سیناپرس: سرپرست این گروه تحقیقاتی، دکتر جاناتان گرین از دانشگاه منچستر انگلیس در باره یافته های خود می گوید:" با هدف گیری اولین مارکرهای ریسک در اوتیسم مانند کاهش توجه یا علاقه به درگیر شدن در روابط اجتماعی در سال های اول زندگی، می توان امکان کاهش خطر ابتلا به بیماری اوتیسم را فراهم کرد."
دَرخودماندِگی (به انگلیسی: Autism) (به لاتین: Autismus) نوعی اختلال رشدی (از نوع روابط اجتماعی) است که با رفتارهای ارتباطی، کلامی غیرطبیعی مشخص می‌شود. علائم این اختلال تا پیش از سه سالگی بروز می‌کند و علت اصلی آن ناشناخته‌است. این اختلال در پسران شایع‌تر از دختران است. وضعیت اقتصادی، اجتماعی، سبک زندگی و سطح تحصیلات والدین نقشی در بروز درخودماندگی ندارد. این اختلال بر رشد طبیعی مغز در حیطه تعاملات اجتماعی و مهارت‌های ارتباطی تأثیر می‌گذارد. کودکان و بزرگسالان مبتلا به اوتیسم، در ارتباطات کلامی و غیر کلامی، تعاملات اجتماعی و فعالیت‌های مربوط به بازی، مشکل دارند.
این اختلال، ارتباط با دیگران و دنیای خارج را برای آنان دشوار می‌سازد. در بعضی موارد رفتارهای خودآزارانه و پرخاشگری نیز دیده می‌شود. در این افراد حرکات تکراری (دست زدن، پریدن) پاسخ‌های غیرمعمول به افراد، دل‌بستگی به اشیا و یا مقاومت در مقابل تغییر نیز دیده می‌شود و ممکن است در حواس پنجگانه (بینایی، شنوایی، بساوایی، بویایی و چشایی) نیز حساسیت‌های غیر معمول دیده شود. هستهٔ مرکزی اختلال در درخودماندگی، اختلال در ارتباط است.
در طی 15 سال اخیر، تعداد افراد مبتلا به اوتیسم در جهان افزایش قابل توجهی داشته است. بروز اوتیسم معمولا در سنین پایین تر از 3 سال اتفاق می افتد.برخی کودکان تا ماه های 24-18 هیچ علائمی از خود بروز نمی دهند و برخی کودکان حتی در 12 ماهگی هم علائم شدیدی نشان می دهند به طور مثال به شنیدن نام خود عکس العملی نشان نمی دهند یا برای نشان دادن علاقه خود به اشیا اشاره نمی کنند.
درمان های کنونی برای این کودکان معمولا از سنین 4-3 سال شروع می شود. اما مطالعاتی که در این زمینه انجام شده است حاکی از آن است که اگر چنین درمان هایی زودتر شروع شوند، می توانند گسترش علائم را کاهش دهند و از به وجود آمدن فرم پیشرفته بیماری جلوگیری کنند.
درمان بر پایه ویدیو (video based therapy) که توسط پروفسور گرین و همکارانش پیشنهاد شده است، می تواند میانکنش های اجتماعی نوزادان با ریسک بالای اوتیسم را افزایش دهد. این سیستم که iBASIS-VIPP نامیده می شود در واقع از ویدیو هایی استفاده می کند که به والدین کمک می کند تا راه های ارتباطی خاص کودکان خود را درک کنند و بتوانند خود را با آن سازگار کنند. نتایج تحقیقات نشان داده است که این سیستم هم به والدین هم به کودک کمک شایانی کرده است.
No tags for this post.