ورزش منظم، به عنوان روش مهمی برای کمک به درمان نارسایی قلبی عنوان می شود. در نارسایی قلبی، قلب قادر به پمپاژ کافی خون برای تأمین نیازهای بدن نیست.
پیشگیری از سکته قلبی، کاهش وزن، کنترل فشار خون، ارتقاء عملکرد قلبی- عروقی ، به تعویق انداختن فرآیند دژنراسیون که منجر به مرگ سلول های قلبی می شود، از جمله مزایای ورزش کردن محسوب می شوند.
خولیو سزار باتیستا فریرا (Julio Cesar Batista Ferreira)، استاد موسسه علوم زیست پزشکی دانشگاه سائوپائولو و محقق اصلی این پروژه تأکید کرد: در تحقیقات خود دریافتیم که تمرینات هوازی به حذف میتوکندری های ناکارآمد از سلول های قلبی کمک می کند.
میتوکندری، اندامک دخیل در تأمین انرژی سلول ها است. حذف میتوکندری های ناکارآمد، ذخیره آدنوزین تری فسفات (ATP) را افزایش و تولید مولکول های سمی – مانند رادیکال های آزاد اکسیژن و آلدئیدهای واکنش پذیر – را کاهش می دهد.
به گفته فریرا، هدف از انجام این مطالعه طولانی مدت، شناسایی اهداف درون سلولی است که می تواند براساس مزایای مشخص شده که تمرینات ورزشی برای قلب به همراه دارد، به تولید داروهای موثر (برای نارسایی قلبی) منجر شود.
فریرا خاطر نشان کرد: مسلما قصد نداریم قرص ورزش تولید کنیم. این کار غیرممکن است، چراکه ورزش در سطوح مختلف و بر کل ارگانیسم بدن اثر می گذارد؛ با این حال می توان امیدوار بود که دارویی برای تقلید یا به حداکثر رساندن اثرات مثبت فعالیت های بدنی بر قلب تولید کرد.
آزمایش بر روی موش های صحرایی
در آزمایش های انجام شده، یکی از عروق کرونر موش صحرایی بسته شد که این مسأله به حمله قلبی (انفارکتوس میوکارد) منجر گردید. خونرسانی ناکافی منجر به مرگ ناگهانی حدود 30 درصد از سلول های قلبی شد. پس از یک ماه، نشانه های نارسایی قلبی در حیوانات ظاهر شد.
زمانی که محققان، بافت قلب حیوان را زیر میکروسکوپ الکترونی با 3000 برابر بزرگنمایی مشاهده کردند، سلول هایی حاوی خوشه های بزرگتر میتوکندری های تقسیم شده را شناسایی کردند. این مسأله در بین موش های سالم مشاهده نشد.
میتوکندری ها در دستگاه هایی قرار داده شدند که میزان مصرف اکسیژن را اندازه گیری و متابولیسم (میتوکندری) را ارزیابی می کردند. نتایج بدست آمده نشان داد که تنفس میتوکندریایی به درستی انجام نمی شد. با قرار دادن موش ها بر روی تردمیل، میتوکندری های ناکارآمد ناپدید شدند. این تمرینات هوازی، روند اختلال عملکرد میتوکندری قلبی را برطرف کرد.
(تصویر: AP)
تمرینات ورزشی موش ها، 4 هفته پس از القای حمله قلبی ادامه پیدا کرد. موش ها بر روی تردمیل با شدت متوسط (60 درصد حداکثر ظرفیت) به مدت 60 دقیقه – یکبار در روز، 5 روز در هفته، 8 هفته پیاپی – قرار داده شدند.
در پایان این دوره، وضعیت موش های دچار نارسایی قلبی با موش های سالم در گروه کنترل مقایسه شدند. عملکرد قلبی در موش های دچار نارسایی قلبی که تمرینات ورزشی انجام داده بودند – نسبت به وضعیت قبل از تمرینات – 40 درصد افزایش پیدا کرد.
عملکرد قلبی در موش های دچار نارسایی قلبی که تمرینات ورزشی انجام نداده بودند – نسبت به وضعیت قبل از تمرینات – 30 درصد کاهش را نشان داد. در این شرایط، تفاوت بین هر دو گروه در بخش عملکرد قلبی 70 درصد بود.
اندازه قلب موش های دچار نارسایی قلبی که تمرینات ورزشی انجام نداده بودند، 18 درصد بزرگتر از متوسط گروه کنترل بود؛ درحالیکه قلب موش هایی که تمرینات ورزشی انجام داده بودند، تنها 5 درصد بزرگتر بود.
فریرا گفت: تمرینات بدنی منجر به افزایش اندازه قلب می شود، اما این افزایش با بهبود عملکرد قلب متناسب است. انسداد ناشی از نارسایی قلبی، با کاهش عملکرد قلبی در ارتباط است.
نتایج این مطالعه در مجله Autophagy منتشر شد.
مترجم: معصومه سوهانی
منبع: eurekalert
No tags for this post.