نماد سایت خبرگزاری سیناپرس

پایان آلودگی‌ آب با غشاهای پلیمری

با توجه به بحران جهاني آب و همچنین کمبود آب در کشور ما، تصفيه پساب­‌ها براي استفاده­ دوباره از آب و جلوگيري از آلودگي ساير آب­‌ها بسيار مهم است. در این میان، روش تصفیه و جداسازی غشایی به دلیل دوست­‌دار محیط زیست بودن، مصرف انرژی پایین و خواص مناسب جداسازی، امروزه بسیار مورد توجه است.

«غشاهاي پلیمری» از پليمر و ذرات معدني پراکنده در اندازه‌­هاي نانو تشکيل شده و نوع تازه‌­اي از غشاها هستند که امروزه در صنايع شيميايي جايگاه خاصي دارند. در این میان، «پلي­‌يورتان­‌ها» و «سیلیکا» با مشخصات شيميايي دلخواه و میکروساختارهاي در اندازه متفاوت، مي­‌توانند گزينه مناسبي در ساخت غشاهاي پليمري هستند.

با توجه به بحران جهاني آب و همچنین کمبود آب در کشور ما، تصفيه پساب­‌ها براي استفاده­ دوباره از آب و جلوگيري از آلودگي ساير آب­‌ها بسيار مهم است. در این میان، روش تصفیه و جداسازی غشایی به دلیل دوست­‌دار محیط زیست بودن، مصرف انرژی پایین و خواص مناسب جداسازی، امروزه بسیار مورد توجه است.

به دلیل اهمیت موضوع تصفیه پساب­‌ها توسط فناوری جداسازی غشایی، پژوهشگران دانشگاه آزاد اسلامي شیراز در پژوهشی به بررسی حذف آمونیاک از پساب مجتمع پتروشیمی شیراز با استفاده از این تکنیک پرداختند.

در این پژوهش ابتدا غشاهای پلیمری تهیه شدند و سپس تأثیر آن­ها در فرایند جداسازی به­‌وسیله «سامانه اسمز معکوس آزمایشگاهی» که یک روش جداسازی بر اساس فشار  است، موردبررسی قرار گرفت.

نتایج این پژوهش نشان داد که استفاده از غشاهای پلیمری سیلیکا نسبت به پلی‌­یورتان، خاصیت آب‌گریزی بهتری داشته است و این امر موجب افزايش بازدهي جداسازي آمونياک از آب می­‌شود.

همچنین افزودن نانوذرات معدني سيليکا به غشاهاي پليمري باعث افزايش مقاومت و سخت­تر شدن زنجيره­‌هاي پليمري شده و دماي تخريب زنجيره­‌هاي پليمري را تا 10 درجه افزايش می­‌دهد.

نتایج این پژوهش را می‌­توان یک روش مناسب در تصفیه پساب­‌ها دانست که ازلحاظ اقتصادی و زیست‌محیطی، قابل‌توجه است.

این یافته‌ها در نشریه «شیمی و مهندسی شیمی ایران» وابسته به پژوهشکده توسعه صنایع شیمیایی جهاد دانشگاهی ایران به چاپ رسیده است.

 

گزارش: محمدرضا دلفیه

منبع: جمشیدی، ه. و همکاران. 1396. تصفیه پساب های صنعتی آلوده به آمونیاک با استفاده از غشاهای نانوکامپوزیتی بر پایه پلی یورتان استری. نشریه شیمی و مهندسی شیمی ایران، 36(1): 44-33.

No tags for this post.
خروج از نسخه موبایل