به گزارش سیناپرس به نقل از ایسنا، سازگاری زناشویی، وضعیتی است که در آن زن و شوهر در بیشتر مواقع احساس خوشبختی و رضایت دارند و از کنار هم بودن لذت می‌برند. از کسانی که سازگاری زناشویی بالایی دارند انتظار می‌رود که برای یک مدت طولانی با یکدیگر زندگی کنند. این در حالی است که رابطه زوجین ناسازگار عمدتاً به طلاق ختم می‌شود. ناسازگاری زناشویی به معنای نارضایتی، عدم احساس خوشبختی، عدم توافق در تصمیم‌گیری‌ها و ارتباط نامناسب است.
ناسازگاری زناشویی به اعتقاد صاحب‌نظران این عرصه، علاوه بر اینکه موجب سکون و رکود ارتباط زوجین می‌شود، باعث تخریب زندگی شده و اثرات زیان‌باری بر سلامت فیزیکی و روانی زوجین دارد. در این راستا مطالعه‌های مربوط به دیدگاه ارتباطی و بررسی عوامل مؤثر بر سازگاری زناشویی نشان می‌دهند که داشتن و یادگیری مهارت‌های ارتباطی، نقش به سزایی در افزایش سازگاری زناشویی و کاهش مشکلات روابط صمیمانه دارد. یکی از شناخته‌شده‌ترین روش‌ها در زمینه آموزش مهارت‌های ارتباطی، برنامه کاربرد عملی مهارت‌های ارتباط صمیمانه یا اصطلاحاً PAIRS است.
محققین کشور، به‌منظور بررسی تأثیر این برنامه بر سازگاری زناشویی زوجین، پژوهشی را انجام داده‌اند که نشریه «ارمغان دانش» به انتشار نتایج آن پرداخته است.در این مطالعه که توسط پژوهشگرانی از دانشگاه بجنورد انجام‌شده، زنانی که به دلیل ناسازگاری و مشکلات زناشویی به مرکز مداخله در بحران‌های فردی، خانوادگی و اجتماعی شهر بجنورد مراجعه کرده بودند، مشارکت داشته‌اند.
به گفته محققان، برنامه PAIRS حاصل کار درمانی با ۱۰ هزار زوجی است که در آستانه طلاق بوده و همچنین ۱۰هزار تن از افرادی که متقاضی یادگیری مهارت‌های ارتباطی جهت پیشگیری از آسیب رسیدن به رابطه خود بوده‌اند.
نتایج این پژوهش نشان می‌دهد یادگیری مهارت‌های روابط صمیمانه (PAIRS) بر افزایش سازگاری و مؤلفه‌های رضایت، همبستگی، توافق و ابزار محبت زناشویی زنان مؤثر است.
در این رویکرد به نیازهای اساسی مانند تعلق، محبت و تعهد توجه می‌شود و عواملی که این رویکرد برای حفظ روابط سالم طولانی‌مدت مدنظر دارد شامل گفتگو برای حل مسئله و توانایی درک دیدگاه همسر است که منجر به افزایش سازگاری زناشویی می‌شود.
به گفته علی محمدزاده ابراهیمی، محقق گروه روانشناسی دانشگاه بجنورد و همکارانش به‌عنوان مجریان این پژوهش: «این برنامه، زوجین را از تعاملات منفی مخرب در روابط آن‌ها آگاه می‌سازد. هنگامی‌که رفتارهای نامناسب شناسایی می‌شوند، زوجین یاد می‌گیرند که چگونه آن‌ها را کاهش داده و رفتارهای مناسب را جایگزین کنند. بنابراین درک و کاربست این موضوع به آن‌ها کمک می‌کند که رفتارهای مؤثر، خالص و خیرخواهانه را در خود تقویت کنند که همه این‌ها از منابع ضروری برای تقویت صمیمیت و افزایش سازگاری زناشویی است».
آن‌ها ادامه می‌دهند: «در تبیین تأثیر PAIRS بر بهبود مؤلفه رضایت زناشویی، می‌توان به نقش این برنامه بر بهبود رضایت جنسی اشاره کرد. رابطه جنسی به لحاظ اهمیت، در ردیف مهم‌ترین مسائل زندگی زناشویی محسوب شده و به‌عنوان فشارسنج هیجانی در روابط عمل می‌کند و می‌تواند منعکس‌کننده رضایت زوجین از جنبه‌های دیگر روابط باشد. در این راستا PAIRS از زوجین انتظار دارد خود، ابزاری جنسی ازجمله لمس کردن، در آغوش کشیدن و بوسیدن را به همسر خود نشان دهند و افکار، احساسات و تمایلات خود را بیان کنند و نزدیکی جسمانی خودانگیخته و بیشتری داشته باشند. حاصل این تکنیک‌ها افزایش رضایت جنسی است که درنهایت می‌تواند با افزایش رضایت زناشویی همراه باشد».
علاوه بر این‌ها، بر اساس یافته‌های این تحقیق، PAIRS توافق و همبستگی زناشویی را نیز افزایش می‌دهد. بر این اساس، محمدزاده ابراهیمی و همکارانش می‌گویند: «در PAIRS زوجین به تفاوت‌های جسمی و روانی موجود بین زنان و مردان آگاه می‌شوند. آن‌ها درمی‌یابند که در این جهان هیچ‌گاه نمی‌توان دو فردی را یافت که از هر لحاظ شبیه به هم باشند، بنابراین اختلاف بر سر مسائل، اغلب ناشی از تفاوت‌ها و علایق است. بر همین اساس آن‌ها ترغیب می‌شوند که گاهی باید باوجود عدم توافق نیز زندگی کنند و یاد بگیرند تا تلاش کنند که باوجود اختلاف‌نظرها باز هم باید در پیوند باشند. آن‌ها یاد می‌گیرند که صرف وقت برای حل تعارض‌ها در یک فضای امن و با ذهنیت برنده- برنده رضایت حقیقی را برای هر دونفر ایجاد می‌کند، زوجین در پی این ذهنیت، قدرت ما بودن، بخشندگی و خیرخواهی برای یکدیگر را نیز فرا می‌گیرند که این باعث همبستگی و توافق بیشتر آن‌ها با یکدیگر می‌شود».
نتایج این پژوهش همچنین نشان از آن دارد که برنامه PAIRS با افزایش مؤلفه ابراز محبت زناشویی همراه است. به اعتقاد محققان، یکی از فاکتورهای نگهدارنده روابط سالم طولانی‌مدت، توانایی زوجین در مذاکره به‌منظور حل مشکلات و درک نقطه نظرات طرف مقابل است و ازجمله مقوله‌هایی که این برنامه برای افزایش خلق و حفظ صمیمیت مورد تأکید قرار می‌دهد، توانایی گفتگو و حل مسئله به شکل مطلوب است، به این صورت که همسران به یکدیگر گوش می‌دهند، بدون حالت دفاعی ناراحتی‌های خود را ابراز می‌کنند، تفاوت‌ها را پذیرفته و سوءتفاهم‌ها را حل کنند تا بتوانند نیازهای یکدیگر مثل تمایلات جنسی، صمیمیت و نزدیکی عاطفی را برآورده سازند، بر همین اساس آن‌ها این آگاهی را پیدا می‌کنند که به نیازهای همسر خود پاسخ دهند و توانایی گفتگو و حل مسئله می‌تواند توافق آن‌ها را بالا ببرد.
برنامه موسوم به PAIRS بر اساس یک مدل مبتنی بر هیجان، برای تقویت سبک دلبستگی ایمن و ترمیم پیوندهای عاطفی طراحی شده است و زوجین شرکت‌کننده در این برنامه، راهبردهایی را مانند آشنایی با نام و جلوه‌های هیجانات اصلی، تمرکز بر عواطف مثبت، ابراز مستقیم و دائم هیجانات سرکوب‌شده و تقویت سواد هیجانی را یاد می‌گیرند و فراگیری این تکنیک‌ها ارتباط مستقیمی با ابراز محبت زناشویی دارد.
No tags for this post.