شباهت بزرگ‌ترین قمر منظومه زحل با زمین
به گزارش سیناپرس به نقل از خبرآنلاین، هرچند فضاپیمای کاسینی در آخرین روزهای تابستان گذشته به جو زحل سقوط کرد و مأموریت طولانی و درخشان خود را به پایان رساند؛ اما پژوهشگران کماکان به پردازش و تحلیل داده‌های ارسالی آن مشغولند. کارشناسان آزمایشگاه عملیاتی مرکزی تصویربرداری کاسینی، CICLOPS تا سال‌ها می‌توانند به آرشیو داده‌های ارسالی کاسینی مراجعه کنند و تصاویر حیرت‌انگیزی را که این فضاپیما طی قریب به ۲ دهه فعالیت از منظومه زحل ارسال کرده است، بررسی کنند. مجموعه این تصاویر، محیطی را به نمایش گذاشته است که شباهت حیرت‌انگیزی به زمین خودمان دارد.
برای مثال به تصویر زیر دقت کنید که ۳۱ مارس ۲۰۰۵ (۱۱ فروردین ۱۳۸۴) ثبت شده است. کاسینی در لحظه ثبت این تصویر حدود ۳۳ هزار کیلومتر از تایتان فاصله داشت و دوربین آن، قطب شمال این قمر را نشانه رفته بود. با گردش وضعی بسیار کند این قمر که ۱۶ شبانه‌روز زمینی طول می‌کشد، زاویه تابش نور خورشید به جو مه‌آلود این قمر تغییر می‌کند و لایه‌های متعدد و چشم‌نواز جو این قمر، آشکار می‌شوند. این منظره منحصربه‌فرد است، زیرا تایتان تنها قمر در منظومه شمسی است که مانند زمین، به دور خود جو دارد؛ البته ترکیب شیمیایی جو تایتان با زمین تفاوت دارد و ابرهایی از متان و دیگر ترکیبات کربنی، آن را تشکیل داده‌اند.
جو مه‌آلود تایتان هراندازه زیبا به نظر برسد، حیرت‌انگیزتر از سطح این قمر نیست. وقتی فضاپیمای کاسینی به فضا پرتاب شد، کاوشگری به نام «هویگنس» به همراه داشت تا بر سطح این قمر فرود بیاید و چشم ما را به آنچه زیر ابرهای کدر این قمر پنهان شده است، بگشاید. تصاویر هویگنس همراه با داده‌های راداری تایتان، چشم‌اندازی شبیه به زمین را آشکار کرد که مملو از دریاچه‌ها و دریاهایی بود که به جای آب با متان مایع پر شده بودند.
اما همین جو عجیب تایتان بود که کاسینی را به آن سرنوشت سوزان دچار کرد. پژوهشگران این احتمال را مطرح کرده‌اند که جو تایتان ممکن است دارای واحدهای سازنده حیات باشد و برای آن‌که کمترین احتمالی برای برخورد کاسینی به این قمر یا انسلادوس و آلوده شدن این دو قمر به میکروارگانیسم‌های احتمالی زمینی باقی نماند، کاسینی به جای آن‌که در مدار زحل رها شود، به درون جو آن سقوط کرد.
خوشبختانه، شگفتی‌های پنهان در تایتان و انسلادوس به‌قدری هیجان‌انگیز جلوه می‌کند که پژوهشگران تصمیم گرفته‌اند در آینده نزدیک به منظومه زحل بازگردند. یکی از بهترین مأموریت‌های پیشنهادی برای این کار، «Dragonfly» (سنجاقک) نام دارد، پهپاد کوچکی که امید می‌رود تا سال ۲۰۲۵ (۱۴۰۴) به فضا پرتاب شود و با پرواز در جو تایتان، به نواحی مختلف این قمر سرکشی کند، از خشکی‌ها، دریاچه‌ها و هوای این قمر نمونه‌برداری کند و به جست‌وجوی واحدهای سازنده حیات بپردازد.
