پنيسيلين عليرغم دارا بودن خاصيت قوي ميكروبكشي، محرك و مسموم كننده نبود. فلمينگ اين كشف را با نام پنيسيلين در سال 1929م اعلام كرد اما در آن زمان، كسي به اين كشف مهم علاقهاي نشان نداد، از اين رو، پنيسيلينِ اكتشافي، سالها در شيشه آزمايشگاه ماند تا اينكه جنگ جهاني دوم آغاز شد و جراحان ارتش، به فكر پيدا كردن روشهايى تازه و موثر براي درمان زخمهاي عفوني مجروحان جنگي افتادند.
در اينجا بود كه آنان پنيسيلين و اثرات آن در بهبود بخشيدنِ زخمهاي عفوني را به خاطر آوردند. در اين هنگام بود كه دو دانشمند ميكروبشناس و بيولوژيست با نامهاي هُوارْدْ فلوري و ارنسْتْ چين توانستند آن را به صورت يك داروي عملي عرضه دارند. اين سلاح قدرتمند در مبارزه با باكتريها، بسيار قوي عمل ميكرد و در اين زمان كاربرد وسيعي يافت.
با كشف پنيسيلين، اين آنتيبيوتيك نيرومند، علم پزشكيِ قرن بيستم دستخوش انقلابي عظيم شد و در سال 1945م، هر سه دانشمند به دريافت جايزه نوبل پزشكي نائل شدند.
No tags for this post.