همکاری آمریکا و روسیه برای ساخت ایستگاه در ماه
در بهار سال 2017 میلادی بود که ناسا اعلام کرد که قصد دارد تا یک سیستم عظیم اعزام موشک به فضا را طراحی کند. این طرح قرار بود به‌عنوان یک ابزار برای ساخت دروازه‌هایی برای سفر به فضا استفاده شود؛ یک ایستگاه فضایی که به‌عنوان پایه و شالوده برای جستجو در منظومه شمسی باشد.
تا به امروز فکر می‌کردیم که این پروژه قرار است تا پروژه اختصاصی ناسا باشد. این آژانس قرار بود تا با استفاده از پروژه ویژه خود و ارسال‌های متعدد موشک به فضا به کمک سیستم عظیم اعزام موشک خود به سراغ ساخت یک ایستگاه فضایی در بازه زمانی بین 2021 تا 2026 برود. به این ترتیب سیستم عظیم اعزام موشک یا SLS قرار بود تا چهار ماژول مختلف و اصلی را به این ایستگاه انتقال بدهد.
با این وجود امروز مشخص شد تا قرار است تا سازمان فضایی روسیه به نام Roscosmos و سازمان ناسا با یکدیگر به همکاری بپردازند و این ایستگاه ویژه را راه‌اندازی کنند. این دو سازمان در شصت و هشتمین کنگره بین‌المللی فضانوردی در آدلاید استرالیا، قرارداد همکاری در این زمینه را امضا کرده و امروز آن را به جهانیان اعلام کردند.
حال سوال این است، مشارکت روسیه در این پروژه چه خواهد بود؟ بر اساس اطلاعات منتشر شده، روس‌های قرار است تا یکی تا سه ماژول را برای این ایستگاه مهیا سازند. علاوه بر این نیز قرار است تا مکانیزم فرود سفینه‌های فضایی در هنگام ورود به این ایستگاه نیز توسط نیروهای روسی تامین شود. همچنین روسیه پیشنهاد کرده است که می‌تواند تعدادی از قطعات و اجزای ایستگاه را با کمک موشک حمل مواد سنگین خود به فضا ببرد. البته هنوز نوع موشک مشخص نشده است ولی به نظر می‌رسد که قرار است برای این کار از موشک آنگارا (Angara) که در مرحله توسعه قرار دارد استفاده شود. شایان‌ذکر است که این موشک در چند سال آینده تکمیل خواهد شد.
دروازه عمق فضا به‌عنوان یک مقصد اصلی برای کاوش‌های فضایی انسانی ناسا عمل خواهد کرد. هنگامی که جایگذاری ماژول‌ها تکمیل شود می‌توان انتظار این امر را داشت. نخستین شلیک موشک به کمک سیستم SLS نیز قرار است تا کپسول اوریون باشد که بدون حضور سرنشین انسانی انجام خواهد شد.
استراتژی اصلی این پروژه این بود که در بین 2021 تا 2023 میلادی شاهد پیاده‌سازی ماژول‌های مربوط به اتوبوس برقی و انرژی خورشیدی در این ایستگاه باشیم. در ادامه و در سال 2024 نیز محل اقامت سرنشینان و در سال 2025، ماژول لجستیکی این ایستگاه پیاده‌سازی می‌شدند. در مرحله نهایی نیز سیستم لنگرگاه فضایی این ایستگاه به سال 2026 موکول شده بود.
در شرایط فعلی سازمان ناسا با پیشنهادهای مختلفی از سوی شرکت‌های متعدد فعال در زمینه فضانوردی روبرو شده است تا بتواند گزینه مناسب برای ساخت ماژول نیرو، سیستم اقامت و … را انتخاب کنند. با این وجود با افزوده شدن روسیه به این طرح، ممکن است ساخت این ماژول‌ها با تغییراتی روبرو شوند.
هنوز مشخص نیست که شراکت روس‌ها موجب تغییر ساختار و شاکله این پروژه و ایستگاه یاد شده خواهد شد یا خیر. همچنین احتمال می‌رود که آژانس‌های فضایی کشورهایی دیگری مانند استرالیا نیز به این پروژه ملحق شوند. شایان‌ذکر است که آخرین همکاری عظیم روسیه و آمریکا به ساخت ایستگاه بین‌المللی فضایی بازمی‌گشت و حال این پروژه عظیم، پس از سال‌ها این دو غول را به کنار هم آورده است.
در پایان باید یادآور شد که سازمان فضایی کانادا نیز در این پروژه نقش خواهد داشت و پیشنهاد داده است که یک بادبان خورشیدی ویژه را در این ایستگاه نصب کند. این بادبان می‌تواند به‌عنوان ابزاری برای تغییر موقعیت ایستگاه بدون نیاز به نیروی محرکه خارجی مورداستفاده قرار بگیرد. این بخش می‌تواند محدوده‌ای 50 متری را پوشش داده و صدها کیلوگرم از سوخت را در این ایستگاه صرفه‌جویی کند.
ترجمه: آناهیتا عیوض خانی
No tags for this post.
