بیست‌وسومین کنفرانس تغییرات اقلیمی سازمان ملل متحد از ۶ تا ۱۷ نوامبر سال جاری میلادی (۲۰۱۷) در شهر بن (آلمان) برگزار شد.کنفرانس جهانی که بیش از 190 کشور در بزرگترین رویداد زیست محیطی سال شرکت داشتند تا برای تواقفنامه‌ای که دو سال قبل از آن در پاریس به امضا رسیده بود، راه‌حل‌های اجرایی و عملی بیاندیشند، اما در آخرین روزهای آن برخی طرفداران محیط زیست از نتایج این همایش جهانی راضی نبودند.
یکی از انتقادهایی که در ابتدای این همایش وجود داشت نقش کشورهای صنعتی و ثروتمند در تامین منابع مالی کشورهای در حال توسعه برای حفظ محیط زیست و محتاطانه عمل کردن این کشورها بود.از سوی دیگر ماده ای که در توافقنامه پاریس موضوع جدل بسیاری از کارشناسان محیط زیست قرار گرفت این بود که کشورهای صنعتی به صورت منظم از برنامه های حمایتی شان درکشورهای در حال توسعه در برخورد با معضلات زیست محیطی اطلاع رسانی هایی داشته باشند.در حالی که بسیاری از کشورهای پیشرفته نگران این هستند که همین موضوع باعث فشارهای دائم برای گرفتن کمک مالی ازآنها شود.
همه اینها در حالی است که بزرگترین موفقیت کشورهای درحال توسعه در کنفرانس این بود که در نشست‌های بعدی که نام "Pre 2020 " گرفته است، برنامه کشورهای توسعه یافته برای حفظ محیط زیست در دستور کار قرار گیرد.همچنین توافقات انجام شده کنفرانس پاریس ازسال 2020 الزامی است و کشورهای در حال توسعه نگران مهار 2درجه سانتیگرادی گرمایش زمین هستند. زیرا امارهانشان میدهد که گرمای زمین تا آخر این قرن در قیاس با آغاز صنعتی شدن جهان ۳ درجه افزایش خواهد یافت که تحولات منفی اقلیمی و زیست محیطی، از شدت‌یافتن گردبادها و سیل‌ها تا خشکسالی و … نتیجه آن خواهد بود.
این کنفرانس انتقاداتی برای میزبان خود نیز به همراه داشت؛ هانس یواخیم شلن‌هوبر، مدیر انستیتوی پژوهش‌های زیست محیطی نسبت به سیاست آلمان در این زمینه هشدار داده و گفته است:«کف زدن برای قربانیان نابودی محیط زیست و مطالبات آنها و هم‌زمان با آن ادامه دادن به استفاده از نیروگاه‌های ذغال سنگ، یک دروغگویی است».
'باربارا هندریکس' وزیر محیط زیست آلمان از دیگر شرکت‌کنندگان خواست که وضعیت آلمان را درک کنند زیرا این کشور قبل از تشکیل دولت جدید نمی‌تواند تصمیمی در این زمینه اتخاذ کند.
کشورهای عضو این ائتلاف در قطعنامه خود اعلام کردند که نیروگاه‌های زغال سنگ را گام به گام تعطیل می‌کنند و ضمانت داده‌اند که هیچ نیروگاه جدیدی نسازند که امکان ذخیره دی اکسید کربن را در زیر زمین ندهد، البته این نیروگاه‌ها به شدت مورد تردید هستند. منتقدین به این نوع از نیروگاه ها می‌گویند در صورت نشت گاز به سطح زمین محیط زیست به شدت آلوده خواهد شد.
از سوی دیگر شرکت کنندگان در این کنفرانس تاکید کردند که چگونه دو سال پس از تصویب توافق پاریس و در شرایطی که دولت آمریکا تصمیم خود برای خروج از آن را اعلام کرده ، بتوانند نیرو و توان جهانی ایجاد شده برای مقابله با تغییرات آب و هوایی را حفظ کنند. در این کنفرانس ، مقاماتی از شهرها و دولت های محلی از جمله برخی شهرها و ایالات آمریکا ، تلاش خود را برای تحقق اهداف مشخص شده در توافق پاریس تشدید کردند.
همچنین دکتر کاوه معدنی ، معاون سازمان حفاظت محیط زیست ایران در کنفرانس جهانی تغییر اقلیم پیشنهاد داد که موضوع کمبود آب به عنوان عامل مهم تهدید امنیت غذایی و مشکلات اقتصادی اجتماعی در دستور کار اجلاس سال آینده قرار بگیرد.
در هر حال این کنفرانس مجموعه ای بزرگ حاوی راهکارهای معین برای اجرایی کردن پیمان پاریس را به همراه داشت که میتوان به عنوان نمونه نظارت و راستی‌آزمایی آن چه دولت‌های شرکت کننده برای کاهش گاز‌های آلوده کننده قول انجامش را داده‌اند،اشاره کرد.
از سوی دیگر به عقیده برخی این کنفرانس تنها قدمی برای تصمیمات نهایی و مهمی است که سال آینده قرار است در کاتوویتس لهستان به تصویب نهایی برسد.
No tags for this post.