در سال 2006 میلادی بود که یک شکارچی اقدام به شلیک به موجودی کرد که فکر می‌کرد یک خرس قطبی است، بااین‌وجود پس از بررسی جنازه با خطوط مشکی‌رنگی در بدن او مواجه شد و بررسی‌های بعدی نیز نشان داد که این خرس پنجه‌هایی بلندتر و پشتی خمیده‌تر از خرس قطبی دارد. نتیجه تحقیقات دانشمندان این بود که این موجود در حقیقت یک‌گونه حاصل از جفت‌گیری خرس‌های گریزلی و خرس‌های قطبی بوده است که البته اولین نسخه ثبت‌شده از این موضوع به‌حساب می‌آمد.
در این میان عده‌ای معتقد بودند که گرمایش زمین موجب شده است تا خرس‌های گریزلی به سمت شمال حرکت کنند و درنتیجه منطقه زندگی آها با خرس‌های قطبی ترکیب‌شده است. به‌این‌ترتیب هر دو نژاد در معرض خطر قرارگرفته بودند. گروهی پیشنهاد دادند که می‌توان با کشتار این موجودات دورگه، به هر دو نژاد کمک کرد و گروه‌های دیگر نیز با ایده‌های متفاوتی به سراغ این پدیده رفتند.
با این حال نتایج نهایی تحقیقات دانشمندان نشان داد که خرس‌های قطبی و خرس‌های گریزلی از صدها هزار سال پیش جفت‌گیری می‌کرده‌اند و دی ان ای خرس‌های قطبی هنوز بخش‌های میتوکندری دی ان ای خرس‌های گریزلی ماقبل تاریخ را در خود دارند و خرس‌های گریزلی نیز ژن‌هایی از نسخه هیبریدی خرس‌های قطبی را در اختیاردارند. حال اگر این نوع ترکیب نزادی طبیعی است پس می‌توان گفت که کشتار موجودات دورگه به‌هیچ‌عنوان روش مناسبی برای رسیدگی به این موضوع نیست.
دانشمندان حتی معتقدند که این ترکیب نژادی ممکن است موجب نجات پیدا کردن خرس‌های قطبی شود تا بتوانند در مناطق غیر یخ زده نیز به زندگی ادامه بدهند. بااین‌وجود مثال‌هایی مانند قاطر نشان داده است که برخی از ترکیب‌ها ممکن است به ناباروری منتهی شود و برخی از ترکیب‌های دیگر بین موجودات نیز به‌صورت کلی غیرطبیعی ارزیابی می‌شود. با تمامی این تفاسیر، تحقیقات ژنتیکی نشان داده است که گونه‌های هیبریدی تاثیر بسیار بزرگی بر روی تکامل داشته‌اند. این موجودات به توانمند شدن نژادها در برابر نقاط ضعف محیطی آن‌ها شود.
در جدیدترین تحقیقات، دانشمندان به بررسی ریشه‌های شکل‌گیری جگوار پرداخته‌اند، این تحقیقات نشان داده است که بیشتر حیواناتی که بانام گربه‌سانان بزرگ شناخته می‌شوند، از یک خانواده هستند. دانشمندان در این پروژه به بررسی ژن‌های شیر، ببر، جگوار، یوزپلنگ و پلنگ برفی پرداخته و با بررسی ژن یوزپلنگ و جگوار با سه گونه دیگر دریافتند که بیش از 13 هزار ژن مشترک در بین پنج گونه وجود دارد. این اطلاعات موجب شد تا این دانشمندان بتواند ساختار درختی نشان‌دهنده نحوه شکل‌گیری این حیوانات و زمان جدا شدن آن‌ها از 4.6 میلیون سال پیش را ایجاد کنند.
به‌این‌ترتیب می‌توانید در تصویر بالا مشاهده کنید که چگونه‌این موجودات در بازه‌های زمانی متفاوت از یکدیگر جداشده و گونه‌ای جدید را تشکیل داده‌اند.
ترجمه: آناهیتا عیوض خانی
No tags for this post.