برخی از ستاره‌های جوان موجود در کهکشان راه شیری در حقیقت از ابرهای بزرگی از جنس الماس تشکیل‌شده‌اند که در ابعاد نانو هستند و این الماس‌ها درخششی زیبا دارند. دانشمندان کشف کرده‌اند که آن نور کم‌رمق ولی جذابی که از چندین دیسک سیاره‌ای در کهکشان ما دیده می‌شود، در حقیقت الماس‌هایی میکروسکوپی هستند.
این دیسک‌ها در حقیقت حجم عظیمی از گردوغبار هستند که در اطراف سیاره‌های جدید و جوان شکل‌گرفته‌اند. بااین‌وجود نکته مهم این است که این ذرات از درصد بسیار بالایی از کربن تشکیل‌شده‌اند. این کربن به‌اندازه‌ای خالص است که می‌توان آن را الماس دانست.
جین گریوز به‌عنوان یکی از ستاره شناسان دانشگاه کاردیف در ولز دراین‌باره می‌گوید: ما برای یافتن دلیل وجود این نور به روشی مانند روش کتاب‌های شرلوک هلمز روی آورده و گزینه‌های مختلف را از فهرست حذف کدریم. درنهایت توانستیم درک کنیم که بهترین کاندید برای ایجاد این درخشش ماکروویوی، حضور نانو الماس‌ها پیرامون این ستاره‌های تازه شکل گرفت است.
به‌این‌ترتیب دانشمندان مقاله‌ای علمی از این پدیده تهیه‌کرده و اقدام به انتشار آن در ژورنال بین‌المللی ستاره‌شناسی کرده‌اند. این ستاره شناسان از تلسکوپ بانک سبز در ویرجینیای غربی و تلسکوپ آرایه‌های فشرده استرالیا برای بزرگ‌نمایی سه منبع نورهای مرموز یادشده استفاده کردند.
این نورها در حقیقت در طول سالیان متوالی دانشمندان را به فکر فروبرده بود ولی به نظر می‌رسد که تئوری نانو الماس ا سرانجام پاسخی علمی و مناسب برای این سؤال هستند. محققان معتقدند که این الماس‌ها درزمانی که منطقه شکل‌گیری جرم آسمانی به‌شدت گرم شده بوده است، شکل‌گرفته‌اند و به همین دلیل نیز شناور هستند.
منبع: Cnet
ترجمه: احمد محمدحسینی
No tags for this post.