غواصی بدون استفاده از اکسیژن اضافه می‌تواند بسیار دشوار باشد و انسان معمولا برای مدت‌زمانی بسیار کوتاه قادر به انجام این کار است. با این وجود منطقه‌ای در مالزی و فیلیپین وجود دارد که باژائو (Bajau) نامیده می‌شود و مردم آن به تبحر در این نوع از شنا مشهور هستند.
مردم این منطقه در نوبت‌های 8 ساعته به غواصی مشغول هستند و این غواصی در بیشتر موارد بدون دستگاه‌های اکسیژن رسان انجام می‌شود. با این شرایط آن‌ها در هر دوره ورود به آب، حدود 2 دقیقه نفس خود را نگاه می‌دارند و به دنبال ماهی و سایر ماهیت‌های زیر آب می‌گردند.
در طول یک روز، به‌صورت متوسط 5 ساعت از زمان کاری مردم این منطقه در زیر آب سپری می‌شود که این زمان برای یک انسان عادی، ممکن نیست. در ابتدا تصور می‌شد که این امر یک مهارت است که به‌تدریج و با تمرین کسب‌شده است ولی دانشمندان با تحقیق بر روی ساکنان باژائو توانسته‌اند تا به ماهیت اصلی این موضوع پی ببرند.
در حقیقت این نوع از غواصی به‌واسطه یک جهش ژنتیکی برای ساکنان این منطقه ممکن شده است. اهالی این قسمت از مالزی و فیلیپین دارای طحال بزرگ‌تری نسبت به سایر انسان‌ها هستند. دانشمندان دانشگاه‌های کپنهاک و برکلی کالیفرنیا با بررسی این قابلیت ویژه دریافته‌اند که در طول چندین نسل زندگی وابسته به غواصی، بدن این انسان‌ها از نظر ژنتیکی برای تطابق با شرایط کاری‌شان تغییر پیدا کرده است.
در نخستین نگاه ممکن است طحال به‌هیچ‌عنوان عضوی برای کمک به نگه‌داشتن نفس نباشد. وظیفه اصلی طحال، تصفیه خون و از بین بردن باکتری‌ها به‌عنوان بخشی از سیستم ایمنی بدن است. با این وجود نکته مهم این است که هرچقدر که طحال فرد بزرگ‌تر باشد، میزان خون تازه و پر از اکسیژنی که به بدن او می‌رسد بیشتر خواهد بود و به‌این‌ترتیب می‌تواند برای مدتی طولانی‌تر از اکسیژن موجود در بدن بهره‌مند شد.
شایان‌ذکر است که مردم این منطقه هنوز به‌صورت سنتی زندگی می‌کنند و خانه بسیاری از آن‌ها یا در قایق‌ها و یا در کلبه‌های چوبی شناور روی آب است. این امر موجب شده است که پیوند زندگی آن‌ها با آب بیش‌ازپیش مهم باشد و طبیعت نیز بار دیگر نشان داده است که راه تغییر را به‌خوبی در مقابل انسان‌ها قرار می‌دهد.
منبع: Gizmodo
ترجمه: احمد محمد حسینی
No tags for this post.