گرچه امروزه به ویژه در کشورهای پیشرفته کمتر اثری از "آبله" به چشم می خورد اما تا قرن هجدهم این بیماری شیوع فراوانی داشت و تلفات گسترده ای بر جای می گذاشت. در سال 1717م یک زن انگلیسی متوجه شد که در برخی نقاط شرقی اروپا، از ماده سمی و زهرابهای که از تاولهای آبله بیرون می ریزد برای جلوگیری از ابتلای دیگران به آبله استفاده می شود. وی پس از فراگیری این امر و تحقیق در این زمینه، این شیوه را در انگلستان رواج داد که به کاهش تلفات آبله انجامید. از سوی دیگر این مسئله در انگلستان مطرح بود که زهرابه و در واقع ماده سمی موجود درآبله گاوی برای انسان در برابر آبله مصونیت به وجود می آورد. در نهایت، در 14 ماه مه 1796م دکتر ادوارد جنر انگلیسی این مسئله را عملی نمود و با انجام آزمایش بر روی یک کودک توانست این احتمال را ثابت نماید که تلقیح با ویروس گاوی سبب ایمنی در مقابل آبله می شود. این مطلب گرچه با مخالفتهای عمومی مواجه گردید اما خیلی زود در سراسر جهان پذیرفته شد. درحال حاضر با انجام واکسیناسیون، بیماری آبله تقریباً ریشه کن شده است.
منبع:راسخون