در آن زمان ما در شبکه ملی اطلاعات بحث امنیت را مطرح کردیم، بعدها دیگران متوجه شدند که نقض حریم شخصی، اطلاعات فردی، سازمانی و تهدیدات امنیت ملی در این فضا وجود دارد.
شبکه ملی اطلاعات یعنی شبکه‌ای که تمام کارکردهای لازم را همانند اینترنت دارد و حتی پروتکل آن هم اینترنت است، چون قرار است با اینترنت تعامل داشته باشد، منتها ما در این شبکه دو بحث اصلی را دنبال می‌کردیم. اول اینکه سعی روی این شبکه ظرفیت پهنای باند را افزایش و هزینه خرید پهنای باند از خارج کشور را کاهش دهیم (چنانچه در حال حاضر 97 درصد میزبانی سایت‌های مربوط به دولت در داخل کشور است) و دوم اینکه بتوانیم بحث امنیت در فضای مجازی را داشته باشیم
حال چندی است که بحث شبکه های پیام رسان داخلی نیز مطرح شده است، صرف نظر از توجیهات اقتصادی که برای اجرای این طرح وجود دارد مباحث امنیتی نیز در آن نهفته است. البته باید بگویم که امنیت سه لایه دارد، امنیت ملی، امنیت سازمانی و امنیت فردی که دولت تنها می تواند امنیت ملی را تامین کند و سازمان‌ها و کاربران خانگی هم باید با هوشیاری سطوح بعدی امنیت را خود تامین کنند.
چالشی که در رابطه با شبکه های اجتماعی پیام رسان داخلی وجود دارد موضوع رصد اطلاعات کاربران در این شبکه هاست که البته این موضوع برمی‌گردد به فرهنگ کشورها، به قوانین و مقررات و خیلی مسائل دیگر. وقتی دولتمردان مرتباً با مردم در مورد امنیت صحبت می‌کنند، چه معنایی دارد؟ یعنی اینکه هم باید آنها مراقبت کنند و هم ما باید به آنچه که در عرصه کلان ملی بر عهده داریم و وظیفه‌مان است عمل کنیم. به عنوان مثال، یکی از وظایف اصلی ما حفاظت و مصونیت شبکه‌هایمان در مقابل حملات اینترنتی است. باید فایروال -برنامه‌ای که از دسترسی غیر مجاز به شبکه جلوگیری می‌کند- بگذاریم، باید سیستم‌های امنیتی بگذاریم و این کارها را هم انجام داده‌ایم.
یعنی امروز شبکه‌های ما تا حد بالایی از نظر مقابله با تهاجم امن هستند ولی در کنار این، وقتی کسی بدون توجه به نکاتی که اعلام می‌شود سیستم عاملی را انتخاب می‌کند که خارج از شبکه‌های ماست، طبیعی است که مسؤولیتش هم بر عهده خود اوست. یعنی ما در اینجا مسؤولیتی نداریم. ضمن اینکه، ما طبق قانون جمهوری اسلامی ایران حق دسترسی به محتوای پیام‌ها و ایمیل‌ها را نداریم و در حال حاضر در کشور به شدت به این قانون عمل می‌شود.
بیشتر بخوانید:
در سال ۲۰۰۹ و در تعریف استاندارد سیستم بین‌المللی تلفن همراه (GSM) گفتند ضریب نفوذ تلفن همراه حداکثر پنج میلیارد گوشی است. یعنی از جمعیت حدود هفت میلیارد نفری کره زمین، پنج میلیارد نفر گوشی داشته باشند ولی گفتند ما راجع به ۵۰ میلیارد سیم‌کارت صحبت می‌کنیم. خب، بقیه این سیم‌کارت‌ها کجاست؟ در کنار دیوایس‌هاست، یعنی هر دوربین، هر خودرو و هر وسیله‌ای که شما فکر کنید یک سیم کارت تلفن همراه در کنارش باشد. خب، یک نگاه مثبت این است که به هر صورت اینها می‌توانند به رفاه انسان کمک کنند اما یک نگاه هم وجود دارد که به هر میزانی که این وسایل توسعه پیدا می‌کنند، اشراف اطلاعاتی بیشتر محقق می‌شود. بنابراین، این امر در عصر دیجیتال پدیده ای گریز ناپذیر است.
رضا تقی‌پور/عضو شورای عالی فضای مجازی و وزیر سابق ارتباطات و فناوری اطلاعات
No tags for this post.