نوعی مورچه در آفریقا وجود دارد که در هنگام جنگ و شرایطی که یکی از آن‌ها دچار آسیب‌دیدگی می‌شوند به‌گونه‌ای بسیار حرفه‌ای عمل کرده و به مداوای یکدیگر پرداخته و نوعی خدمات پزشکی به یکدیگر ارائه می‌کنند. به گفته کارشناسان نشنال جئوگرافی، در حقیقت این رفتار خاص در مورچه نژاد ماتابل (Matabele) به‌طور ویژه نشان‌دهنده وجود پرستاری و ارائه هدفمند خدمات درمانی و مداوای زخم‌های به وجود آمده در سایر مورچه‌های همنوع آن‌ها است. این ویژگی تنها در انسان‌ها دیده‌شده و در دنیای حیوانات بی‌سابقه است.
این رفتار خاص در مورچه نژاد ماتابل (Matabele) به‌طور ویژه نشان‌دهنده وجود پرستاری و ارائه هدفمند خدمات درمانی و مداوای زخم‌های به وجود آمده در سایر مورچه‌های همنوع آن‌ها است. این ویژگی تنها در انسان‌ها دیده‌شده و در دنیای حیوانات بی‌سابقه است.
پژوهش‌های انجام‌شده توسط دانشمندان انجمن سلطنتی بی (Royal Society B) نشان می‌دهد که این نوع از مورچه‌ها به‌طور مکرر با گروه‌ها و کلنی‌های مربوط به موریانه‌ها وارد جنگ شده و در پایان هر جنگ تعداد زیادی از مورچه‌ها دچار آسیب‌دیدگی و جراحت شده و حتی دست و پای آن‌ها قطع می‌شود. این مورچه‌های آسیب‌دیده در هنگام دریافت جراحت از خود ماده‌ای به نام فرومون (pheromones) تولید کرده و از دیگر مورچه‌ها درخواست کمک می‌کنند. فرومون، یک ماده شیمیایی است که به‌وسیله یک حیوان، به‌ویژه پستانداران یا حشرات تولید و به محیط اطراف منتقل می‌شود که بر رفتار یا فیزیولوژی سایر گونه‌های همنوع آن جانور تأثیر می‌گذارد. این پیام کمک توسط دیگر مورچه‌ها دریافت شده و مورچه‌های مجروح توسط سایر مورچه‌ها به لانه خود بازگردانده و تحت درمان قرار می‌گیرند.
در این مراکز درمانی، گروهی از مورچه‌ها اقدام به لیسیدن جراحات و زخم‌های مورچه‌های مجروح کرده و بررسی‌ها نشان می‌دهد که در بیش از 90 درصد موارد، مورچه‌هایی که این خدمات درمانی را دریافت می‌کنند، زنده مانده و به فعالیت عادی خود بازمی‌گردند. از سوی دیگر پژوهشگران برای بررسی دقیق‌تر این موضوع، تعدادی از مورچه‌های آسیب‌دیده را از گروه جدا کرده و شرایط آن‌ها را بررسی کردند. نتایج به‌دست‌آمده نشان می‌دهد که بیش از 80 درصد از این مورچه‌ها، براثر شدت جراحات وارده کشته شدند.
دکتر اریک فرانک (Erik Frank) سرپرست این گروه تحقیقاتی و استاد دانشگاه لوزان (University of Lausanne) در کشور سوئیس درباره این ویژگی منحصربه‌فرد مورچه‌های ماتابل گفت: «ما دقیقاً نمی‌دانیم که این عمل درمانی مورچه‌ها تنها باعث تمییز کردن زخم‌ها و خروج مواد زائد از منطقه جراحت می‌شود که ما انسان‌ها مشابه آن را در خدمات پزشکی و پانسمان‌های انسانی نیز انجام می‌دهیم و یا اینکه در بزاق دهان این مورچه‌ها نوعی خاصیت میکرب کشی وجود داشته و این مسئله منجر به بهبود زخم‌ها و درمان مورچه‌های مجروح می‌شود.»
یکی دیگر از یافته‌های پژوهشگران در این رابطه نشان می‌دهد که مورچه‌هایی که در میدان جنگ دچار آسیب‌دیدگی خیلی شدید شده و تعداد زیادی از دست‌وپاهای خود را ازدست‌داده‌اند، پیام‌های شیمیایی مبتنی بر درخواست کمک را ارسال نمی‌کنند زیرا احتمالاً این گروه از مورچه‌ها می‌دانند که زخم‌های آن‌ها قابل‌درمان نبوده و شانسی برای زنده ماندن ندارند. البته این احتمال نیز وجود دارد که وارد شدن جراحات زیاد، سبب می‌شود آن‌ها قادر به تولید ماده شیمیایی مبتنی بر درخواست کمک نباشند. در این میان گروهی از مورچه‌ها به‌طور نظام‌مند پس از پایان نبرد به جستجوی مورچه‌های خودی و مجروح پرداخته و در حقیقت وظیفه آن‌ها نجات و انتقال مجروحین به لانه است.
شرح کامل این پژوهش و یافته‌های به‌دست‌آمده از آن درمجله تخصصی Newser منتشرشده و در اختیار پژوهشگران قرار دارد.
ترجمه: احسان محمدحسینی
منبع: foxnews
No tags for this post.