بازخوانی راه‌حل هند در حمایت از دانشمندان
بر اساس گزارش وزارت علم و فناوری هند، از بین بردن موانع موجود در مسیر پیشبرد تحقیقات علمی در جهت به دست آوردن محصولات و خدمات این کشور لازم به نظر می‌رسد.
درگذشته دانشگاه‌ها تنها بر آموزش تمرکز داشته‌اند درحالی‌که امروزه در مؤسسات مستقل و غیردولتی هند به نوآوری‌های فنی نیز توجه می‌شود. قابل‌توجه است که حدود نیمی از دانشگاه‌های هند، دانشگاه‌های دولتی هستند که منابع مالی و زیربنایی کمتری نسبت به مؤسسات یا دانشگاه‌های مستقل و غیردولتی تحت نظارت دولت مرکزی دارند. در این کشور هزینه‌های تحقیقاتی در حدود ۰٫۷ درصد از تولید ناخالص داخلی بوده که بخش خصوصی آن در کمتر از نصف این میزان شرکت داشته است.
یک گزارش منتشرشده از وزارت علم و فناوری هندوستان اعلام کرد که این کشور نیازمند یک سیستم اعتبارنامه حقوقی در رابطه با مؤسساتی آموزش دانشگاهیان در مورد حقوق مالکیت معنوی و یک برنامه جامع برای بیمه طرح‌های آموزشی – تحقیقاتی در دانشگاه‌های خود است که بر اساس آن از حق مالکیت و بیمه این طرح‌ها و ایده به‌خوبی حمایت شود. در حال حاضر در حوزه تبدیل پژوهش‌ها و پروژه‌های تحقیقاتی به برنامه‌های علمی ضعف‌های زیادی دیده می‌شود.
اولویت کم در مطالعات تحلیلی دانشگاه‌ها، ارتباطات چندگانه بین صنعت و دانشگاه و همچنین مداخلات وابسته به امور اداری برای دانشمندانی که کار گروهی خود را آغاز کرده‌اند، فضا و محیط امکان ثبت اختراع توسط دانشمندان هندی را نسبت به سایر رقبای جهانی ضعیف‌تر کرده است.
بر استانداردهای جهانی و شاخص‌های مالکیت معنوی ۲۰۱۷، چهل و پنج هزار درخواست ثبت اختراع در سال ۲۰۱۶ توسط دانشمندان هندی ثبت‌شده است درحالی‌که در همین آمار و طی بازه زمانی فوق، در کشور چین (۱٫۳ میلیون)، ژاپن (۳۱۸هزار) و کره جنوبی (۲۰۹هزار) مورد گزارش‌شده است.
قابل‌توجه است که در میان اختراعات ثبت‌شده در سال ۲۰۱۶ در کشور هندوستان، کمتر از یک‌پنجم ثبت‌کنندگان هندی بوده‌اند درصورتی‌که سایر درخواست‌کنندگان ثبت اختراع را متقاضیان خارجی دربرمی گرفتند.
مرکز تحقیقات سیاست و فناوری هندوستان در شهر چندیگر گزارشی را منتشر کرده که توسط هارش وردان (Harsh Vardhan) وزیر علوم هند، در ماه می اعلام‌شده بود. در این گزارش ذکرشده که بیش از ۹۰۰ مرکز تحقیقاتی ازجمله ۳۵۰ دانشگاه و مؤسسات آموزشی و همچنین بیش از ۵۵۰ آزمایشگاه ملی تحقیقاتی توسط مرکز تحقیقاتی مذکور موردبررسی قرارگرفته‌اند.
راپیندر تواری (Rupinder Tewari) از هماهنگ‌کنندگان مرکز تحقیقات سیاست و فناوری هند در این رابطه اظهار داشت که مؤسسات کشور هند اعتبار زیادی در فضای ثبت اختراع ندارند. بااین‌حال او انجمن آزمایشگاه‌های تحقیقاتی، علمی و صنعتی (CSIR)، مؤسسات فناوری هند (IITs) و موسسه علوم هند (IISc) را از این قضیه مستثنا دانسته است.
بر اساس اطلاعاتی که این وزارتخانه اعلام کرده، درگذشته دانشگاه‌ها تنها بر آموزش تمرکز داشته‌اند درحالی‌که امروزه در مؤسسات مستقل و غیردولتی هندوستان نیز به نوآوری‌های فنی توجه می‌شود. قابل‌ذکر است که حدود نیمی از دانشگاه‌های هند، دانشگاه‌های دولتی هستند که منابع مالی و زیربنایی کمتری نسبت به مؤسسات یا دانشگاه‌های مستقل و غیردولتی تحت نظارت دولت مرکزی دارند.
در این کشور هزینه‌های تحقیقاتی در حدود ۰٫۷ درصد از تولید ناخالص داخلی هند بوده که بخش خصوصی آن در کمتر از نصف این میزان شرکت داشته است.
یک آزمایشگاه فن‌آوری مواد غذایی بانام اختصاری CFTRI در شهر میسور هندوستان، در میان بیشترین تعداد اختراعات ثبت‌کننده بین سال‌های ۲۰۱۰ تا ۲۰۱۶ قرار دارد. رام راجاساکاران (Ram Rajasekharan)، مدیر سابق این آزمایشگاه می‌گوید که ذهنیت پژوهشگران باید تغییر کند.
راجاساکاران دراین‌باره اظهار داشته که تعداد کمی از محققان هندی تجربه تبدیل علم و دانش به یک محصول را دارند. آن‌ها بیشتر به انتشار مقالات پژوهشی تمرکز می‌کنند. قابل‌توجه است که محققان دانشگاه‌ها اغلب خود مجبور به پرداخت ثبت اختراع‌های خود هستند و از سوی دانشگاه‌ها یا دولت پشتیبانی مالی نمی‌شوند. باید تأکید کرد که اعطای ثبت اختراع به مخترعان ممکن است حدود سه سال طول بکشد که این فرآیند طولانی ممکن است انگیزه دانشجوی دکترا و پژوهشگر را از بین برده و باعث رها شدن ادامه ثبت اختراع یا مانع ادامه کار تحقیقاتی شود.
لازم به توضیح است که در یک سیستم اعتباری ثبت اختراع در کره جنوبی، اگر موسسه‌ای فاقد توان مالی برای حفاظت و تجاری‌سازی یک حق اختراع باشد، می‌تواند آن را به یک سازمان تخصصی انتقال دهد.
موسسه سیاست تحقیقاتی چندیگر، پیش‌ازاین توصیه کرده بود که گروه‌های تحقیقاتی دانشگاه‌های دولتی را که دارای زیرساخت‌های تحقیقاتی هستند، افزایش دهد. گروه دانش و نوآوری منطقه چندیگر که شامل چهار دانشگاه و شش آزمایشگاه ملی تحقیقاتی است، در ماه ژانویه تشکیل شد و دولت ده‌ها گروه دیگر را در سراسر کشور با همین هدف و سبک و سیاق ایجاد کرده است. به اعتقاد توری، کشور هندوستان به این‌گونه پیوندهای ارتباطی – تحقیقاتی نیاز دارد.
ترجمه: فاطمه کردی
منبع: natureindex
No tags for this post.
