بر اساس آخرین گزارش یونسکو، جزیره ایستر، جزیره آتش‌فشانی دورافتاده که به دلیل .جود مجسمه‌های باستانی شهرت دارد، با افزایش آب دریاها درخطر غرق شدن و زیرآب رفتن قرارگرفته است. افزایش جریان آب و بالا رفتن سطح آب دریاها سال‌هاست که موجب فرسودگی سواحل این جزیره شده‌اند. اما در حال حاضر بر اساس بررسی‌ها و گزارش‌های محققین، خطر از بین رفتن و غرق شدن این جزیره به جهت افزایش سطح آب دریاها وجود داشته و با ادامه پیدا کردن تغییرات آب‌وهوایی احتمال وقوع این خطر افزایش پیداکرده است.
افزایش جریان آب و بالا رفتن سطح آب دریاها سال‌هاست که موجب فرسودگی سواحل این جزیره شده‌اند. اما در حال حاضر بر اساس بررسی‌ها و گزارش‌های محققین، خطر از بین رفتن و غرق شدن این جزیره به جهت افزایش سطح آب دریاها وجود داشته و با ادامه پیدا کردن تغییرات آب‌وهوایی احتمال وقوع این خطر افزایش پیداکرده است.
آدام مارسام (Adam Markham) معاون برنامه آب‌وهوا و انرژی در اتحادیه دانشمندان و از محققان این پروژه تحقیقاتی در این مورد گفت: « برخی از مجسمه‌های تاریخی جزیره ایستر به جهت فرسودگی سواحل آن، درخطر نابودی قرار دارند.»
بر اساس گزارش‌ها و تحقیقات اخیر، دانشمندان پیش‌بینی کرده‌اند که سطح آب دریاها و اقیانوس‌ها تا سال ۲۱۰۰ میلادی به میزان دو متر افزایش داشته و باعث ایجاد طوفان‌ها و امواج سهمگین شده و تهدید بزرگی برای نابودی مناطق ساحلی به‌حساب می‌آید. سال گذشته، به دلیل تأثیر امواج قوی، یک دیوار سنگی سه متری در ساحل جنوبی جزیره پلی نزی (Polynesian) سقوط کرد.
در حال حاضر باستان شناسان در تلاش هستند که با ساختن یک دیوار دریایی به جلوگیری از فرسایش سواحل این جزیره براثر امواج قوی آب کمک کنند. دولت ژاپن در این پروژه چهارصد هزار دلار کمک کرد و مقامات و کارشناسان در نظر دارند تا اقداماتی برای انتقال و یا حفظ مجسمه‌های بزرگ و سکوهای تشریفاتی موجود در این محل انجام دهند.
جزیره ایستر از جزایر پلی نزی است که در جنوب شرقی اقیانوس آرام قرارگرفته و به دلیل وجود مجسمه‌های باستانی عجیبش دارای شهرتی جهانی است. این جزیره در سال ۱۸۸۸ میلادی به کشور شیلی ملحق شد و جزیره‌ای خاص برای این کشور به‌حساب می‌آید. اما قابل‌توجه است که این جزیره دو هزار و دویست مایل برابر با سه هزار پانصد کیلومتر با سواحل شیلی فاصله دارد. در سراسر جزیره ایستر، تندیس و مجسمه‌های یادبودی از ساکنان نخستین این سرزمین باقی‌مانده که به آن‌ها مو آی (moai) می‌گویند. این مجسمه‌های سنگی توسط مردم اولیه راپانیو ساخته‌شده و در حدود بیش از هزار سال پیش رهاشده و بدون سکنه باقی‌مانده است. این جزیره از سوی یونسکو یک سایت میراث جهانی شناخته‌شده است که به همراه منطقه پارک ملی راپانیو محافظت می‌شود.
مطالعات باستان‌شناسی و بررسی تاریخ گذشته این جزیره نشان می‌دهد که مردم ساکن آن در طول تاریخ با انواع بلایای گوناگون درد و رنج از قبیل؛ خشک‌سالی، بیماری‌های همه‌گیر، جنگ‌های متعدد، تاخت‌وتاز ناگهانی، استعمار و حتی قطع درختان جنگلی روبه‌رو شدند که همین موارد باعث از بین رفت ساکنان این جزیره شد. تاریخ زندگی ساکنان نخستین این جزیره به فاصله سال‌های ۳۰۰ تا ۱۲۰۰ میلادی برمی‌گردد.
مجسمه‌های بزرگ سنگی جزیره یا همان مو آی مابین سال‌های ۱۱۰ تا ۱۶۸۰ میلادی تراشیده شده‌اند که هنوز مشخص نیست چگونه این مجسمه‌ها به اینجا منتقل‌شده‌اند. این مجسمه‌های بسیار بزرگ هستند و از سنگ‌های یکپارچه ساخته‌شده‌اند و به آسمان خیره شده‌اند و شمار آن‌ها به ۸۸۷ مجسمه سنگی می‌رسد که درمجموع در جزیره و در موزه آن به نمایش گذاشته‌شده است. در سال ۲۰۱۱ میلادی بزرگ‌ترین مجسمه مو آی دریکی از حفاری‌ها از خاک بیرون آورده شد که نشانگر این است که این مجسمه قدیمی‌تر و بزرگ‌تر از دیگر نمونه‌های کشف‌شده است.
قابل‌ذکر است که در حال حاضر این جزیره دارای شش هزار سکنه بوده و سالانه بیش از صد هزار بازدیدکننده از سراسر دنیا دارد و البته انتظار می‌رود که این تعداد به میزان بیش از ظرفیت جزیره افزایش پیدا کند. درآمد گردشگری این جزیره از طریق هتل‌ها، رستوران‌ها و شرکت‌های گردشگری سالانه بیش از هفتاد میلیون دلار است. با این شرایط، افزایش سطح آب دریاها و خطر امواج مخرب و سهمگین، خطر تخریب و زیرآب رفتن سواحل این جزیره را افزایش داده و زندگی ساکنان آن و همچنین میراث تاریخی و منحصربه‌فرد جزیره را تهدید می‌کنند.
ترجمه: فاطمه کردی
منبع: rt.com
No tags for this post.