به گزارش سیناپرس به نقل از زیست فن،برخلاف انتظار تیم تحقیقاتی، در این پژوهش سویه ای قطبی از میکروب¬های نمک پسند یافت شد که حاوی قطعه ای کوچک از DNA موسوم به پلاسمید بود که دارای همانندسازی مستقل بوده و اغلب شامل ژن¬هایی مفید برای ارگانیسم می باشد.این تحقیق طی ۱۸ ماه نمونه برداری از آب¬های نقاط سرد زمستانی با هدف روشن شدن تاریخ تکاملی ویروس ها انجام شده است.
تحقیقات کلیدی این پژوهش در مورد پروتئین های پلاسمید، در آزمایشگاه توزین توده عناصر بیولوژیکی در مرکز تحلیلی Mark Wainwright UNSW انجام شده است.
بنابر گفته دکتر ریک کاویکولی سرپرست تیم تحقیقاتی فوق «برخلاف ویروس¬ها که خود را در پوششی پروتئینی محفوظ می¬کنند، پلاسمید ها به صورت بدون غلاف، گاهی سلول به سلول یا در رشته DNA الحاق می¬شوند. اما پلاسمیدهایی کشف شده در میکروب های قطب جنوب، خود به عنوان ویروس شناخته شدند. آن¬ها پروتئین هایی را که به غشای میزبان وارد می شوند تولید نموده و بستر ورود پلاسمید به سلول میزبان را مهیا می نمایند. غشاهای جوانه زده که به کیسه¬چه های کوچک موسوم اند به پلاسمید اجازه حضور و همانندسازی در میکروب¬های فاقد پلاسمید را می¬دهند».
دکتر سوزان اردمن، از دیگر پژوهشگران مشارکت کننده در این مطالعه اضافه نموده: «این مکانیسم می تواند یک پیشگویی تکاملی برای برخی از پوشش های محافظتی ساخت یافته تر در ویروس ها باشد که با توسعه آن باعث شده که این موجودات تبدیل به مهاجمان موفقی شوند. این یافته ها نشان می دهد که برخی از ویروس ها ممکن است از پلاسمید ها تکامل یافته باشند».
میکروب¬های مطالعه شده قطب جنوب که در این پژوهش بررسی گردیده اند، «هالوآرکئا» نامیده می شوند که در مبادله DNA بین خودشان آزادانه عمل می¬کنند. این میکروارگانیسم¬ها می¬توانند در دریاچه عمیق Deep Lake که به علت شوری بیش از حد در دمای منفی بیست درجه سانتیگراد نیز یخ نمی¬زند، زنده بمانند.
هالوآرکئاهای حاوی پلاسمید، از مناطق دیگری در آب¬های جزایر رائور جداسازی شده اند که با محل تحقیق فاصله زیادی داشته است.
در ادامه دکتر کاویکولی می¬گوید: «ما همچنین پلاسمیدهایی را کشف کردیم که می¬توانند برخی از DNA ها را از میکروب میزبان بیرون بیاورند، آن را به DNA خود متصل نمایند. سپس کیسه¬چه-های غشایی در اطراف خود تولید نموده و از بین می روند و از این طریق دیگر سلول ها را نیز آلوده می نمایند».
گفتنی است نتایج این پژوهش در یکی از ارزشمندترین نشریات علمی به نام مجله Nature Microbiology با ضریب تاثیر ۲۶.۸ منتشر شده است.
No tags for this post.