برای سالهای متمادی، زیست شناسان بر این تصور بوده اند که جد مشترک همه نخستی ها یک حیوان کوچک بوده که از میان درختان بر روی چهار دست و پا حرکت می کرده است.
اکنون یک فسیل که در فرانسه کشف شده، نشان داده است که نخسی های ولیه احتمالا یم جیوان میمون شکل عجیب بوده اند که می توانستند جهش های آکروباتیک انجام دهند. این کشف، عامل تکامل نخستی ها را به چالش می کشد.
نخستی ها نخستین بار در تاریخچه فسیلی متعلق به 57 میلیون سال قبل کشف شدند. آن ها به سرعت به دو گروه نخستی های "خیس بینی" شامل میمون های پوزه دار و "خشک‌بینیان یا ساده‌بینیان" مانند انواع میمون ها و بوزینه ها و انسان تقسیم شدند.
هر دو نوع نخستی ها دارای ویژگیهای مشترکی کانند دستها و پاهای دارای ناخن با قابلیت کرفتن اجسام بودند. این بدان معنی است که این ویژگیها در جد مشترک نخستی ها تکامل یافته است.
نخستی اولیه همیشه به شکل حیوان کوچکی شناخته شده بود که از دستها و پاها برای چنگ انداختن به درختان و بالا رفتن از بوته ها به منظور حرکت استفاده می کرد اما یک فسیل استخوان مچ پای 52 میلیون ساله که در مارسی فرانسه کشق شده، این ادعا را زیر سوال برده است. به گفته محققان، این فسیل متعلق به یک نخستی اولیه موسم به Donrussellia provincialis است که پیش از این تنها از روی یک فسیل دندان شناخته شده بود.
باستان شناسان بر این باورند که D. provincialis قدیمی ترین نخستین خیس بینی شناخته شده تاکنون است. همچنین اندازه و شکل استخوان مچ پا نشان می دهد که این موجود با جهش جرکت می کرده و با خم کردن و کشیدن مچ به هوا می پریده است.
این یافته بسیار جالب است زیرا اکتشافات اخیر نشان داده که نخستی های خشک بینی نیز در جهش مهارت داشته اند. برای مثال نخستی Archicebus Achilles که در سال 2013 شناسایی شد، دارای اندام تحتانی بلند و اندام فوقانی کوتاهتر بوده که ویژگیهای یک حیوان جهشگر است.
این دو موجود در دو طرف درخت تکامل نخستی ها قرار دارند و برخورداری آن ها از ویژگی پرش، نشاندهنده اهمیت رفتارهای آکروباتیک در تکامل نخستی ها است. احتمالا این موجودات در مراحل بعدی و پس از تقسیم شدن به دو گروه مختلف، سازگاری های مشابه برای گرفتن شاخه ها و درختان پیدا کرده اند.
البته برخی از دانشمندان دیگر این حوزه با تمام این توضیخات موافق نیستند. برای مثال فیلیپ جینجریچ از دانشگاه میشیگان، با ایده جهنده بودن نخستی Donrussellia موافق بوده اما معتقد است که احتمالا این موجود و خویشاوندان نزدیک آن کاملا خیس بینی نبوده اند. برخی دیگر نیز معتقدند که نمی توان بطور کامل از روی یک فسیل در مورد مشترک بودن این ویژگی در نخستی ها نظر داد.
تصور اینکه نخستی ها از ابتدا جهشگر بوده باشند، بررسی عامل تکامل اولیه آن ها را مشکل می کند. فسیل های دیگر نشان داده اند که نخستی های اولیه دارای انگشتان بسیار بلندی بوده اند. ترکیب این موجود پرش گممده با انگشتان بسیار بلند بسیار عجیب است. پیش از این محققان اسکلت هایی از فسیل حیواناتی موسوم به apatemyids را کشف کرده بودند که چند میلیون سال قبل از نخستی های اولیه می زیستند و دارای همین الگوی آناتومیکی بودند. این شباهت می تواند سرنخ های مهمی در مورد چگونگی زندگی اجداد دور انسان ارائه کند.
این مقاله در نشریه Human Evolution به چاپ رسیده است.
مترجم: سمانه سالاری
منبع: Newscientist
No tags for this post.