فضانورد جوان گروه در اتاقک فشار کشته شد
به گزارش سیناپرس به نقل از جام جم ،انتخاب‌شدگان برای انجام پرواز با سفینه وستک آماده بودند. کمیسیون، استفاده از فضانوردان را در پروازهای به ترتیب زیر توصیه کرد:
گارگارین، تیتف، نیلوبف، نیکلایف، بیکوفسکی و پاپویچ. به‌این‌ترتیب شش کیهان‌نورد آمادگی خود را به پایان رساندند و 25 ژانویه سال 1961 طبق فرمان شماره 21 کمیته دولتی به‌عنوان «فضانورد» مرکز آمادگی فضانوردان منسوب شدند. آنها گواهینامه «فضانورد نیروهای نظامی و هوایی» را به دست آوردند و نامزد اصلی برای اولین پرواز کیهانی تعیین شدند. از این زمان به بعد شش نفر آمادگی فشرده خود را طبق برنامه دوره ویژه آغاز کردند.
20 فوریه در کارخانه شماره 918 (کارخانه زوزدا) به آموزش درباره لباس فضایی، صندلی و ذخیره پشتیبانی پرداختند. هم‌زمان آزمایش لباس انفرادی هر فضانورد شروع شد. اما در حقیقت به جای 6 لباس فضایی تنها 3 لباس طبق توصیه کمیسیون برای گاگارین، تیتف و نیلوبف درست شد.
در همان روز در ملاقات با ورشینین فرمانده نیروهای مسلح و هوایی در اداره طراحی ویژه شماره 1 کارالیف اعلام کرد که پرتاب نخستین وستک سرنشین دار به 27-28 فوریه موکول شده است. یا حتی ممکن است به دلیل کار نیمه‌تمام تجزیه‌کننده گاز، دستگاه آنتن و ذخیره پشتیبانی فضانورد کمی دیرتر صورت گیرد.
24 فوریه کمیسیون دولتی به سرپرستی رودنف تصمیم گرفت نخستین وستک سرنشین‌دار در جهت تسریع تکمیل سفینه با کار نیمه‌تمام در آغاز مارس و دومین سفینه بعد از پایان آزمایش‌های مجتمع کامل دستگاه‌ها به فضا فرستاده شود.
قبل از پرتاب دومین ناو باید چند صندلی پرتابی با مانکن از بخش فرودی و چند صندلی پرتابی از هواپیما توسط آزمایشگران آزمایش شود همچنین سامانه صندلی پرتابی درروی سکوی پرتاب، همچنین لباس فضانوردان در آب و وسایل پشتیبانی زیستی برای مدت اقامت 13 روزه مورد آزمایش قرار بگیرند.
به‌این‌ترتیب مشخص شد نخستین ناو نوع سرنشین دار وستک (البته بدون سرنشین انسانی) تنها می‌توانست در 2 و 3 مارس پرتاب شود و دومین ناو در 20 تا 25 مارس و پرتاب به‌صورت سرنشین دار در اواخر مارس، اوایل آوریل. کامانین شش کیهان‌نورد را ازنظر روحی برای این کار آماده کرد. فئوکتسف و ماکارف مهندسان و طراحان دفتر طراحی شماره 1 همراه به گروه اول فضانوردان، دستورالعمل سفر آنها را تنظیم کردند. کامانین، کارالیف، یازوفسکی، گالای والکسیف روز 2 مارس قبل از پرتاب نخستین پرتاب وستک نوع سرنشین دار در میدان بایکونور آن را تصحیح کردند.
دستورالعمل سند، هدایت عملیات فضانوردان در کلیه مراحل سفر بود. کارالیف در کاهش عملیات آنها اصرار داشت چراکه دستگاه‌های سفینه باید کاملاً به‌طور خودکار کار می‌کردند. بعد از بحثی طولانی شکل ارایه شده با اصلاحات کوچکی پذیرفته و تصویب گردید.
در همین جلسه تصمیم گرفته شد به دلیل تاخیر در مدت آمادگی، پرتاب وستک به 9 مارس موکول گردد.
پرواز سفینه چهارم در ساعت 09:29 روز 9 مارس 1961 بوقت مسکو پرتاب شد.
و در مداری با مشخصات زیر قرار گرفت:
ارتفاع : ۱۸۳/۵– ۲۴۸/۸کیلومتر
انحراف : ۶۴/۵۶ درجه
دوره چرخش : ۸۸/۶ دقیقه
پرواز برنامه یک دور چرخش به گرد زمین را انجام داد که مطابق شرایط سفر پیش‌بینی‌شده برای نخستین فضانورد بود.
این ناو سنگین‌ترین ناو بدون سرنشین وستک با وزن 4700 کیلوگرم بود. مانکنی بانام ایوان ایوانویچ در لباس فضانوردی در صندلی قرار گرفت که در سفینه قفس‌هایی با چند نوع حیوان کوچک ازجمله موش و واحدهای زیستی و پزشکی نصب شده بود و در دستگاه فرودی مخزنی کوچکی حاوی خون انسان، دانه گیاهان، و در صندلی غیر پرتابی و سگی به نام چرنوشکا قرار داشتند.
در زمان بازگشت ناو بعد از خاموش شدن دستگاه ترمز، کابلی که رابط برق بین دستگاه و بخش تجهیزات بود جدا نگردید و هر دو بخش با همه وارد جو گردید. این دو قسمت تنها بعد از سوختن کابل از هم جدا شدند. این تاخیر موجب نقطه فرود را به 412 کیلومتر دورتر از منطقه پیش‌بینی‌شده تغییر داد.
دستگاه فرود بعد از یک دور گردش در مدار زمین در 260 کیلومتری شمال شرقی کوبیشف و در 2 کیلومتری روستای استاری توکماک واقع در ۵۵/۲۲ عرض شمال و 52 طول شرقی به‌آرامی فرود آمد.
در زمان پرواز همچنین آزمایش دستگاه‌های عکاسی اکتشافی برای ناو جاسوسی زنیت انجام شد. وضوح عکس‌ها در حدی بود که هواپیماها در فرودگاه دیده می‌شدند.
13 مارس در جلسه کمیته اصلی نیروهای مسلح شوروی تصمیم گرفتند قبل از پرواز رمز قفلی که امکان هدایت دستی ناو را می‌دهد در یک پاکت مهروموم‌شده در اختیار کیهان‌نورد قرار گیرد.
15 مارس معاینه پزشکی شش فضانورد قبل از پرواز را در دانشگاه پزشکی هوایی به پایان رساندند و بعد با ورشتین ملاقات کردند که برای آنها آرزوی خوش ابراز کرد.
صبح زود فردای آن روز، فضانورد با 3 هواپیمای ایل 14 همراه با کامانین، گوریگلاف و کارپف به کویبیشف آمدند. در ناحیه فرودگاه اسمیتسلایوکا، آزمایش عملیات فرود دستگاه فرود سفینه بعدی با یک مانکن و سگ برنامه‌ریزی‌شده بود.
فضانوردان باید این مراحل را تماشا می‌کردند. آنها در انتظار فرود در آسایشگاه ناحیه نظامی پریوژسکی مستقر شدند. اما در 17 مارس پرتاب سفینه برای چند شبانه‌روز به تأخیر افتاد و کیهان‌نوردان مستقیماً به طرف بایکونور حرکت کردند.
18 مارس 1961 در میدان شماره 2 بایکونور کیهان‌نوردان با کارالیف، گلوشکو و کلدیش ملاقات کردند. کارالیف از آنها امتحان فنی گرفت و همگی در سفینه آماده پرواز پاسخ دادند.
آن شب کیهان‌نوردان «دستورالعمل پرواز» را بررسی کردند.
19 مارس از صبح زود 6 کیهان‌نورد همراه با فئوکتیسف امکان فرود ناو در مراحل مختلف پرواز و در صورت بازگشت به‌صورت اضطراری را بررسی کردند. همه محل‌های احتمالی فرود و نیز نقطه‌های روشن شدن ترمز و موتور حرکتی و غیره را بر اساس نقشه پرواز بررسی گردید.
شب‌هنگام برنامه صحبت و ارتباط تلفنی با زمین را تمرین کردند. در روزهای بعدی کیهان‌نوردان آماده شدن موشک سفینه بعدی وستک را تماشا کردند که قرار بود به‌زودی به فضا پرتاب شود.
20 و 21 مارس 1961 گاگارین، تیتف و نیلوبف، پوشیدن لباس مخصوص و برنامه فرود در آب و جستجو در آب را تمرین کردند.
درحالی‌که همه‌چیز به‌خوبی پیش می‌رفت شب 23 مارس خبر وحشتناک به آنها رسید: والنتین بوندارنکو فضانورد جوان گروه در اتاقک فشار کشته شده است. این خبر فضانوردان را خیلی ناراحت کرد زیرا والنتین را همه به‌عنوان جوانی آرام و خوش‌برخورد می‌شناختند و از او خوششان می‌آمد. او پسر خوش‌مشربی بود. بعلاوه جوان‌ترین نیرو در گروه بشمار می‌رفت.
24 مارس در مدان شماره 1 تمرین اصلی فرود اجرا شد. در زمان حمل موشک با ناو کیهانی وستک که قرار بود بدون سرنشین پرتاب شود، فضانوردان ناظر صحنه بودند.
ساعت 18 گاگارین و تیتف لباس فضایی را پوشیدند و آنها را به موشک رساندند. آنها با استفاده از آسانسور بالا رفتند اما سوار سفینه نشدند. همه‌چیز مانند پرواز واقعی بود.
