ناسا همزمان با خورشیدگرفتگی دهها بالون به آسمان می‌فرستد
به گزارش سیناپرس به نقل از ایرنا، این بالون‌ها علاوه بر حمل دوربین‌های Raspberry Pi، حسگرهای آب و هوا و مودم‌هایی برای پخش تصاویر زنده از خورشید گرفتگی، حاوی برچسب‌های فلزی هستند که سطح آن از نوعی باکتری پوشیده شده است تا امکان بقای آنها در فضا مورد بررسی قرار گیرد.
هر بار که فضاپیمایی به مریخ فرستاده می شود، مجموعه‌ای از میکروارگانیسم‌های زمینی به بدنه آن می چسبند و همراه با آن به فضا می روند. پرسش اینجاست که پس از رسیدن این باکتری‌ها به مریخ، چه اتفاقی رخ می‌دهد؟ آیا دچار جهش می‌شوند، می‌میرند یا بدون تغییر به حیات خود ادامه می‌دهند و در دنیای جدید تولید مثل می‌کنند؟ برای پاسخ به این سوالات لازم است آزمایشاتی در زمین انجام شود و خورشیدگرفتگی مورخ 30 مرداد ماه، فرصت مناسبی را برای این منظور فراهم می‌کند.
فضای بالای استراتوسفر زمین که در بالای لایه ازن قرار دارد، با دمای 35 درجه فارنهایت و تابش شدید تشعشعات ماوراء بنفش خورشید، شباهت زیادی به سطح مریخ دارد و در هنگام خورشید گرفتگی دمای آن پایین‌تر هم می‌رود و ماه هم بخشی از تشعشعات ماوراء بنفش خورشید را بازتاب می‌کند تا بیش از پیش شبیه به شرایط مریخ شود.
باکتری‌هایی که در این آزمایش مورد استفاده قرار می‌گیرند، Paenibacillus xerothermodurans نام دارند و اولین بار در سال 1973 از خاک زمین‌های اطراف پایگاه فضایی کندی در جزیره مریت آمریکا استخراج شدند. این باکتری‌ها نوعی سپر ایجاد می‌کنند که امکان ادامه حیات در شرایط بسیار سخت را نیز برای آنها فراهم می‌کند. در دمای 257 درجه فارنهایت حدود 140 ساعت زمان لازم است تا 90 درصد از این باکتری‌ها از بین بروند.
ماموریت بالون‌ها توسط دانش‌آموزان دبیرستانی و دانشجویان آمریکایی در قالب بخشی از پروژه Eclipse Ballooning تحت نظارت دانشگاه مونتانا انجام می‌شود. این بالون‌ها حدود 2 ساعت در آسمان بالا می‌روند و پس از رسیدن به استراتوسفر به دلیل کاهش شدید فشار می‌ترکند. پس از سقوط بالون‌ها روی سطح زمین، دانش‌آموزان با استفاده از سیستم جی‌پی‌اس موقعیت مکانی آ‌ها را شناسایی کرده و برچسب‌های پوشیده از باکتری را جمع آوری می‌کنند تا تحقیقات بعدی توسط ناسا انجام پذیرد.
خورشید گرفتگی 30 مرداد در هیچ نقطه ایران و چهار قاره جهان قابل مشاهده نیست و فقط ساکنان آمریکا آن را می بینند.
این پدیده سماوی از اقیانوس آرام شمالی آغاز و پس از عبور از خاک آمریکا در اقیانوس اطلس شمالی پایان می یابد.
