تولید داربستی برای پیوند سلول های پوستی
داربست های متخلخل پلیمری به خاطر ایجاد بستری مناسب برای رشد و تقسیم سلول ها، ساختار‌های مناسبی برای پیوند سلول در عوارض پوستی شدید، مانند سوختگی، محسوب می‌شوند.
یک داربست مناسب باید میزان تخلخل مطلوبی برای مهاجرت سلول ها و ورود اکسیژن و مواد غذایی به داخل آن داشته و دارای سطحی وسیع و مناسب برای اتصال سلول ها و تقسیم آنان باشد؛ این چنین داربستی همچنین باید مقاومت فیزیکی کافی برای حفظ ساختار خود، پیش از پیوند و پس از آن را داشته و در عین حال زیست تخریب پذیر بوده و در مدت زمان مطلوبی پس از پیوند به تدریج از میان برود.
به منظور ساخت داربست مناسب برای پیوند سلول های پوستی، ساره رجبی، حسین مهنام، سوسن دادبین و همکارانشان در پژوهشگاه رویان، دانشگاه صنعتی شریف و پژوهشگاه علوم و فنون هسته‌ای، تحقیقی را طراحی کردند که طی آن داربستی با تخلخل بالا از ژلاتین و پلی‌ونیل‌الکل، به صورت ترکیبی از ژلاتین منجمد و روش انجماد خشک ساخته شد.
تأثیر غلظت پلیمر‌ها، نسبت ژلاتین و پلی‌ونیل‌الکل و نسبت ژلاتین و گلوتارآلدهید بر شکل ظاهری حفرات، میزان جذب آب داربست (swelling ratio)، چگونگی زیست تخریب پذیری و در نهایت کیفیت رشد سلول های پوستی مورد بررسی قرار گرفت.
نتایج این پژوهش که در مجله بین‌المللی Artificial cells, nanomedicine, and biotechnology منتشر شد، به تولید داربست مناسبی برای پیوند سلول های پوستی منجر شد که تخلخل مناسبی داشته و به میزان مناسبی آب جذب می‌کند. این بستر ظرف مدت 28 روز پس از پیوند تخریب شده شرایط مناسبی را برای ترمیم ضایعه پوستی فراهم می‌آورد.
کشت سلول‌های فیبروبلاست پوست انسان روی این بستر نشان داد که با نسبت و غلظت استفاده شده، پلی‌ونیل‌الکل موجود در این داربست باعث مرگ سلول‌ها نمی‌شود.
امید است نتایج این پژوهش بتواند شرایط پیوند سلول در ضایعات پوستی را بهبود بخشد.
