این پیش‌بینی چندان عجیب نیست، امروز بخش مهمی از مراودات اقتصادی و فضای کسب و کار بر ارتباطات اینترنتی مبتنی است. مثلا تصور کنید بورس کشورهای غربی برای چندین روز قطع شود، یا ارتباطات امن بانکی از دست برود. این کار ضرر هنگفت اقتصادی به کشورهای غربی وارد خواهد کرد. سر «استراوت پیچ» که به تازگی به سمت رئیس کمیته نظامی سازمان همکاری ناتو برگزیده شده معتقد است که روس‌ها در چند سال اخیر سرمایه‌گذاری هنگفتی را در زمینه توسعه توانایی‌های خود در جنگ نامتقارن انجام داده‌اند.
بر اساس آمارهای منتشرشده حدود ۹۷ درصد از ارتباطات اینترنت در جهان و حدود ۱۰ تریلیون دلار از گردش مالی دنیا از مسیر کابل‌هایی عبور می‌کند که در کف اقیانوس اطلس نصب شده است. این دانسته‌ها این سوال را پیش پای ما می‌گذارد، که با وجود پیشرفت‌های خیره‌کننده در زمینه ارتباطات ماهواره‌ای چرا هنوز داده‌های مهمی که می‌تواند کشورها را به لحاظ اقتصادی فلج کند از چنین مسیر پرریسکی می‌گذرد. برای درک بهتر این موضوع ابتدا نگاهی می‌‌کنیم به نقشه عبور این کابل‌ها.
شاهراه داده‌های جهانی
نخستین تلاش‌ها برای نصب کابل در زیر اقیانوس اطلس به سال 1858 برمی‌گردد که در آن سال توسط «سایروس وست فیلد» انجام شده اما در نهایت این تلاش در سال 1865 به ثمر نشست و یک کابل تلگراف بین آمریکا و اروپا کشیده شد. امروزه نگاهی به نقشه جهانی کابل‌ها نشان می‌دهد، که زیر اقیانوس‌ها شلوغ‌تر از این حرف‌ها است. شبکه عظیمی از کابل‌های ارتباطی بزرگ و کوچک با ظرفیت‌های مختلف در خلال زمان بین قاره‌های مختلف کشیده شده است. در عکس زیر می‌توانید نقشه‌ای از این کابل‌ها را ببینید.
عمده این ارتباط بین دو قاره اروپا و آمریکا از طریق اقیانوس اطلس و همچنین ارتباط بین آمریکا و شرق آسیا از طریق اقیانوس آرام شکل گرفته است. اما حتی در مناطق کوچک هم این کابل‌ها وجود دارند. مثلا خلیج فارس مملو از این کابل‌های ارتباطی است که هر از چند گاهی لنگر کشتی یکی از آن‌ها را پاره می‌کرد. البته حقیقت ماجرای خلیج فارس این بود که که کابل کشیده‌شده به دلیل تحریم و نبود پایه‌های متصل‌کننده، به درستی به کف دریا وصل نشده بود و بلند شدن آن عامل اصلی در برخورد با لنگر کشتی‌ها بوده است. اما صرف نظر از این موضوع در دسترس نبودن و امنیت یکی از دلایل انتخاب اقیانوس‌ها و زیر دریا برای عبور داده‌ها است. این امنیت به قدری است که حالا همه شرکت‌های بزرگ اینترنتی مثل گوگل و فیس‌بوک هم کابل‌های خودشان را کشیده‌اند. اما سوال اصلی همچنان وجود دارد، چرا کابل؟
دلیل مسئله در حجم بالای داده‌هایی است که به طور روزمره در جهان جابه‌جا می‌شود. این حجم به قدری است که پیش‌بینی می‌شود ترافیک اینترنت در جهان به زودی از مرز زتابایت عبور کند. هر زتابایت معادل 909494701 ترابایت یا اگر بخواهیم معادل کوچکتر و قابل هضم‌تر آن را برای کاربران معمولی اعلام کنیم، چیزی در حدود یک تریلیون گیگابایت است. بدیهی است که عبور و مرور چنین اطلاعاتی به جز از طریق کابل ممکن نیست و به همین دلیل است که هنوز این شیوه که با پیشرفت تکنولوژی ساخت فیبر نوری هر روز سریع‌تر می‌شود، هنوز بهترین راه است، البته اگر از تهدید روس‌ها برای قطع اینترنت بگذریم.
گزارش: غزال غضنفری
No tags for this post.