسه مطالعات حمل‌ونقل UCLA در این رابطه می‌گوید: این طرح به نظر طرح خوبی است اما مانند بسیاری از طرح‌های مشابه، مشکلات عمده‌ای نیز دارد: در صورت کارکرد مناسب، شما سریعاً می‌توانید به مقصد برسید اما هم‌زمان امکان ایجاد صف‌های طولانی برای ورود به تونل وجود دارد و من بعید می‌دانم این طرح، تأثیر خاصی در ترافیک شهری بگذارد.
الون ماسک با این نظر موافق نبوده و اعتقاد دارد این طرح می‌تواند حمل‌ونقل شهری را بهبود بخشیده و مشکل ترافیک را با استفاده از تونل‌های سه‌بعدی حل کرد. آسانسورهای طراحی‌شده برای دسترسی به تونل‌ها، دارای فضایی در حدود ۲ پارکینگ عادی هستند.
بررسی تأثیرات زیست‌محیطی این طرح نیز حدود سه تا چهار سال به طول خواهد انجامید و البته در این میان مشکلاتی از قبیل چاه‌های نفت، گسل‌های زمین و … نیز وجود دارد که برای ساخت این تونل‌ها، باید همه موارد را در نظر گرفت.
ترجمه: احسان محمدحسینی
منبع: theverge
No tags for this post.