به گزارش سیناپرس به نقل از جام جم، در بخش اول این پژوهش، 51 کودک شش‌ماهه تحت آزمایش ردیابی چشم قرار گرفتند. روبه‌روی هر نوزاد، درحالی که روی پای یکی از والدینش نشسته بود، نمایشگری قرار داشت که دو تصویر (مثلا ماشین و آبمیوه) را نشان می‌داد. این نمایشگر فقط در محدوده دید نوزاد قرار داشت و والدین نمی‌دانستند چه تصویری نشان داده می‌شود. سپس پدر یا مادر باید جمله‌ای را که از طریق هدفون به آنها اعلام می‌شد، با صدای بلند برای کودک‌شان تکرار می‌کردند. این جمله حاوی کلمه مربوط به یکی از تصاویر نمایش‌داده‌شده بود. سپس پژوهشگران مدت نگاه کودک به تصویر نامبرده را ردیابی و اندازه‌گیری کردند. این آزمایش 32 بار تکرار شد. در نیمی از آزمایش‌ها، دو تصویر نمایش‌داده‌شده با یکدیگر مرتبط بودند، مثلا آبمیوه و شیر و در نیمی دیگر هیچ ارتباطی با یکدیگر نداشتند. نتایج از این قرار است که وقتی تصاویر نمایش‌داده‌شده نامرتبط بودند، مدت نگاه هر کودک به تصویر نامبرده طولانی‌تر شد، به این معنی که احتمالا معنی آن کلمه بخصوص را هرچند ناقص می‌دانسته است. پژوهشگران بر این باورند اگر کودک هیچ تصوری از ارتباط بین مثلا آبمیوه و شیر نداشت، در هردو آزمایش یکسان عمل می‌کرد، پس تا حدودی ارتباط بین کلمات و مفاهیم را می‌داند.
در قسمت دوم پژوهش فوق، پژوهشگران محیط رشد کودکانی را که توانسته بودند تصویر کلمات بیان شده را درست تشخیص دهند، از طریق ویدئو و فایل‌های صوتی بررسی کردند. در بررسی تعاملات این کودکان با والدین‌شان مشاهده شد کودکانی که بیشتر از دیگر همسالان‌شان با آنها درمورد اشیای موجود در پیرامون‌شان مثلا قاشق و چنگال یا هر شیء موجود دیگری در محیط، صحبت شده بود، در قسمت اول آزمایش (همان آزمایش ردیابی چشم) نمره بالاتری کسب کردند؛ بنابراین با این که کودکان در سنین اولیه رشد قادر به شرکت فعال در گفت‌وگوهای کلامی نیستند، اما باید با آنها به‌عنوان یک همصحبت واقعی برخورد شود. به‌عبارتی، نتایج این پژوهش بار دیگر ثابت می‌کند برقراری تعامل کلامی با کودکان از همان بدو تولد می‌تواند روی دانش زبانی کودک اثر مثبت بگذارد.
No tags for this post.